Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
173
harakat qilishni, kim bilan qanday gaplashishni yaxshi biladi. Qaysi o‘g‘rini qaerdan 
topishni, qaysi xonim kimga ham boshpana, ham quchog‘idan joy berishi mumkinligi 
unga ma’lum. U «Fedyani o‘zim topaman», deb bekorga aytmadi. 
Zelixon Ahadbeyning «Zaporojets»idan tushib, bir yo‘lovchi mashinani to‘xtatdi-da 
Farg‘onaga qarab ketdi. To‘rt qavatli imoratlar orasiga tirsak shaklida tushgan bino unga 
yaxshi tanish. Ikkinchi qavatdagi eshik o‘zgaribdi. Ilgarigisiga chiroyli charm qoplangan 
edi. Bunisi temirdan bo‘libdi. Zelixon eshik qo‘ng‘irog‘ini uy bekasiga tanish bo‘lgan 
tarzda bosdi. Qo‘ng‘iroqning ikkita qisqa, uchta uzun jiringlashini eshitgan beka eshikni 
bexavotir ochishi mumkin. Kutilganday bo‘ldi. Eshik avval qiya ochildi. Beka tanish 
odamni ko‘rib, eshikni kattaroq ochdi-da, o‘zi orqasiga chekindi. Zelixon odatiga ko‘ra 
atrofga alanglab olgach, tezgina ichkari kirib, eshikni yopdi. 
— Zelya, yaxshi keldingmi? — Beka shunday deb unga yaqinlashdi-da, ko‘kragiga bosh 
qo‘ydi. 
— Nadulya, o‘zing omonmisan? — dedi Zelixon, uning yelkalarini silab. 
Hali qirqqa kirmagan bu juvon tarovatini yo‘qotmagan, quchoqlasa quchoqlaguday, 
o‘psa o‘pguday edi. Zelixon vaqtida u bilan ayshini surgan. Ammo ular orasida 
muhabbat, hamisha birga bo‘lish tuyg‘usi yo‘q edi. Yurak yurakka talpinmagan. Zelixon 
bu to‘shakda bir necha soat ilgari boshqa erkak yotgan bo‘lishi mumkinligini bilardi. 
Nadya ham bu chiroyli yigitning hozirgina boshqa ayol quchog‘idan chiqib kelayotgan 
bo‘lishi mumkinligini bilardi. Darvin degan zot xuddi shu toifa odamlarga qarab turib, 
«odam maymundan paydo bo‘lgan», degan nazariyani yaratgan bo‘lsa ne ajab? Bular 
Ollohning emas, balki hirsning bandalari edilar. Odam bolasiga Yaratgan yaxshi tuyg‘ular 
ham berganini bilmas edilar. Shunday tuyg‘u bo‘lmagani uchun ham bir necha yil emas, 
bir necha soatgina ko‘rishmagan tanishlar singari omonlashdilar. 
Mehmonxonadagi stol usti dushman payhon etgan qishloq manzarasini eslatardi. Bu 
Zelixonni ajablantirmadi. Chunki u bunda durustroq manzarani ko‘rmagan. 
Nadya Zelixonning ro‘parasiga o‘tirib, ikki qo‘lini jag‘iga tirab, unga tikildi. 
— Ko‘rinishing binoyi. Kurort yoqibdi, — dedi jilmayib. 
— Sening duolaring yetib bordi, — dedi Zelixon ham jilmayib. — Meni sog‘inib, ichikib 
qolibsan. 
— Seni deb ichiksam arziydi. 
— Nima ish qilyapsan? 
— O‘zing bilgan ish. 
— Kim bilan ishlayapsan? 
— Suvarak bilan. 
— Kuning shunga qoldimi? 
Nadya «nima qilay bo‘lmasa?» deganday yelka qisib qo‘ydi-da: 
— Ichasanmi? — deb so‘radi. 
— Bormi? 
— Senga bor. — Shunday deb ichkari xonaga kirib ketib, dam o‘tmay bir shisha aroq 
ko‘tarib qaytdi. Zelixon shishani uning qo‘lidan olib, chaqqonlik bilan ochdi-da, ikkita 
qadahga quyib, bittasini ayolga uzatdi. 
— Eson-omon qaytib kelganing uchun, — Nadya shunday deb bir ho‘plab qo‘ydi. 
Zelixon qadahni bir ko‘tarishda bo‘shatdi. 
Ikkinchi qadahdan so‘ng ayolning yoniga o‘tib, uni quchoqladi. 
— Endi esingga tushdimi? — dedi Nadya nozli va ginali ovozda. Zelixon javob bermay, 
baqbaqasiga lab yubordi. Uning nazarida Fedyaning qaerdaligini shu ayol bilishi kerak 
edi. To‘g‘ridan-to‘g‘ri so‘rasa, aytmasligi ham mumkin edi. Shu sababli maqsadga 
ayollarga yoqadigan yo‘ldan yurib borishni ma’qul ko‘rdi. Nadya iyib, to‘shakka yotishga 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik