Mavuzu: Omonimlar omo va yun oputa

yozilishi va talaffuzi aynan bir xil boʻlgan soʻzlar toʻliq yoki mutlaq 
O. deyiladi (chang 
—
 
gʻubor, toʻzon; chang —
 
cholgʻu asbobi); faqat 
ayrim shakllardagina mos keladigan, boshqa-boshqa turkumlariga 
mansub soʻzlar not
ulik O., boshqacha aytganda, omoshakllar 
deyiladi, qoʻy (hayvon) —
 
qoʻy (feʼlning buyruq shakli).
 
O. bilan bir qatorda tilda ularning alohida turlari sifatida 
omograflar (bir xil yoziladigan, lekin urgʻu va talaffuz bilan 
farqlanadigan soʻzlar: olma—
olma, tom (uy tomi) 
—
 tom (kitob 
tomi) va boshqa hamda omofonlar (bir xil talaffuz qilinadigan, 
lekin yozilishida farq qiladigan soʻzlar: yetti (son) —
 
yetdi (feʼl); yot 
(begona) 
—
 yod (xotira) va boshqa Omonimiyaning mazkur barcha 
koʻrinishlariga mansub soʻzlar
 
maʼnosi asosan matn orqali bilinadi.
 
O. mumtoz adabiyotda tajnis sanʼati va tuyuq janrini yaratishda, 
askiya payrovlarida esa soʻz oʻyini va qochiriqsifatida ishlatiladi. 
Soʻz ustalari, ayniqsa, shoirlar (Xorazmiy, Lutfiy, Navoiy, Bobur, 
Soʻfi Olloyor, Habibiy va boshqalar) poetik taʼsirchanlikni 
oshirishda O. dan mahorat bilan foydalanganlar. 
Xorazmiyning:Buyung sarvu sanubartek, beling-qil, Vafo qilgan 

---

kishilarga vafo qil bayti yoki Alisher Navoiyning:Olmani sundi