Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
213
бизлар аҳволни бузгимиз келмади», дейдиганлар ҳам чиқади. Шундай экан, фурсатини топиб 
озгина бўлсада, бир нарсаларни айтиб олса бўлмасмиди? Нозик бир нарсалар тўқиб юборса, 
ярани сал тирнаб юборса, етарди. Саволжавоб бошланганидан бери шундай бир фурсатни 
пойлаб турган эди, дарҳол қўшимча қилди: 
— Аммо ҳозир биз у билан маълум муддатга аҳдлашганмиз. Бу муддат ичида нималар 
килаётганидан хабарим йўқ, — деди. 
Абу Суфённинг бу иловаси Ҳераклга биронбир таъсир кўргазмади, 
— У билан ҳеч урушдингизларми? 
— Ҳа. 
— Натижаси нима бўлди? 
— У жанглардаги толеъ худди қудуқ пақирига ўхшайди: бир тушади, бир чиқади. Яъни, 
баъзан у биздан ғолиб келади, баъзан биз уни мағлуб этамиз. 
— Сизларни нималарга даъват қилади? 
—«Ёлғиз Оллоҳга ибодат қилинг. Унга ҳеч бир нарсани шерик қилманг, боболарингизнинг 
дин тўғрисидаги тушунчаларини ташланг», дейди. Намоз ўқишга, закот беришга, ёлғон 
гапирмасликка, орномусли бўлишга, қариндошуруғларга яхши муомала қилишга чақиради... 
Ҳерақлнинг саволлари шу ерда битди. Булар ҳар бир эслиҳушли одам сўрайдиган маънили 
саволлар эди. Чиройли сўз учунгина айтилган, ўринсиз ва маъносиз саволлар эмасди. Буларга 
етарли жавобларни олгач, Ҳерақл таржимонга деди: 
— Унга айт... Пайғамбарнинг насабини сўрадим, шарафли оиладан эканини айтдинг. 
Пайғамбарларнинг насаби доимо асил бўлади. Жамиятдаги обрўли оилалардан туғилишади. 
Аввал отабоболаридан бирорта шахс шундай даъво билан чиққанми, деб сўрадим. Йўқ, дединг. 
Акс ҳолда, унинг даъвосини боболарининг меросини қўлга киритиш ҳавасидандир, дейишим 
мумкин эди. Аввал унинг ҳеч ёлғон гапирганини кўрганмисизлар, деб сўрадим. Унинг ёлғон 
сўзламаганига гувоҳлик бердинг. Мен биламанки, инсонларга ёлғон гапирмаган киши Оллоҳ 
номидан асло ёлғон сўзламайди. Унга кўпроқ кимлар эргашаётганини сўрадим. Асосан заифлар, 
деб жавоб бердинг. Дарҳақиқат, пайғамбарларга биринчи бўлиб доимо заифлар эргашишади. 
Сафдошлари ортяптими ё камайиб боряптими, деган сўроғимга тобора ортиб бораётганини 
айтдинг. Ҳа, имон шундай: иш тамом бўлгунга қадар ортади, камаймайди. Аввал унинг динига 
кириб, кейин бу динни ёқтирмай ташлаб кетганлар борми, деб сўрадим, йўқ, дединг. Мазаси 
қалбларда ҳис этилган имон шунақа бўлади. Ваъдага муносабатини сўрадим, вафодор деб 
таърифладинг. Ҳақиқий пайғамбарлар шундай: хиёнатни билишмайди. Сизларни нимага даъват 
қилишини сўрадим. Ёлғиз Оллоҳга ибодат этишга, унга ҳеч бир нарсани шерик қилмасликка, 
бутсанамга топинишни тақиқлаб, намоз ўқишга, ростгўйликка ва орномусли бўлишга 
чақиришини айтдинг. Агар шу гапларинг чин бўлса, мен ҳам сизларга хабар бераманки, жуда 
қисқа вақт ичида мана шу икки оёғим остидаги ерлар у зотнинг қўлига ўтажакдир. Мен шундай 
бир пайғамбарнинг келишини билардим. Аммо сизларнинг ораларингдан чиқишини кутмаган 
эдим. Унга етиша олишимни билсам, ҳар қандай машаққатларга ҳам чидаб, бориб кўришардим. 
Унинг ёнида бўлсам, хизматчиси бўлардим, мана шу қўлим билан оёқларини ювиб қўярдим. 
Ҳерақл гапини тугатгач, мактубни сўратди ва яна бир марта ўқиттирди. Хат энди ўқиб 
бўлинган ҳам эди 
ки, ўртада бир шовқин қўпди. Одамлар ғалағовур қила бошлашди. Абу Суфён билан 
шерикларига жавоб берилди. 
Ташқарида ёлғиз қолишганида Абу Суфён шерикларига: 
— Валлоҳи, ибн Абу Кабшанинг иши ғоят ажойиб бўлди-ку. Ҳатто Рум султони ундан 
қўрқяпти, — деб юборди... (Бухорий, 1/5.)