Microsoft Word kr shaytanat4 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
136
3 
Кесакполвон аввалги аҳди бўйича эрталаб қаймоқ кўтариб келди-ю, аммо Асадбек билан 
нонушта қила олмади. Асадбек эрта саҳарда Ҳалимжон билан чиқиб кетганини болохонадаги 
йигитдан билиб, яна ташвишга тушди. Уйга қайтгиси келмай, жар ёқасидаги хонадонларда 
очилган емакхонага борди. Бошига ташвиш дўли ёғилиб турганда ҳам иштаҳадан 
нолимайдиган одамнинг бу сафар томоғидан овқат ўтмади. 
Кун ёйилганида шаҳар марказидаги уч қаватли бино ертўласига жойлашган идорага қараб 
юрди. Идора эшигидан ҳар сафар Асадбекнинг ёрдамчиси сифатида кирар эди. «Бугун сўнгги 
марта бу мартабада ўтяпманми, эртага хўжайини сифатида кираманми?» деб ўйлади. 
Eндигина келган Бўтқа қизларни ишга солиб, хоналарни шамоллатган эди. Асадбек «Замон 
ўзгаряпти, қадамларингни билиб босларинг», дегач, тунги маишатларга барҳам берилган 
сабабли бу ер анча осойишта бўлиб қолган эди. Кесакполвон салом берган Бўтқага қараб «Бу 
бола менга керак», деб ўйлади-да: 
— Расулжон ука, аҳволлар яхшими? — деб қўйди. 
Бўтқа унинг бу муомаласидан ажабланди. Чунки у Кесакполвон томонидан «Ҳа, Бўтқа, 
қалайсан?» деб ҳол сўралувига кўникиб қолган эди. 
— Раҳмат, акахон, чой қилайми ё қизилиданми? — Бўтқа шундай деб амрга маҳтал равишда 
унга қаради. 
— Чойни қўятур. Бек акангдан дарак борми, бу ёққа келадиганми? 
— Билмадим. Телефонлар жим. 
— Менинг озгина ишим бор, ҳалақит бермай тур,— Кесакполвон шундай дегач, Асадбекнинг 
хонасига кирди. Унинг қиладиган иши йўқ, бўлажак суҳбат олдидан айтадиганларини яна 
фикр тарозусида ўлчаб олмоқчи эди. 
Хонага кириб ўтиришга улгурмай Асадбекнинг овози эшитилди. 
Асадбек эшикни очиб, ичкари кириши билан, бир маъно уқиш умидида, унинг кўзларига боқди: 
Асадбек кечагига нисбатан қувноқроқ кўринди. Қарашларидаги кечаги маҳзунлик, баъзан қора 
булут каби бостириб келувчи қаҳр энди йўқ. Бугундан эътиборан «собиқ хожа»га айланажак 
Асадбекнинг хуш кайфияти Кесакполвонга ҳам кўчиб, жилмайди. Зулм дарахтини биргаликда 
экиб, энди унинг мевасидан ким кўпроқ еяр экан, деган муаммони ҳал қилолмаётган бу икки 
банда орада хиёнат ҳам, ўлим ҳам, адоват ҳам бўлмагандай, бир-бирига оқибати зиёда 
одамлар каби илиқ кўришишди. 
— Қаймоқхўрлик қиларман, деб борувдим, саҳармардонда жўнаворибсан. Кетинг ер 
искамайдиган бўлиб қолди, а? — деди Кесакполвон, меҳрибон дўст овози билан. 
— Қадрдонлардан биттасини савобга йўқлаб қўй-дим, — Асадбек шундай деб, Кесакполвонни 
ажаблантирган ҳолда нигоҳини олиб қочди. 
— Кимни? 
— Сен уни танимайсан. 
Кесакполвон «Мен танимайдиган қадрдонларинг ҳам борми?» деган маънода қараб қўйди-ю, 
гапни майдалашдан ўзини тийди. Шунинг баробаринда кеча хаёлига келган фикрни баён 
қилиш аҳди сусая бошлаганидан ғашланди. Ёлғонни ҳам, ростни ҳам бир хил оҳанг-да, 
кўзларини чақчайтирганича айтиб ташлайдиган одамни дангалчилик тарк этгандай эди. 
— Маҳмуднинг ўрни билиниб турибди,— деди Кесакполвон, енгил хўрсиниб. — Ёнингда 
ўтиришига кўзларим ўрганиб қолган экан. 
— Ўрни ҳали бери совумайди, — деди Асадбек, тагдор маънода, кейин Кесакполвоннинг 
елкасига қўл ташлаб, диван томон юрди. — Умри қисқа экан-да. Опичиб юрганингни 
кўрганимда бир-икки кунда ўлиб қолса керак, деб чўчиган эдим. Яна ҳам шунча яшади. 
— Ишхонани бошқа ерга кўчирсакмикин? Хонага кирганда кўзга кўринавериб, одамни қийнаб 
юборади. 

---

Шайтанат (4-китоб). Тоҳир Малик