Marvarid shodasi

Ilohiy hikmat

Abdulloh ibn Muhaffaldan, roziyallohu anhu: Bir ayol johiliyat davrida yomon yo‘lda edi. Bir odam uning yonidan o‘tarkan, shilqimlik qildi. Ayol: — Meni o‘z holimga qo‘y. Alloh subhanahu va taolo barcha iflosliklar bilan birga butparastlikni ham bekor qilib, Islom dinini nozil etdi, — dedi u. Bu gapdan so‘ng haligi odam ayoldan uzoq ketsa hamki, ko‘zlarini undan uzmay borar edi. Nihoyat, yuzi bilan bir devorga urildi. So‘ng voqeani borib Payg‘ambarimizga, sollalllohu alayhi va sallam, aytdi. Payg‘ambarimiz, sollallohu alayhi va sallam unga: — Sen Alloh taolo yaxshilik istagan banda ekansan. Zero, Alloh taolo bir quliga yaxshilik iroda qilsa, sodir etgan gunohi uchun darhol uni jazolaydi va biror bandasiga yomonlik istasa, unga qiyomat kuni jazo berish maqsadida, gunohlarida davom etish imkonini beradi, — dedilar.

Payg‘ambarni yig‘latgan oyat

Abdullohdan, roziyalllohu anhu: Janobi Payg‘ambarimiz: — Menga Qur’on o‘qib berasanmi? — dedilar. — Yo Rasulalloh! Qur’on Sizga nozil bo‘lgan bo‘lsa-yu men o‘qib beraymi? — dedim. — Men uni boshqa birovdan eshitishni xohlayman, — dedilar Faxri koinot. Shundan so‘ng “Niso” surasini o‘qiy boshladim va: “Har bir ummatdan (o‘z payg‘ambarini) guvoh sifatida keltirganimizda va sizni (ey, Muhammad), ularga guvoh qilib keltirganimizda (ularning holi) ne kechur?!” oyatiga yetganimda: — Bas, yetar, — dedilar. Qarasam, Rasuli akram, sollallohu alayhi va sallam, yig‘layotgan ekanlar.