Abdulla Qahhor
mehmonni istagan odami bilan gaplashtirish, istagan yeriga olib boorish. Bundan tashqai bu
odam sizga omonat, omonatga xiyonat qilmasdan, qo’limga sog’-salomat topshirishingiz kerak”,
- dedi. Jahlimdan tushdim.
Kechqurun mehmonni konsertga olib bordim. Mehmon zalga kirishi bilan yana o’sha
muddaoda odamlarga har tomondan razm sola boshladi, beqasam to’n kiygan bir mo’ysafidning
ketiga tushdi. Xayriyat, chiroq o’cha qoldi-yu, borib joyimizga o’tirdik.
Mehmonga konsertga qiziqmadi, mudrab o’tirdi, alomat bir o’yin bo’layotganda
hatto
xurrak otib yubordi. Shuning uchun konsertning ikkinchi bo’limiga qolmadik, ertaga
uchrashadigab bo’lib, mehmonxona oldida xayrlashdik.
Ertasiga kelishim bilanoq mehmon: “Kechagi gapimiz nima bo’ldi, yordam berasizmi?”
deb so’radi. Men bu haqda hech bir qarorqa kelmaganligimni aytdim. Shundoq bo’lsa ham
mehmon yordam berishimga amin ekanligini bildirib, oldindan tashakkur ma’nosida yelkamga
qoqib qo’ydi va teatr atrofidagi xonadonlardan birontasini ko’rishga orzumand ekanini bildirdi.
Men
uning muddaosini fahmladimu, o’sha tomonlarga olib bordim va orqa ko’chadagi ro’para
kelgan hovliga boshladim. Mehmon apparatini bo’ynidan oldi va hayajon ichida ostonadan
hatladi. Kirgan eshigimiz hozir uchastka deb ataladigan oddiy, lekin mevazor, gulzor, nihoyatda
didli, havasli odamlarning hovlisi ekan. O’rta yoshlardagi bir xotin sariq luchchak shaftoli
terayotgan ekan, bizni ko’rib shotidan tushdi, so’rashdi, yelib-yugurib supaga joy qildi,
dasturxon yozdi. Bir necha xil shaftoli keltirib qo’ydi. Mehmon goh menga, goh xotinga qarar,
goh uning orqa etagiga razm solar edi. Xotinning o’g’li vrach, kelini o’qituvchi,
hozir ikkovi
ham ishda ekan. Mehmon hafsalasi sovib, fotoapparatini bo’yniga osdi-yu, alamini shaftolidan
oldi, umrida bunaqa shaftolini ko’rmagan bo’lsa kerak, rosa yedi. Shu choq uning ko’zi
devorning tagida qunishib turgan kasal jo’jaxo’rozga tushdi. Uning oyoqlari uzun, bo’ynining
pati to’kilib qip-qizil go’sht bo’lib qolgan, o’zi nihoyatda oriq edi. Mehmon darrov qo’lini artdi,
fotoapparatini bo’ynidan oldi, jo’jaxo’rozga juda yaqin borib cho’kkaladi: jo’jaxo’roz boshini
ko’tarib hayron bo’lib turganda bir necha marta suratga oldi. Choy ko’tarib
kelayotgan xotin
“voy, suratga olaman desalar yaxshi tovuqlarimiz bor, bu kasal edi-ku” deganicha qolaverdi.
Achchig’im keldi, lekin mumkin qadar muloyimlik bilan:
-
Jo’jaxo’rozning surati ham gazetaga kerakmi? – deb so’radim.
Mehmon javob bermadi, “ketdik” deb ishora qildi. Xotinga tashakkur izhor qildim.
Ko’chaga chiqdik.
Mehmon bu hovliga, xotinning mehmondo’stligiga shubha bilan qaradi shekilli,
xotinning mehmondo’stligiga shubha bilan qaradi shekilli, bir necha hovliga o’zi bosh tiqdi. Men
ham qo’yib berdim,
orqasidan kirmadim, chunki unga tarjimon kerakmas, odamlarning orqa
etagiga razm solishdan boshqa ishi yo’q…