Microsoft Word \312\356\357\350\377 Zulmat ostonasidagi muhabbat kitobi 1-fasl

 
 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
IV bob. Kutilmagan taklif 
Bugun tunda birinchi marta Edvard tushimga kirdi. Zim-ziyo tunda uning yuzi 
yorug’lik manbaidek nur taratib turardi. U menga sinovchan tikilib, keyin zulmatda 
yolg’iz tashlagancha ketdi... Ortidan qancha yugurmay, yeta olmadim. Chaqirsam, 
eshitmadi. Qo’rqib uyg’onib ketdim, shundan keyin anchagacha uxlay olmadim. Bu 
tush tez-tez takrorlanadigan bo’ldi, Edvard har tun tushimga kirar va har kecha meni 
zulmatda yolg’iz tashlab ketardi. Falokat ro’y bergandan keyingi bir oy o’ta bezovta va 
qiyin kechdi. O’zim istamagan holda maktabning eng mashhur kishisiga aylandim. 
Tayler izimdan qolmay kechirim so’rar, Mayk bilan Erik uni yoqtirishmasada, undan 
qutulish oson emasdi. Xullas, boshimga yana bir dardisar oshiq paydo bo’lgandi. 
Hamma meni savolga tutar, lekin negadir Edvardning qahramonligini aytsam-da, hech 
kim uni savolga tutmas, aksincha undan o’zlarini olib qochishardi. Qolaversa, 
do’stlarim bir ovozdan Edvardni "Xonda" surilgandan keyingina ko’rganliklarini 
aytishardi. Kallenlar oilasi har doimgidek hech kimga qo’shilishmas, faqat o’zaro 
suhbatlashishardi. Endi Edvard men tomonga umuman qaramay qo’ydi. Biologiya 
darsida ham xuddi jirkangandek parta chetida o’tirar va borligimni sezmagandek tutardi 
o’zini. Faqat qo’llari musht bo’lib tugilgandagina uning xotirjam va befarqligiga shubha 
qilardim. Nazarimda u meni furgon g’ildiraklari ostidan chiqarib olganiga pushaymon 
edi. Uning o’zini tutishiga boshqa izoh yo’q. Avtohalokatning ertasi kuni g’azabim 
tarqab, minnatdorchilik bildirmoqchi bo’ldim. 
Lekin u menga etibor bermadi. Salom berganimda bosh silkib qo’ydi-yu, yana 
doskaga qarab oldi. Shundan keyin qaytib gaplashmadik. O’z tuyg’ularimni boshqara 
olmay unga uzoqdan tikilishda davom etardim. Uning ko’zlaridagi tilla uchqunlar 
kamayib yana tim qora rang olayotganini tushuna olmasdim. U men bilan 
gaplashmagani uchun o’zimni o’ta baxtsiz va yolg’iz his qilardim, lekin u tushlarimda 
doim birga edi. Bizning gaplashmaganimizga hammadan ham Mayk xursand edi. U 
avariyadan keyin Edvard bilan uzoqlashganimizdan quvonardi. Mart oyining birinchi 
haftasida Jessika qo’ng’iroq qildi. An'anaga ko’ra, bahorgi balda qizlar yigitlarni raqsga 
taklif etisharkan. Dugonam Maykni raqsga taklif etish uchun ruxsat so’radi. Roziligimni 
eshitgach: 
― Maykni o’zing taklif qilmoqchi emasmiding? - dedi hayratini yashirmay. 
― Men raqs tushishga bormayman, Jessika, - dedim uni tinchlantirib. 
Ertasi kuni darslarda u negadir shubhali tarzda tinchib qoldi. Mendan o’zini olib 
qochgani uchun men ham savolga tutmadim. Mayk unga rad javobini bergan shekilli. 
Gap nimadaligini Maykning o’zidan bildim. 
― Bilasanmi, - dedi u yer chizib. - Jessika meni raqsga taklif qildi... 
― Juda yaxshi, - dedim quvonib. 
― To’g’risi, unga o’ylab ko’raman dedim. 
― Nega? 
Mayk qizarib ketdi. Unga achindim. 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
― Ochig’i, meni sen taklif qilasan deb umid qilgandim, - dedi - u eshitilar-
eshitilmas. Shu payt Edvard men tomonga o’girilganini sezdim. - Yoki boshqa birovni 
taklif qildingmi? - so’radi u Edvard tomonga ishora qilib. 
― Yo’q, men umuman raqslarga bormayman. 
Unga raqs tusha olmasligimni tushuntirib o’tirgim kelmay, miyamga kelgan 
birinchi gapni aytdim. ― O’sha kuni Sietlga bormoqchiman. 
― Boshqa kuni borsang, bo’lmaydimi? - so’radi Mayk meni ko’ndirish maqsadida. 
― Yo’q. Jessikani uzoq kuttirma, bu odobdan emas. 
― To’g’ri aytasan, - dedi Mayk va qizargancha nari ketdi. 
O’zimdagi aybdordik hissini haydab, chuqur nafas oldim. Ko’z qirim bilan 
qarasam Edvard menga qiziqish va yana o’sha umidsizlik bilan qarab turibdi. Men 
uning ko’ziga tik qaradim, nigohini olib qochsa kerak deb o’ylagandim. Lekin u 
sinovchan nazarini olib qochmadi. Nega bu qadar chiroyli-a, bu? Qo’llarim titrab ketdi. 
― Janob Kallen? - so’radi o’qituvchi men eshitmagan savolga javob olish uchun. 
― Krebs davri, - dedi Edvard istamaygina nigohini o’qituvchiga olarkan. Dars 
qulog’iga kirganiga hayron qoldim. 
Uning nigohi asirligidan qutulib, o’zimni kitobga urdim. 
Uning husni tarovatiga yana asir bo’lmaslik uchun yuzimni sochlarim bilan to’sib 
oldim. Hozir his-tuyg’ularga erk bera olmayman. Necha kun deganda endi o’z nigohiga 
munosib ko’rdi, unga meni har ko’yga solishi uchun ruxsat bermasligim kerak. 
Qo’ng’iroq jiringlashi bilan darhol narsalarimni yig’ishtira boshladim. Edvard har 
doimgidek yugurib chiqib ketmadi. 
― Bella! 
Nega bu ovozdan yuragimga titroq kiradi? Axir Edvardni taniganimga hali hech 
qancha bo’lgani yo’q-ku! 
Istamaygina sekin o’girildim. O’zimga tan olishga ham uyalaman, uning husni 
meni xuddi ohangrabodek o’ziga tortardi. Xayollarini bilolmay yuragim siqildi. 
Chaqirgandan keyin tezroq gapirsa-chi. 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
― Menga gapiryapsanmi? Nahotki?! - so’radim asablarim qaqshab, istehzo bilan. 
U tabassumini sezdirmaslik uchun lablarini mahkam qimtidi. 
― Unchalik emas... 
― Unda nima istaysan? - dedim ko’zlarimni ochmay. 
Nihoyat ko’zlarimni ochganimda u menga jiddiy qarab turardi. 
― Kechir. Bilaman, noto’g’ri ish qilyapman. Lekin shunisi ma'qul... 
― Nima demoqchiligingni tushunmadim. 
― Do’st bo’lmaganimiz ma'qul, - tushuntirdi u bosiqlik bilan. ― Menga ishon... 
Ko’zlarim alamimni sezdirib qo’ydi. 
― Afsuski, bu fikr vaqtliroq miyangga kelmabdi-da, - chaqib oldim. ― O’shanda 
afsuslanishga hojat qolmasdi. 
― Afsuslanish? - hayratlandi u. ― Nimadan afsuslanaman? 
― O’sha furgon meni bosib ketmaganiga!
Edvard taajjubda qotdi, keyin tutila-tutila dedi: 
― Seningcha hayotingni saqlab qolganimga pushaymonmanmi? 
― Xuddi shunday! 
― Bekor gap! - endi rostakamiga jahli chiqdi. 
Men o’zimni bosib teskari qaradim. Aksincha, xayolimdagi barcha gapni yuziga 
aytib tashlashim mumkin edi. Darsliklarimni yig’ishtirib xonadan yugurib chiqib 
ketdim. 
Lekin no’noqligim ish berib eshikka urilib kitoblarimni tushirib yubordim. Endi 
engashib olmoqchi edim, Edvard epchillik qildi. Keyin kitoblarimni indamay menga 
uzatdi. 
― Rahmat, - dedim sovuqqonlik bilan. Uning ko’zlari qo’rqinchli edi. 
― Arzimaydi. 
Men boshimni mag’rur ko’targancha undan uzoqlashdim. Qolgan darslarda ham 
o’zimni yomon his qildim. Fizkultura darsida bir necha marta yiqildim. Xayolim 
Edvardda bo’lgani menga azob berardi. Dars tugashi bilan mashinamga qarab 
yugurdim. Hech kim bilan gaplashgim kelmasdi. Mashinam yonida Erik kutib turgan 
ekan. Hozir shu yetmay turgandi! 
― Salom, Erik. Tinchlikmi? 
― M-men o’yladimki.. balki balga birga borarmiz, - tortinib so’radi u. 
― Qizlar taklif qilishi kerak, shekilli, - dedim muloyim gapirishga harakat qilib. 
― Shunaqa-yu... 
― Rahmat, taklif qilganing uchun, lekin dam olish kuni Sietlga borishim kerak, - 
dedim o’zimni bosib. 
― Mayli, - xo’rsindi Erik. - Unda boshqa safar... 
― Albatta, - undan oson qutilganimga xursand bo’ldim. 
U maktab tomonga keta boshlaganda yonginamda kimningdir piqillab kulgani 
eshitildi. Yonimdan hech kimga qaramay Edvard o’tib borardi. Jahl bilan pikapim 
eshigini qarsillatib yopdim va ko’chaga qarab haydadim. Lekin Edvard chaqqonlik bilan 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
mashinasini mendan oldin o’t oldirdi va yo’lni to’sib, oilasini kutish uchun to’xtadi. 
Yarqirab turgan "volvo" mashinasini boplab urgim keldi-yu, lekin atrof to’la guvoh edi. 
Orqani ko’rsatadigan oynadan qaraganimda yo’lda navbat paydo bo’lgandi. Mendan 
keyin Taylerning mashinasi turardi. U yap-yangi "Nissan"idan turib qo’l siltadi. Hozir u 
bilan gaplashishni istamasdim. Edvard mashinasini yurgizishini kutib turgandim, 
shunda mashinam oynasi taqilladi. 
― Kechirasan Tayler, Kallenlarning mashinasi yo’lni to’sib turibdi, ulardan o’tib 
keta olmayapman. 
― Ko’rib turibman. Navbatda turgan ekanmiz gaplashib olsak bo’lardi, - kuldi 
Tayler. 
Eh, bu ham... 
― Balki meni balga taklif qilarsan, - tortinmay taklif qildi u. 
― Tayler, men o’sha kuni shaharda bo’lmayman! - javobim keskinroq chiqdi. 
O’zimni bosishim kerak Mayk bilan Erik sabrimni to’ldirganiga u aybdor emas-ku. 
― Ha, Mayk aytgandi. 
― Unda nega so’rayapsan? 
― Shunchaki, unga dam bervordingmi deb o’ylabman. 
― Uzr, Tayler. 
― Hechqisi yo’q, bal bo’lmasa, bitiruv oqshomi bor. 
Uf tortib, o’zimni kabinaga tashladim. Bu paytda Kallenlar oilasi nazokat bilan 
mashinaga joylashishdi. Orqani ko’rsatadigan ko’zgudan Edvardning nimtabassumi 
ko’rindi. U xuddi suhbatimizni eshitib, kulayotganga o’xshardi. Bu barno yigitning 
mashinasini pachog’ini chiqarib kayfiyatini buzgim keldi-yu, kalitni buradim, lekin u 
mashinasini uchirib ketishga ulgurdi. Uyga kelib dadamni xursand qilish uchun jo’ja 
qovurdim. Shu mahal telefon jiringladi. Hech kim bilan gaplashgim kelmasa ham 
go’shakni ko’tardim, onam bo’lishi mumkin. 
Jessika quvonchi ichiga sig’may Mayk taklifiga rozi bo’lganini aytdi. Mayk rozi 
bo’lgach, u mening balga bormaganimga bir oz afsuslandi. Unga ham Sietl haqida 
aytishga to’g’ri keldi. Xayolim hamon Edvardning gapida edi. Nega endi 
do’stlashmaganimiz yaxshi dedi. Nazarimda uni deb es-hushimdan ayrilayotganimni 
sezdi, shu sabab ham mendan nariroq yurmoqchi. Men bilan hatto, do’stlashishni ham 
istamayapti, shundan ham bilsa bo’ladi munosabatini. Unga umuman yoqmayman! 
Ko’zimga beixtiyor yosh to’ldi. To’g’ri, men bir ko’rimsiz qiz bo’lsam... U esa... U 
chiroyli, aqlli, ziyrak, qolaversa bir qo’li bilan furgonni to’xtata oladigan darajada 
kuchli! Mayli, nima ham qilardik. 
Uni tinch qo’yay, yana bir yil shu ovloqda yashashga sabrim etsa, keyin boshqa 
shtatdagi kollejlardan biriga o’qishga kirib, ko’chib ketaman. 
Dadam tayyorlagan taomimni ishtaha bilan tanovul qildi. 
― Dada, ikki haftadan keyin Sietlga bormoqchiman. Maylimi? 
― Nega? - hayron bo’ldi dadam. U uchun Forksdan yaxshi joy yo’q! 
― Kitob do’koniga kirmoqchiman. Kiyim-kechak ham olarman. 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
― Bir o’zing borasanmi? Sietl katta shahar adashib qolmaysanmi? - xavotirlandi 
dadam. 
― Dada, men yashagan shahar Sietldan besh marta katta. Adashmayman! 
― Balga yetib kelasanmi? 
Obbo! Faqat Forksga o’xshagan shaharchalarda otalar qizlarining bali qachonligini 
bilishadi. 
― Men raqs tushmayman! - dedim. Beo’xshovligim kimga tortganini dadam 
bilishi kerak-ku? 
Ertalab mashinamni "Volvo"dan uzoqroqda to’xtatdim. Chunki uni urib, pachoq 
qilish istagi tark etmagandi. Yana Kallenlarga yangi mashina olib berishga to’g’ri 
kelmasin. Qo’limdan tushib ketgan kalitni olaman deb engashganimda, kimdir epchillik 
bilan mendan oldin olib uzatdi. Boshimni ko’targanimda Edvard pikapimga suyanib 
turardi. 
― Yo’q joydan paydo bo’lishni qanday eplaysan? - so’radim jahlimni yashirmay. 
― Sen e'tiborsiz bo’lsang, ayb mendami? - dedi u to’ng’illab. Uning ko’zlari 
bugun asal rangida edi. 
― Kecha nega yo’lni to’sib qo’yding? Jahlimni chiqarmoqchi bo’ldingmi? 
― Taylerga bir imkon yaratay dedim-da, - kulimsiradi u, masxara qilgandek. 
― Sen... - ichimdan toshib kelayotgan g’azabni qanday tilimga chiqarishni bilmay 
tutildim. 
― Jahlingni chiqarmoqchi emasdim, - negadir uning ko’zlari g’azabdan toraydi. 
― Chiqarmoqchisan! Furgonning chala qolgan ishini bitirmoqchisan. 
― Bella... kechirasanu, shu gaping ahmoqona chiqdi. 
Unga tarsaki tortib yuborgim keldi. Menga nima bo’lyapti o’zi? Teskari o’girilib 
keta boshladim. 
― To’xta! - dedi Edvard ovozini ko’tarmay. Men qaysarlik bilan yo’limda davom 
etdim. ― Kechir, qo’pollik qildim. - Yo’l-yo’lakay kechirim so’radi. 
― Nega meni tinch qo’ymaysan? 
― Sendan bir narsa so’ramoqchiman. Lekin og’iz ochgani qo’ymayapsan, - dedi u 
yana jilmayib. 
― Nazarimda ikkilanish kasaliga chalingansan. 
― Bir-birimizni haqorat qilmasdan gaplashsak bo’ladimi? 
― Mayli, gapir. 
― Keyingi shanba kuni... Haligi bal kuni... 
― Ustimdan kulyapsanmi?! - shartta gapini bo’ldim. Uning tillarang ko’zlari 
ayyorona jilvalandi. 
― Gapimni tugatgani qo’yasanmi yo’qmi? - U ustimdan kulayotganini 
bildirmaslik uchun boshini egdi. 
― Eshitishimcha o’sha kuni Sietlga ketarkansan. Seni olib borib kelsam maylimi? 
Undan bu gapni kutmagandim. 
― Nima? - uning maqsadini tushunmadim. - Kim meni Sietlga olib boradi? 

---

@Elektron_kitoblar_Uz kanali uchun 
― Men albatta, - dedi u dona-dona qilib xuddi esi past odam bilan 
gaplashayotgandek. 
― Nega? 
― O’zim ham anchadan buyon bormoqchi bo’lib yurgandim. Qolaversa, pikaping 
uzoq masofaga dosh bera olmasa kerak. 
― Mehribonchiliging uchun rahmat! Men o’z mashinamdan nolimayman. 
― Yaxshi, lekin tez-tez benzin quyishingga to’g’ri keladi, - tinchlanmadi u 
izimdan qolmay. 
― Senga nima? - kumushrang "Volvo"si bor otasining erkatoyi menga muruvvat 
qilmoqchimi? 
― Foydali qazilmalarni tejash har bir fuqaroning burchi! - dedi u yasama jiddiylik 
bilan. 
― Qo’ysang-chi, Edvard! - uning ismini birinchi marta tilimga olganimdan o’zim 
ham g’alati bo’lib ketdim. - Men seni qiziqtirmayman, men bilan do’stlashishni ham 
istamaysan-ku! 
― Men do’stlashmaganimiz yaxshi dedim. Istamayman, demadim. 
― Yo’g’-ey, bu gaping bilan ancha aniqlik kiritding. 
― Men bilan do’stlashmasang, o’zingga yaxshi. Lekin men hissiz to’nka 
bo’lishdan, o’zimni befarq ko’rsatishdan charchadim, Bella! - u shunday hayajon bilan 
gapirdki, yuragim to’xtab qolay dedi. 
― Xo’sh, men bilan Sietlga borasanmi? - so’radi u bir lahzalik quloqni yorgudek 
sukunatdan so’ng. Tilim aylanmagani uchun bosh silkidim. Uning yuzi tabassumdan 
yorishdi. 
― Lekin baribir mendan uzoqroq yurganing yaxshi, - ogohlantirdi u jiddiy. ― 
Biologiya darsida uchrashamiz! - keskin o’girilib avtomobili tomon yurib ketdi. 
Men esa bu g’alati bolaning jumboqli gaplarining mag’zini chaqa olmay, 
anqaygancha qolaverdim.