Men va bolalar bogchasi Bolajonlar mamlakati

Keyin gapga ona avtobus arapashdi:

- Men ham bugun rosa toliqdim. Yolovchilar telefonda shunaqangi kop gaplashishdiki, boshim ogrib ketdi. Telefonda faqat eng zarur gaplarni tez gapirish kerak, odamlar esa erinmasdan mayda-chuyda keraksiz narsalarni valaqlab otiradilar. Sizlar kop yolovchilar hayotiga masulsiz, hyech qachon rulda telefonda gaplashmanglar.

Limonli choyini ichib, uyquchan kozlarini pirpiratib turgan avtobus bola oyisining koziga qarab sekin gapirdi:

- Oyijonim, men erta sahardan ishga chiqmay. Qorongidan qorqyapman, buyam yetmagandek sovuq. Quyosh bobo chiqib hammayoqni yoritganidan keyin chiqa kolay.

- Men seni Azamat avtobus deyishimni bilasan-a. Bolajonim, agar erta tongdan ishga chiqmasang, nimalar bolishini oldingga keltirgin-a. Odamlar sahardan bizning ovozimizni eshitib uygonishadi, ishga erta ketadiganlar esa soat beshdan kochaga chiqib, bizni kutishadi. Bogcha opalar, dokonchi-yu shifokorlar ham tongdan harakat qiladilar. Ular seni kutib turaverishsa, sen bormasang, bu insofdan bolarmikan? Sen qorqmasdan chiqaver, bitta bekatdayoq seni mehribon insonlar toldirishadi, odamlarga astoydil yordam qilsang, ular duo qilishadi. Boshqalarning ogirini yengil qilishdan aslo charchamagin.