Microsoft Word chingiz aytmatov sohil yoqalab chopayotgan olapar lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com

 

кутубхонаси

 

41

o‘sgan o‘t-o‘lanlarning egilib turgan shoxchalaridagi yaproqlari esa suv oqimida yulqinib turardi. 

Buloq suvi goh oftobda tovlanib, goh qovoq solib osilib turgan qirg‘oq ostiga sho‘ng‘ib, goh o‘t-

o‘lanlarning va tol chiviqlarining orasiga yashirinib, hech narsani pisand qilmay, dengiz tomon tinim 

bilmay shoshilardi. 

Bolalar bir zumda anhorgacha chopib borib, zum o‘tmay, o‘t-o‘lanlarni ikki tomonga surib tashlab, 

o‘zlarini suvga tashlashardi. Qo‘llarini yuvib, hovuchlab ichishga sabrlari ham chidamay, boshlarini 

engashtirib, yuzlarini bilqillayotgan, mayin qitiqlayotgan suvga chayib, kiyiklar singari suv ichishardi. 

Eh, naqadar lazzatli damlar edi! 

 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

Oh, ko‘k sichqoncha, suv bergin!.. 

 

Ular suvga engashib, ariq bo‘yida yotishardi. Yelkalari bir-biriga tegib, sho‘x oqimga tutib turgan 

qo‘llari, go‘yo bir odamnikiday yaqinlashib, qo‘shilib ketardi. Ular lablari bilan suvni ilib olgancha 

ichishar, og‘izlarida qultillatib o‘ynab, mazza qilib, to‘yib-to‘yib ichishardi. Ular bu yerdan aslo 

ketgilari kelmas, boshlarini top-toza suvdan ko‘targilari kelmasdi. Tezoqar suvda ular o‘zlarining xira 

akslarini tomosha qilishar: bir-birovlarining suvdagi kulgili, g‘alati basharalariga nazar tashlab 

kulishardi. 

 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

Oh, ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

 

Muzluk shu yotishda buloqdan boshini ko‘tarmay, qisiq ko‘zlarining qiri bilan qarar, Kirisk ham 

xuddi unga shu tarzda quvlik bilan jilmayardi. Muzluk o‘zidan chetlatgan bo‘lib, uni yelkasi bilan 

turtar, u ham bo‘sh kelmasdi. Shunda Muzluk og‘ziga suv to‘latib olib, uning yuziga purkardi. Kirisk 

ham xuddi shunday qilardi: og‘ziga yana ham ko‘proq suv olib, bor kuchi bilan Muzlukning yuziga 

puflab separdi. Tiyiqsiz sho‘xlik va yugur-yugurlar shunday boshlanib ketardi. Ular suvda quvishib, 

bir-birlarini istaganlaricha shalabbo qilib, qiyqirib, xaxolashib jilg‘ani boshiga ko‘targanlaricha 

uyoqdan-buyoqqa chopishardi... 

 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! 

 

Shu yurish-turishlarini eslar ekan, endi u davrlarning hech qachon qaytib kelmasligini anglab 

Kirisk azoblanardi. Nafas olishi tobora qiyinlashar, tez-tez qorni sanchib og‘rirdi. U og‘riqdan tirishib, 

unsiz yig‘lar ekan, hamon: 

Ko‘k sichqoncha, suv bergin! — deb yolvorardi. 

U shunday o‘y-xayollar bilan o‘zini chalg‘itishga harakat qilardi. Atrofda hech narsa o‘zgarmasdi. 

Oppoq tuman qatlami avvalgidek qilt etmay borliqni o‘rab olgandi. 

Ovchilar, har biri o‘z o‘rnida, qayiqda chalajon bo‘lib, cho‘zilib yotishardi. Ularni oldinda nima 

kutayotgani avvalgidek noma’lum edi. Shunda birdan qayiq kuchli chayqaldi va Kirisk otasining 

qo‘rqinchli xitobini eshitdi: 

— Milxun! Milxun! Nima qilyapsan? To‘xta! 

Kirisk boshini ko‘tarib, hang-mang bo‘lib qoldi. Milxun qayiqning chetidan engashib, dengiz 

suvini cho‘michlab olib ichardi. 

— Bas qil! — unga tashlandi Emrayin cho‘michni tortib olmoqchi bo‘lib. Lekin Milxun xezlanib, 

---

Chingiz Aytmatov. Sohil yoqalab chopayotgan olapar (qissa)