Microsoft Word shaytanat2 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
58
u xunasa. 
— Qilichning o‘zi durust edi, buni bekorga taltaytirding. Foydasi tegadigan olim, deb 
yelkangga chiqarib olding. Ana endi o‘zi boshingga o‘tirib olib ko‘llatib yotibdi. 
— O‘chir, aqling yetmagan ishlarga aralashma. U bugun bo‘lmasa, ertaga kerak bo‘ladi 
bizga. Mahmud, do‘xtirdan so‘ra, necha kunda tuzatarkin, shunga qarab, Portugaliyaga 
borishini hal qil. 
Azaldan shu: Asadbek bir ishni amalga oshirmoqchi bo‘lganida Kesakpolvon tushunibmi, 
tushunmaymi, fikr bildirsa, «aqling yetmagan ishga aralashma», deb shart kesadi. 
Boshqa odamga bu haqoratday yoki kamsitishday tuyulishi mumkin. Kesakpolvon esa 
bunaqa jerkishu, so‘kishu, la’natlashlarga ko‘nikib ketgan. Og‘aynisining so‘kkani so‘k 
oshi, urgani un oshi, deyish noo‘rin, chunki Asadbek unga hech qachon qo‘l 
ko‘tarmagan. Chuvrindini yoshlikdagi xatolari uchun bir-ikki urgan, ammo Kesakpolvonni 
chertib ham qo‘ymagan. 
Asadbekning hozirgi jerkib baqirishi sahrodagi qumga singgan tomchiday beta’sir bo‘ldi 
— oraga noqulaylik cho‘kmadi. 
— Jamshidning o‘rniga kimni berasan? — dedi Asadbek Kesakpolvondan. 
— Chaqiraymi, shu yerda, — Kesakpolvon shunday deb o‘rnidan turdi. Eshikka 
yaqinlashib, qiya ochdi-da, Bo‘tqaga imladi. 
Xonaga qoruvli, mushaklari o‘ynab turgan, qalin qoshlari tutash bir yigit kirdi. Saqich 
chaynab turgan bu yigitning turqi Asadbekka yoqmadi. 
— Kavsh qaytarma, bu yer senga molxona emas! — dedi jerkib. 
Yigit saqich chaynashini to‘xtatib, ko‘zini lo‘q qilganicha turaverdi. 
— Tashqaridagi akang bilan solishsang eplaysanmi? — deb so‘radi Chuvrindi Bo‘tqaga 
ishora qilib. 
— Menga cho‘t emas. 
— Shunaqasidan ikkita bo‘lsa-chi? 
— Eplashtiraman. 
— Nimaga ishonib aytyapsan bu gaplarni? 
— O‘zimga ishonaman. 
— Hozir chiqib o‘shani majaqlab tashla, desam bajarasanmi? — deb so‘radi Asadbek. 
— Majaqla desangiz, majaqlayman, — dedi yigit o‘ylab ham o‘tirmay. 
Jamshid bilan dastlabki uchrashuvda ham shunday savol berishgandi. U savolga sukut 
bilan javob qilgan edi. 
— O‘ldir, desam-chi? 
— O‘ldirish kerak bo‘lsa, o‘ladi. 
— Keyin-chi? 
— Keyin... siz nima desangiz shu. 
Asadbek o‘rnidan turdi. Yigit bez bo‘lib qotib turaverdi. Asadbek xuddi tashqariga 
chiqmoqchiday eshik tomon yurdi. Ammo yigitning yonidan o‘tayotganida keskin burildi-
da, uning jag‘iga musht tushirdi. Zarbani kutmagan yigit chayqalib ketdi. Nima voqea 
yuz berganini tushunib yetmasidan qornidan tepki yeb bukchaydi, bukchaydi-yu, 
gardanidan musht yeb yiqildi. 
— Bir qop go‘sht-ku, buning, — dedi Asadbek joyiga o‘tirib. Shu damda yana Jamshidni 
esladi. Jamshid ham shunday sinalgan, ammo ziyraklik qilib mushtga chap bergan edi. 
— Men seni erkak deb yursam, hebbim ekansan-ku, — dedi Kesakpolvon yigitga. — 
Yana Bo‘tqadan ikkitasini yopishtiraman, deb kerilasan-a?! Bo‘tqa sendaqadan o‘ntasini 
sixga terib qo‘yadi. Nafas olib, chiqarishga ulgurmay qolasan. Tur o‘rningdan, tuqqan 
xotinga o‘xshab yalpaymay, tur! 
— Bek akamga qo‘l ko‘tarolmayman-ku, — dedi yigit o‘zini oqlamoqchi bo‘lib. 

---

Shaytanat (2-kitob). Tohir Malik