Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
79
Mashriqdagi bulutlarning chetlari qontalash, ammo bag‘ri qora edi. Kechasi bir sidra 
yog‘ib, yer yuzasini omonat qoplagan qor esa bag‘riga sukunatni singdirgan. Serqatnov 
ko‘chalardagi qor mashina g‘ildiraklari ostida ezilib, erib ketgach, sukunat ham chekindi. 
Shovqin Asadbek yashaydigan mahallaga ham yetib keldi. 
Yarim tunga qadar gurunglashgan ikki oshna hali uyquda — tong manzarasini ko‘rishdan 
bebahra edilar. Jalil uyqu hukmiga bo‘ysunib bomdod namozini ham boy berdi. 
Tashqarida g‘ovur-g‘uvur tovushlar qulog‘iga kirgan Asadbek ko‘zlarini yarim ochganicha 
boshini ko‘tardi. Ovozlarga quloq tutdi. So‘ng erinibgina o‘rnidan turib, hovliga chiqdi. 
Muzdek toza havo to‘g‘ri o‘pkasiga urilib, yo‘tali qo‘zidi. Yo‘tal ovozini eshitgan 
darvozaxonadagi chollar ham, ularning yo‘lini to‘sib turgan yigit ham uy tomonga 
qaradilar. 
— Nima gap? — dedi Asadbek, yo‘tali tingach. 
— Gaplari bormish, — dedi yigit aybdor odamning ovozi bilan. So‘ng o‘zini oqlash 
maqsadida izoh berdi: — Uxlayaptilar desam ham ko‘nishmayapti. 
— Bek inim, ikki og‘iz gapimiz bor, aytamizu ketamiz. Sizni uchratishimiz osonmi, bu 
to‘rtinchi kelishimiz, hayriyat, uyda ekansiz, — dedi chollardan biri. 
— Kiraveringlar, men hozir, — Asadbek shunday deb yuvinishga o‘tdi. Yigit «uyga 
kiringlar», desa ham chollar ayvonda, tik turgan holda kutishdi. Asadbek yuvinib chiqib, 
ular bilan ko‘rishgach, uyga taklif qildi. Chaqirilmagan mehmonlar bu lutfni qaysarlik 
bilan qabul etmadilar. 
— Bek inim, bizdan ranjimang, bomdoddan chiqib kelaverdik. Sizning ishingiz ko‘p, 
bilamiz, kunduzi uchratishimiz qiyin. Bir masalani hal etib bermasangiz bo‘lmay qoldi-
yov, — dedi dastlab uzr so‘ragan qariya. 
— Qanaqa masala? 
— Machit bitay deb qoldi, Olloh sizdan rozi bo‘lsin. Bunaqa serfayz machit bu atrofda 
boshqa yo‘qdirov... Ammo-lekigin... machitda it bog‘loqlik tursa yomon bo‘lar ekan. Shu 
itni yo‘qotib bering, jon inim. 
— It? Qanaqa it? — deb ajablandi Asadbek. 
— It deganimki... — qariya qo‘polroq gapirib yuborganidan xijolat tortib, soqolini 
tutamlaganicha izoh berdi: — mutavallimiz Abdukarimni aytaman... 
— Ha, Ko‘samullami? Yana qanaqa hunar ko‘rsatdi? Tanobini tortib qo‘yuvdim-ku? 
— Ko‘samullangizning hunari ko‘p, Bek inim. Uning avval kim bo‘lgani o‘zingizga 
ma’lumdir? Hozir tamoman machitning xo‘jasi bo‘lib oldi. Keksani keksa demaydi, yoshni 
yosh demaydi. Xohlaganini uradi, xohlaganini so‘kadi. Qilayotgan ishing 
musulmonchilikka to‘g‘ri kelmaydi, deb aytsak qulog‘iga ilmaydi. 
— Qulog‘iga gap kirmasa orqasiga boplab tepmaysizlarmi? 
— Tepishga tepardigu, ammo-lekigin bir nima desak «machitni menga Bek akam 
topshirib qo‘yganlar» deb dag‘dag‘a qiladi. 
— Bekorlarni aytibdi. Machit sizlarniki. Lekin... yozda ham shunaqa gap chiqqanida 
chetlashtiruvdim, a? Qurilish ishlarini qiladigan boshqa odam topmadinglar. Baqirib-
so‘ksa ham ishni yuritib turuvdi. Yana o‘ylab ko‘ringlar. Mutavallilikni olsalaring olinglar. 
Unga boshqa ish beringlar. Mayli, so‘filik qilsin, ovozi o‘tkir-ku? 
— Hay-hay, asti unday demang. Agar u so‘fi bo‘lsami... — qariya kulimsiradi, — u azon 
aytishni boshlasa dunyodagi bor eshaklarning bari hangrab yuborar... 
— Unda bilganinglarni qilaveringlar. 
— Bek inim, yana chollar g‘iybatchi ekan, deb o‘ylamang. Machitda yuradigan odam 
pokizaroq bo‘lishi kerak-da. Bu Ko‘samullangiz bitta rost gapga to‘qson to‘qqiz yolg‘onni 
qo‘shib tursa... Yolg‘onning gunohi juda katta ekan. Agar bu Ko‘samullaning og‘ziga pilik 
tutib yoqib qo‘yilsa, to qiyomatga qadar o‘chmas-ov... Bek inim, Ko‘samullangizni 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik