Microsoft Word saodat asri 3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
209
Жанобимиз намоздан кеиин бундай марҳамат қилди: 
— Эй инсонлар, Оллоҳ таоло руҳларингизни тутди, қўйиб юбормади. Истаса, янаям бошқа 
бир вақтда қўйиб юборарди ва биз ўшанда уйғонар эдик. Кай бирларингиз намоз вақти ухлаб 
қолса ёхуд унутса, уни ўз вақтида қандай ўқиса, ўшандай ўқисин. 
Кейин йўлда давом этишди. Бир тепаликка чиқа бошлашди. Пешоналаридан тер қуйилди, 
кўнгиллар эса фараҳ ила тўла — Ҳайбардек қалъанинг фатҳидан мўл ўлжа билан қайтишарди 
ахир. Тепаликка чиқиб олгач, «Оллоҳу акбар, Оллоҳу акбар!» ҳайқириқлари билан туйғуларини 
изҳор этишди. Жаноби Пайғамбаримиз сўз қотдилар: 
—Секинроқ айтинглар. Сизлар эшиттирмоқчи бўлаётган Зот кар ҳам эмас, узоқда ҳам 
эмас. Сизлар ҳар нарсани эшитиб турувчи, қулларига ғоятда яқин, доимо сизлар билан бирга 
бўлган Оллоҳга мурожаат қилмоқдасизлар. 
—Эй Абдуллоҳ ибн Қайс! — дедилар Расулуллоҳ орқага ўгириларканлар. 
—Буюринг, ё Набийаллоҳ! — деб жавоб қилди Абдуллоҳ ибн Қайс. 
—Жаннат хазиналаридан ҳисобланадиган бир калимани сенга ўргатсам, нима дейсан? 
— Бошим осмонга етади, эй Оллоҳнинг Расули! 
— У калима «Ла ҳавла ва ла қуввата илла биллаҳ» дир. (Бухорий, 5/75.) 
Абдуллоҳ ибн Қайс (Абу Мусо алАшъарий) хурсанд бўлиб кетди. Ўзлари энди танишган 
бўлишларига қарамай, набийлар Сарвари (с.а.в.) унинг исмини айтиб хитоб қилишлари ғоят 
гўзал бир ҳолат эди! Шу кундан эътиборан хос ўлароқ тилдаи қўймай айтиб юрилажак бу 
муборак сўз мана шундай муборак бир хотира билан кўнглига жойлаштирилганидан ўзиии 
бахтли ҳис этиб, йўлида давом этди. Олдида кетаётган Имомул анбиё жаиобидан кўз узмай 
бораркан, ора-сира: «Ла хавла ва ла қуввата илла биллаҳ», деб қўярди. 
* * * 
Йўлда кутилмаган ҳодиса рўй берди. Жаноби Расули акрам (с.а.в.) минган туя нимагадир 
туртиниб, тиззасига чўкиб қолди. Воқеа тез рўй бергани учун Жанобимиз билан аёллари 
Сафиййа онамиз мувозанатларини йўқотиб, ерга думалаб кетишди. Абу Талҳа: 
— Қурбонингиз бўлай, ё Набийаллоҳ! — дея туясидан сакраб тушди. — Ҳеч нарса 
қилмадими? — деб сўради хавотирланиб. 
— Йўқ, сен хотинимга ёрдамлаш... — дедилар Расули кибриё. 
Абу Талҳа Ҳазрати Сафиййага ёрдамга шошилди. Кўйлагини ечиб, устига ташлади. 
Сафиййа онамиз тезда ўзини ўнглаб олди. Бу орада Жаноби Пайғамбар (с.а.в.) ҳам ўринларидан 
турган эдилар. Абу Талҳа туянинг эгаржабдуқларини тузатди. Пайғамбаримиз хотинлари билан 
бирга қайтиб яна туяларига миндилар ва йўлчилик тағин давом этди. 
Расули зишон (с.а.в.) ҳар галги сафардан кайтишда бўлгани каби: 
— Оллоҳ буюкдир! Оллоҳ буюкдир! Оллоҳ буюкдир! Қайтяпмиз, тавба қиламиз, 
қуллигимизда давомлимиз. Фақат Раббимизга ҳамд айтамиз. Оллоҳ ваъдасида содиқдир. 
Қулларига ёрдам берди ва душманларини пароканда килди... — дер эдилар. 
Бу муборак сўзларни то Мадинага етгунга қадар ора-сира айтиб бордилар. (Бухорий, 4/40.) 
Атрофларидаги биродарлари ҳам у зот билан бирликда айни ифодаларни такрорлаб 
боришди. 
Узоқдан Мадина кўринди. Роббул Оламийннинг ҳабиби жанобимиз (с.а.в.) Уҳуд тоғига 
боқарканлар: 
— Бу тоғ бизни севади, биз ҳам уни севамиз, — деб марҳамат қилдилар. 
Бу тоққа қаратилган севги эҳтимол у тоғ этакларида Оллоҳ учун жонларини фидо қилган 
севгили биродарларининг кўмилгани боисидандир. Ахир, уларнинг ҳар бири ҳақида 
кўнгилларда бебахо, азиз хотиралар қолган. 
Шаҳарга киргач, Ҳабиби акрам жанобимиз Ҳазрати Сафиййани Ҳориса ибн Нўъмоннинг 

---

Саодат асри қиссалари. 3-китоб. Аҳмад Лутфий