Microsoft Word fargona kelini ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
72
— Birodar, o‘zi nima gap? Ochig‘ini aytib qo‘ya qol. Men bu yerga o‘zimga tegishli juda 
muhim bir ish bilan kelgandim. Sen esa o‘z dardingni aytib, qayg‘umga qayg‘u 
qo‘shding, — dedi. 
— Sening ishing har qancha muhim bo‘lganda ham, men chekkan qayg‘u oldida 
pashshacha ham emas. Men bag‘dodliklardan birining qizini sevib qolganman. U ham 
meni sevadi. Uni endi o‘z nikohimga olishga chog‘langan paytimda Mu’tasimning 
hamnishinlaridan Horis as-Samarqandiy degan kishi lop etib chiqdi-da, uni o‘ziga 
so‘ratib, zo‘rlik bilan ilib ketdi. Shundan keyin sen aytgan o‘sha qozi Ahmad orqali 
xalifaga arz-dodimni yetkazdim. U menga: «Sen o‘zingga boshqa qiz axtar, bu qiz senga 
tegmaydi», degan javobni qildi. Lekin u qizni men qattiq sevishimni bilardi, — dedi-da, 
Hammod «Ey Yoquta» deb bir xo‘rsinib qo‘ydi. 
— Qizning oti Yoqutamidi? 
— Ha, nomi Yoquta. Qani, ayt-chi, men xalifaning hamma yomonliklariga chidab 
kelganman, endi bunisiga ham chidaymi? Xudo xaqi, men xalifadan ham, hukumatidan 
ham noroziman. Men qaroqchilik qilish uchun emas, balki shu hukumatdan o‘ch olish 
uchun bu ko‘yga tushdim. Bu nohaqlikka qarshi kishilar juda ko‘p. 
Zirg‘om Yoquta voqeasiga qiziqdi, chunki o‘zining boshiga ham shunday falokat tushgan 
edi. Bir falokatga uchragan yoki uchrashdan qo‘rqib yurgan kishi shunday falokatga 
uchragan boshqa kishilarga hamdard bo‘la oladi. Uylanmagan odam farzandidan ayrilgan 
otalarning dardiga uy-joy qilgan, bola-chaqa ko‘rgan kishichalik qayg‘urmaydi. 
Oshiqdagi hissiyotni faqat ishq-muhabbatni boshidan kechirganlargina tushunadi. 
Zirg‘om Hammodga tasalli bera boshladi. 
— Do‘stim, ko‘nglingni xotirjam qil. Bu ishingda, ehtimol, men senga yordam berarman. 
Endi mendan bir shingil gap eshit: men shu qorong‘i kechada bu yerga sendan bir 
narsani so‘rashga kelganman. Gapimga quloq sol! Avvalo bilib qo‘yki, boshingga tushgan 
bu dardingga malham bo‘luvchi avvalo men bo‘laman, chunki ikkimizning dardimiz bir xil 
ekan. 
— Gapir, botir, qulog‘im senda. 
— Umr yo‘ldoshi bo‘lamiz deb, va’dalashib qo‘ygan bir qizim bor. U Farg‘onada edi, men 
esa Somurroda. Qiz akasi va oqsochi bilan Somurroga safar qilgan. Ular Hamadonga 
yetganda, qaroqchilar hujum qilib, qiz bilan oqsochni olib ketishgan. Akasi bu xabarni 
menga yetkazgandan keyin darhol uni izlashga tushdim. Aloqachi meni shu tomonga 
yo‘llagani uchun, bu yerga kelib qoldim. Xo‘sh, shu xususda sen qanday fikr berasan? 
— Biz xotin-qizlarni olib qochadigan o‘g‘rilardan emasmiz. Qiladigan ishlarimizni senga 
aytib berdim. Bu atrofda o‘g‘rilar ham, yo‘lto‘sarlar ham yo‘qligiga imonim komil. 
— Axir, qizning akasi shu hodisa tepasida o‘zi bo‘lgan. Qochib borib, menga shu xabarni 
yetkazdi-ku. 
Hammod bu gapga ishonmagandek bosh silkidi: 
— Bu yerda biz bir necha haftadan beri yotibmiz. Bunday voqeani mutlaqo eshitganimiz 
yo‘q. Ehtimol, xabarchi noto‘g‘ri aytgandir. 
Somonni tanigandan buyon uning niyati buzuqligini bilib yurgan Zirg‘omning ko‘zi 
ochildi: 
— Xabar yetkazgan kishi mana shu qirning oldida turibdi. Uni hozir chaqirtirib kelaman. 
Voqeani o‘z og‘zidan eshitasan. 
Hammod «Zirg‘om aytayotgan kishisini bu yerga chaqirib kel!» deb odamlaridan biriga 
buyurdi. Ammo u odam «hech kimni topmadim» deb qaytib keldi. Shundan keyin 
Zirg‘om o‘zi borib axtardi. Somonni turgan yerida topmagach, boyagi yo‘l ko‘rsatgan 
kishidan surishtirdi. U: «Qaerga g‘oyib bo‘lganini bilmay qoldim», dedi. Zirg‘om uni har 
qancha qidirtirsa ham, darak topmadi. Demak, bunda qandaydir bir sir bor. «U meni 

---

Farg‘ona kelini (roman). Jo'rjiy Zaydon