Microsoft Word imomi a'zam buyuk imomimiz lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
4
Ya’ni, "Olloh butun osmonlarning va yerning nuridir", deydi. Zotan, olamning shaklu shamoyilini, 
butun mavjudotlarning suratlariyu mohiyatlarini ko‘rishimizga sabab bo‘ladigan narsa yorug‘liqdir. 
Agar o‘sha yorug‘lik bo‘lmasa oldingizda turgan narsani ham ko‘rmaysiz. Sizga shu dunyoni, butun 
borliqni tanitib turgan narsa yorug‘lik bo‘lsa — o‘sha yorug‘lik menman, deydi Olloh. Nafaqat 
yerning, balki butun osmonlarning nuri O‘zimman deydi. Demak, millionlab yulduzlarning biri 
bo‘lgan Quyoshga qaray olmasligimizni tan olar ekanmiz, osmonlar va yerning nuri bo‘lgan Ollohni 
ojiz ko‘zlarimiz bilan ko‘ra olmasligimiz tabiiy holatdir. 
Qur’oni Karim va muborak hadislarda Ollohning borligi va birligi xususidagi aniq dalillar bizning 
ilmimizni, Xudoga bo‘lgan iymonimizni yanada quvvatlantiradi. Demak, biz avvalo Olloxning 
borligini bilgan bo‘lsak, endi Uning yagonaligini bilishimiz zarur. 
Olloh taolo Qur’oni Karimda aytadi: 
"Agar yeru osmonda Ollohdan boshqa xudolar bo‘lsa, albatta bu yeru osmon buzilib ketgan bo‘lar 
edi". Chunki Olloh — Hokimi mutlaq. Olloh O‘zi xohlagan ishni qiladi. Demak, agar Olloh ikkita 
bo‘lsa-yu, har biri o‘zi xohlagan ishni qilsa, yeru osmonning buzilib ketishi aniq edi. Modomiki, bu 
yeru osmon shunday puxta tartib intizom asosida tuzilgan va buzilmasdan turgan ekan, uning 
Boshqaruvchisi bittadir. 
— 
Kechirasiz, ustoz. Gapingizni bo‘lganim uchun ma’zur tutasiz. Suhbatingizni shu joyda, o‘zingiz 
aytganingizdek, o‘sha yer yuzidan yo‘q bo‘lib ketadigan narsalarni xudo deb, ularga sig‘inib 
yurishning tarixi xaqida davom ettirsangiz...
— Odamlar orasida yer yuzidagi yo‘q bo‘lib ketadigan narsalarni xudo deb, ularga sig‘inib 
yuradiganlar ham yo‘q emas. Dinimiz mana shundaylarga qarshi "La ilaha illalloh" deyishimizni 
buyuradi. 
Islom dini kelgan paytda arablarda Xudoga birovni shirk keltirish juda avj olgan edi. Masalan, 
arablardan biri Islomga kirganidan so‘ng mana bunday hikoya qiladi: "Biz safarga chiqqudek bo‘lsak, 
o‘zimiz bilan biron-bir tosh olib ketar edik. Qaerda to‘xtasak, o‘sha toshni oldimizga qo‘yib olib, unga 
sig‘inar edik. Yo‘lda avvalgi toshdan chiroyliroq boshqa tosh topilib qolgudek bo‘lsa, o‘shani olardik-
da, avvalgi toshni, ya’ni avvalgi "xudo"imizni uloqtirib tashlar edik. Qarang, naqadar hamoqat, 
naqadar jaholatda yurgan ekanmiz..." 
Yana shundaylar bor ediki, ular xurmo g‘ujumlariga (shingillariga) sig‘inar, lekin qorinlari 
ochgach, o‘sha — o‘zlari "Xudo" deb e’tiqod qo‘ygan xurmoni yeb qo‘yardilar. Mana shu tariqa 
sig‘inib bo‘lmaydigan narsalarga ularni Xudo deb bilib, sig‘inib, yolg‘iz Ollohga shirk keltirganlar. Bu 
haqda Olloh taolo Qur’oni Karimda mushrik kimsalarni bunday ogohlantiradi: 

---

Alouddin Mansur. Imomi A’zam — buyuk imomimiz