Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
112
kelishgan edi, ularga ham javob berib yubordi. Yolg‘iz qolishni istadi. Xotiniga achchiq 
mastava buyurdi. Ovqat pishgach, ishtahasi bo‘g‘ildi, bir-ikki qoshiq ichgan bo‘lib, kosani 
surdi. Keyingi paytda yelkasidan bir nima bosib, suyaklari zirqiraydigan, nafasi qaytib, 
yuragi siqiladigan bo‘lib qolgan edi. Shunaqa paytda odam zotini ko‘rgisi kelmay qolardi. 
Bu hol bir-ikki qaytarilgach, xotiniga aytdi. 
— Voy adasi, darrov o‘qitib tashlash kerak, — dedi Manzura. 
Asadbek bunaqa narsalarga ishonmas edi, qo‘l siltab qo‘ya qoldi. Lekin Manzura 
aytganini qildi: erining ko‘ylagi, ro‘molchasi, qant, choy, mayiz olib borib domlaga dam 
soldirib keldi. Shu amalning ta’sirimi yo boshqa sababmi, keyingi bir oy ancha yengil edi, 
nechundir bugun ertalabdan og‘ir bo‘lib turdi. 
— Adasi, doni qolsa ham, suvini iching, — dedi Manzura, yalinish ohangida. 
Asadbek xotinining ko‘ngli uchun yana bir qoshiq ichdi-da: 
— Zo‘rlama, — dedi. — Ko‘nglim g‘ash. Ishtaham yo‘q. 
Manzura kosani olib xontaxta chetiga qo‘ydi-da, boshini egib indamay o‘tirdi. 
Ertalabdan beri Asadbekning nazarida uy huvillab, egasiz bo‘lib qolganday tuyulayotgan 
edi. Hozir xotinining mung‘ayib o‘tirishiga qarab faqat uy emas, vujudi ham egasiz 
ekanini, ruhi ham huvillab qolganini his qildi. Ajab... axir kecha ham, bir oy oldin, yarim 
yil oldin ham ahvol shu edi. Kunlik ishlar, tashvishlar quyosh botishi bilan chekingach, 
er-xotin yolg‘iz qolishardi. Ammo nechundir Asadbek yolg‘izlikning tirnoqlari temirdan 
ekanini, zabtiga olganda bu qadar ayovsiz bo‘lishini sezmagan edi. 
«Tag‘in ham Manzuraga qoyil qolishim kerak. Zaynab uzatilganidan beri uyda bir o‘zi... 
Kun bo‘yi qaytishimni kutadi. Avvalgiday joynamoz ustida o‘tirib, qo‘rqib kutmasa ham, 
xavotirlanadi. Men haqimdagi mish-mishlarni eshitadi. Eshitadi-yu... bu laqma shu 
gaplarning ko‘piga ishonadi-ya?.. He, noshud... Kechqurun esa men kelaman... jahlim 
chiqsa ko‘pirtirib so‘kib qolaman. Shunda ham chidaydi...». 
Asadbek xayolidan shu gaplarni o‘tkazib, ajablandi. «Menga nima bo‘lyapti? Bunaqa 
gaplarni o‘ylamasdim. Qiziq...». 
O‘zi gapirmasa xotinidan sado chiqmasligi Asadbekka ayon. Shu sababli nimadir deb, u 
o‘laksa sukunatni haydashi lozim edi. Bugun bosh tabib Zaynabning ahvolini bayon 
etgan bo‘lsa-da, xotinidan so‘radi: 
— Qizing bugun-erta chiqib qoladimi? 
Manzura eriga qaradi, keyin gunohkor odamday ko‘zini olib qochdi: 
— Ertaga chiqaramiz, deyishuvdi, bugun yana mazasi qochibdi. O‘zim ham qo‘rqib 
ketdim. 
— Nima bo‘ldi? 
— A’zoi badanida birdan titroq turib o‘zini bilmay qoldi. Hartugul, ukoldan keyin tinchib, 
uxladi. 
— Kasalxonadan chiqa qolgani ma’qul. Kasallarni ko‘raverib, dardi battar oshadi. Uyiga 
qaytsa, yengillashadi. Do‘xtirlar kelib, qarab turishadi. 
— Uyga kelgani ma’qulku-ya... — Manzura shunday deb, hadiksiraganicha eriga bir 
qarab oldi. 
— Gapingni yamlama, — dedi Asadbek, noxush bir yangilik aytilajagini sezib. 
— Endi... qanday yashab ketarkin, deyman-da... 
— Bu nima deganing? Oldin qanday yashagan bo‘lsa, bundan keyin ham o‘shanday 
yashayveradi. 
— Eriga g‘alati gaplarni aytvordi-da... 
— Qachon? 
— Osgan kuni... Kuyovingiz keluvdi-ku?.. 
— Nima dedi? 

---

Shaytanat (2-kitob). Tohir Malik