Microsoft Word ihyo tavba ziyouz com doc

Tavbaga shoshilish vojib 

 

Gunohdan so‘ng darhol tavba qilish vojibdir. Chunki gunohning haloqatli ekanini anglash iymon 

taqozosidir. Tavbani kechiktmrish mumkin emasligini anglagan kishi darhol amalga o‘tadi, o‘zini 

yomon fe’llardan tiya boshlaydi. Bu ma’rlfat (ya’ni zudlik bilan tavba qilishning vojibligini anglash) 

amalga bog‘lanmagan mukoshafa ilmlari jumlasidan emas, balki muomala ilmidandir.(Mukofasha va 

muomala ilmi haqida yaqinda (2003 yil) "Monarounnahr" nashtriyoti tomonidan chop etilgan "Ilm 

kitobi"ning "Farzi kifoya ilmlar bayoni" bo‘limida batafsil ma’lumot berilgan.)  

Har bir ilm amal qilish uchun o‘rganiladi. Modomiki, ilm amalga sabab bo‘lmas ekan, uning 

mas’uliyatini to‘la his qilish mushkul. Gunohlarning zararini bilish, anglab yetish ilmdir. Mana shunday 

ilm gunohlarni tark qilishga sabab bo‘ladi. Undan ko‘zlangan maqsad ham aslida ana shu. 

Kimki gunohlarni tark etmas ekan, iymonidan bir juz’ni yo‘qotgan hisoblanadi. 

Payg‘ambarimizning ushbu so‘zlariga diqqat qiling: 

"Zinokor zino qilayotganida mo‘min emas" (Muttafaqun alayh). 

Rasululloh sollallohu alayhi vasallam bu so‘zlari bilan Allohning borligini, birligini, sifatlari, 

kitoblari, payg‘ambarlarini tanish kabm mukoshafa ilmlaridan kelib chiquvchi iymonning yo‘qligini 

nazarda tutmayaptilar. Chunki zino va ma’siyat iymonni yo‘qqa chiqarolmaydi. Balki hadisdan 

ko‘zlangan maqsad zinoning Allohdan uzoqlashtiruvchi, Allohning nafratiga duchor etuvchi gunoh 

ekaniga zinokorda iymo-nishonch yo‘qligini ko‘rsatishdir. 

Misol uchun tabib: "Bu zahar, uni ichma", - dedi. Shu ogohlantirishdan keyin ham kimdir uni 

ichdi. Endi bu odam haqida shunday deyish mumkin: "Bu kishi zaharni iste’mol qilayotgan paytda 

mo‘min emas edi". (Ya’ni zaharning o‘ldiruvchi xususiyatiga ishonuvchi emas edi.) Bu gap tabibning 

borligiga. uning tabib ekaniga iymon keltirmadi, uni tasdiqlamadi, degan ma’noni bildirmaydi. Balki, 

bunda tabibning "zahar halokatlidir", degan so‘zini kimningdir tasdiqlamagani nazarda tutilyapti. 

Negaki, zaharning halokatli ekanini bilgan odam uni aslo og‘ziga olmaydi. 

Zarurat tufayli gunoh qilgan kishining iymoni noqisdir. Iymon bir butun emas, u yetmishdan ortiq 

juz’dan iborat. Bu juz’larning eng oliy darajasi "La ilaha illalloh" deb guvohlik berish bo‘lsa, eng quyi 

darajasi aziyat yetkazuvchi narsanm yo‘ldan chetga olib' tashlamoqdir. 

Bu holatga shunday qiyos keltiriladi. Inson yaxlit bir vujud emas, balki yetmishdan ortiq a’zodan 

iborat. Ularning eng yuksagi qalb va ruh bo‘lsa, eng quyisi ozor yetkazuvchi narsani yo‘q qilish. 

Masalan, mo‘ylovni qisqartirish, tirnoqni olish, kirlardan tozalanish va hokazo. Agar inson shu ishlarni 

qilmasa, panja va tuyoqlaridagi uzun tirnoqlari tezagi bilan bulg‘angan kir va iflos hayvonlarga 

o‘xshab qoladi. 

Iymon ham inson kabidir. Tavhid shahodatining yo‘qolishi ruhning yo‘qolishi kabidir. Nimadir 

yo‘qolar ekan, nimadir uning o‘rnini egallaydi. Tavhid shahodatining yo‘qolishi esa to‘la botillikni 

vujudga keltiradi. 

Shuningdek, faqat tavhid va risolat (La ilaha illalloh, Muhammadur rasululloh) shahodati bilan 

cheklangan inson ham oyoq-qo‘li kesilgan, ko‘zlari o‘yilgan, zohiru botin a’zolarini yo‘qotgan kimsaga 

o‘xshaydi. Unda ruh ne qilsin?! 

Uning holati xuddi o‘limi yaqinlashayotgan kishining ahvolini eslatadi: bir paytlar a’zolarga 

---

Ihyou ulumid-din. Tavba kitobi. Imom G’azzoliy