Microsoft Word togaymurod otamdan qolgan dalalar lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
122
oldi. 
O‘g‘limiz bir nimani bag‘riga bosib yig‘ladi. Oyoqlarini tipirchilatib yig‘ladi. Yer tepinib yig‘ladi. 
Tuproq changib-changib qoldi. 
O‘g‘limiz yig‘lay-yig‘lay — oxiri holdan toydi. O‘pkasini bosolmay hiq-hiq nafas oldi. 
O‘g‘limiz qalt-qalt etdi. Yelkalari pir-pir uchdi. Boshi sarak-sarak bo‘ldi. 
Bola qo‘rqdi! 
Ko‘zini ohista ochdi. 
— Tur, uyga yur, — dedim. 
O‘g‘limiz ingilladi. Ko‘zini tag‘in yumdi. Yuzini yer qo‘ydi. 
O‘g‘limizni bir yoniga ag‘dardim. Nima ekan deya, bag‘riga qaradim. 
O‘g‘limizni bag‘rida ikki dona xurmo bo‘ldi. 
O‘g‘limiz xurmolarni tag‘in-da bag‘ir bosdi. Yer tepib-er tepib yig‘ladi. 
— Bermayman, yo‘q, bermayman! — dedi. O‘g‘limizni dast ko‘tarib qo‘ltiqlab oldim. O‘g‘limiz 
qo‘ltig‘imda tepkilab yig‘ladi. Bilaklarimni tishlab yig‘ladi. 
Yosh bolani tishi yomon-da — bilaklarim achishib og‘ridi. 
Bir amallab ichkari olib kirdim. Og‘ziga tars etkizib bir urdim. 
Joni yomon-yomon og‘ridi shekilli — og‘zini ushlab-ushlab yig‘ladi. 
Ana shunda xurmolar yer tushdi. Xurmolar yumalab-yumalab jo‘nadi. 
Men xurmolarni ushlab-ushlab keldim. 
Hamsoya-qo‘llarnikidan onamiz keldi. Og‘zini ushlab yotmish o‘g‘limizni yerdan ko‘tarib oldi. 
Shunda, o‘g‘limizni og‘zi burnida qip-qizil qon ko‘rdim. 
Onamiz o‘g‘limizni yer enkaytirdi. Kafti bilan og‘zi burnini artdi. 
— Ha, qo‘ling sinsin-a, shugina norasidani urgan qo‘lginang sinsin-a! — dedi. 
Onamiz tevarak alangladi. Tandir oldida yotmish temir kosovni olib otdi. 
Men enkayib qoldim — kosov ustimdan o‘tib ketdi. 
Onamiz yerdan bir siqim tuproq oldi. O‘g‘limizni og‘zi burnini artdi. Doka ro‘moli uchidan yirtish 
oldi. Yirtishni yumaloqlab o‘g‘limizni burniga tiqdi. 
— Bola senga nima qildi-a, norasida bola senga nima qildi-a? — dedi. 
Men qo‘limdagi xurmolarni ko‘rsatdim. 
— Manavini qarang, shuni olib qochdi! — dedim. 
— Shugina uchun norasida bolani og‘zi burnini qon qilasanmi, yerparchin bo‘lgur? 
— O‘ynab qo‘yay shuginadan, shuginani kilosi uch so‘m turadi! 
— Shu ikkovgina xurmoga-ya? Ha, qirchiningdan qiyilgin, qirchinginangdan qiyilgin! 
— Ikkovgina bo‘lgan bilan salkam bir kilo keladi! 
— Bir kilo kelsa nima bo‘pti? Ha, xurmolaring boshingdan qolsin, boshginangdan qolsin! 
— Ertaga mehmon kelsa, oldiga nima qo‘yaman? Birovini bunisi yesa, birovini unisi yesa, 
mehmonlar nimani yeydi? 
— Nima, mehmonlardan xurmo qarzing bormi, yer-chilim bo‘lgur? 
— Qarzim yo‘q, ena, qarzim yo‘q. Lekin mehmon atoyi Xudo-da. Mehmon otadan ulug‘-da. 
Mehmonlar oldida kim degan odam bo‘lamiz? 
— Unda, mo‘lroq ol edi... 
— Xurmoni pulga beradi. Enam aytdi degan bilan bermaydi. 
— Bola bola-da, ko‘ngli ketadi... 
— Katta mehmonlar insofli bo‘ladi, ena. Nazari to‘q odamlar bo‘ladi. Barini yeb qo‘ymaydi! 
Dasturxonda qoldiradi! Mehmonlardan qolsa — bolalar yeydi-da! 
Gapim ma’qul bo‘ldi shekilli — onamiz o‘g‘limizni ichkari yetaklab ketdi. 
Men xurmolarni yengim bilan artib-artib oldim. Joyiga olib borib qo‘ydim. 
Jovuz donalariga qarab o‘tirib-o‘tirib... og‘zimni suvi qochdi! Beixtiyor qo‘l uzatdim. 

---

Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman)