Менежмент маданияти ва услуби

Флегматиклар:

• таъсирчанлиги суст бўлади;
• бир турдаги ишдан иккинчи турдаги ишга секинлик билан кўчадилар;
• фаолликлари кам;
• янги шароитга қийинчилик билан мослашадилар;
• ҳаракатлари ва нутқлари суст;
• кўнгилсиз ҳодиса юз берганда осойишталикларини бузмайдилар;
• сабр-тоқатли, чидамли бўлиб, сўзлаганда хотиржам, ўзга шахслар билан ҳаяжонланмай гаплашадилар.

Гиппократнинг фикрича, агар кишида заъфарон сафро устун турса, бундай киши тезкор, қатъий, ҳаракатчан бўлади. Бу тоифа кишиларни Гиппоқрат холериклар (қони қизиқ кишилар) деб атаган. Қадимги юнонлар сафрони “холей” дейишган.

Гиппократнинг фикрича, агар кишида заъфарон сафро устун турса, бундай киши тезкор, қатъий, ҳаракатчан бўлади. Бу тоифа кишиларни Гиппоқрат холериклар (қони қизиқ кишилар) деб атаган. Қадимги юнонлар сафрони “холей” дейишган.

Холериклар - кўтаринки руҳда ишлай оладиган, қашиликларни енга оладиган кишилар бўлиб, уларнинг ишлаш завқи кайфиятининг бузилиши биланоқ тез ўзгариши мумкин. Улар сержаҳл, ўзини яхши кўрадиган, тез гапирадиган одамлар бўлиб, бошқалардан гапининг оҳанги ўзгарувчанлиги билан ажралиб туради. Холерикларнинг вазминлик даражаси худди сангвиникларникидек бўлади. Раҳбар ва бошқа кишиларга нисбатан ўзини тўғри тутади.

Гипократ яна бир тур кишиларни ажратадики, бундайларнинг аҳволи, руҳияти бир хилда турмайди. Улар ёмон кайфиягга кўпроқ мойил бўладилар, арзир-арзимас нарсалардан қатти куюнаверадилар. Бундай кишиларни улуғ шифокор меланхоликлар деб атаган. Қадимги юнонларда “меланхолик” сўзи “қора сафро” деган маънони билдирган

Меланхоликлар:

• ўта таъсирланувчи хусусиятга эга;

• тез толиқадиган ва ўзига ишонмайдиган;

• ташвишсиз, лекин жуда сезувчан;

• ниҳоятда аразчан;

• жуда оз куладиган;

• фаоллиги суст, тортинчоқ, камғайрат;

• арзимаган сабабларга кўзларидан ёш оқиб кетаверадиган;

• янги ходимлар билан қийинчилик билан тил топишадиган кишилардир.