Microsoft Word vijdon azobi ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

54

- Ammo sizga aytolmadim... . To'g'rirog'i, tuzuk holda uyga kelmaganigiz uchun 

fursat bo'lmadi... Men homiladorman. Ota bo'lganingizni qabul qiling, rozi bo'ling, sizdan 

boshqa hech narsa istamayman.  

Uni yana urishga shaylandim. G'azab bilan ustiga bostirib keldim.  

- Nima, nima, nima! Sen homiladormisan? -deb so'radim. U ovchilar qo'liga tushgan 

jayrondek qo'rqib qolgandi. tepasida musht ko'tarib:"Gapir!"dedim.  

- Gapir bu bola balosi qaydan chiqdi? Kimdan bo'ldi?  

Uni shunchalar qo'rqitib qo'ygandimki, hatto homiladorligini ham aytolmabdi. Musht 

tushirdim.  

-Boshimga bola balosini tushirmasingdan yo'qol, - dedim.  

Yana eshikka qarab yurdim. Tutilib-tutilib bir narsalar deya ming'irladi ortimdan. Ko'p 

narsalar aytmoqchi bo'lar, uni bir alanga o'rtaganday, ko'p aziz narsalarini yo'qotganday 

kuyib yonardi. Aytolmasdi. Gapirolmasdi. Endi bolasining otasini aytolmasligi kuydirardi. 

O'zini zo'rg'a qo'lga olib ortimdan chinqirdi.  

- Alloh seni shu bolaga muhtoj qilsin!Alloh seni sudrantirib qo'ysin!Alloh ko'rsatsin... 

do'stlaringdan zarba ol!Allohdan so'rayman, meni kuydirganingdek kuy! Qilmishingga 

yarasha azob ol!Ohim yerda qolmaydi!Qolmaydi... Shuni unutma!Shuni bil! 

Yig'alb yig'lab yerga tiz cho'kdi. Silkinib silkinib yig'lab, o'ksinib menga qaradi. 

Ko'zlari qonga to'lgan va shishinqiragandi. O'zgacha qat'iy bir ohangda so'zladi: 

- Aslo... Aslo chiday olmayman, senga toqat qilolmayman. Yerdan chiqqan emasman. 

yerda qolmayman... Yo'ldan topilgan emasman.  

Tongga yaqin kelganimda qoldirgan yerimda ko'rdim, bo'lmaning o'rtasida yotardi. 

G'ururga berilhanimdan ustiga ko'rpa ham tashlab qo'ymadim. Ertasiga peshinda 

turganimda hotinim ketib bo'lgandi. Stol ustida bir qisqagina hat qoldirgandi.  

"Har kim o'z tengi bilan turmush qurishi kerak ekan. Ammo buni qishloqda o'sga 

Oishaga kim ham o'rgatardi. Kim ham o'rgatardi, harom yo'lda yurgan, doimo boshi 

maishatdan chiqmaydigan sizga! 

Mana ketmoqdaman. Sizni vijdon azobingiz bilan yolg'iz qoldirmayman... chunki 

sizda vijdonni o'zi yo'q!Sizni sizni qiynoqlarinigizibilan tanho qoldiraman. Zero, bir kun 

qiynoq eshigini qoquvchi mastlikdan uyg'onmoqchi bo'lasiz...  

Ammo vaqt o'tgan, kech bo'lgan bo'ladi... Va bir umr kuyasiz... . Jahannamda 

kuyajagingiz bundan mustasno...  

Oisha Zilo'g'li" 

Otasining ismi bilan imzo chekkandi. Menday asl yigitdan, mard erkakdan qanday 

ham ajrala olardi? Atrofimda ayollar oyog'imga bosh urib, yalinib turgan bo'lsa!Lekin 

atrofimdagi o'sha ayollarni hech ham hafa qilmasdim, "Yo'qol!"deya kaltaklamasdim... .  

Oradan ikki yil o'tdi. Oishani yo'qlamadim. "Turmushga chiqib ketdimikan? "deya 

o'ylardim ba'zida. Jazmanimni qizg'anar, lekin hotinimni hech kimdan qizg'anmasdim. 

Ichimda esa g'ashlik bor edi. Bir kuni mahkama ma'lumotniomasini qo'limga berishdi. 

Ajrashar ekanmiz. Bir qizi bor ekan, Bir yoshga kiribdi. Ismi Shuhado. Mahkama bolani 

onasiga qoldiribdi. Yana ikki yil o'tdi. Bir kecha sarhush holda mashinada uyga ketardim. 

Bir chaqirim yurdim. Beyo'g'lidan chiqqanimni, duch kelgan avtobusni chiroqlarinigina 

eslayman, ko'zimni ochganimda tez yordamda ko'rdim o'zimni. Boshimda hakim va 

hamshiralar bor edi. O'zimga kelganimda o'ng qo'lim yo'q, kesib tashlangandi. Kesishga 

majbur bo'lishibdi. O'z-o'zimdan ilk marta intoqom oldim. "Shunday bo'lishi haq!Endi 

odam bo'larsan!". Uyimga qamalib oldim. Dastlab do'stlarim kelib, u bu narsalar olib 

kelib habar olib turishar edi. "Seni yolg'iz qoldirib, tashlab qo'ymaymiz", - deyishdi. 

Lekin besh oy o'tgach, hech biri kelmay qo'ydi. Istar istamas Oishaning so'zlari yodimga 

tushdi. "Senga Alloh ko'rsatsin!Do'stlaringdan zarba ol!... . " Mana, osha kun keldi.  

---

Vijdon azobi. Amina Shanliko’g’li