Ma’mur qahhorov

Hudoning raxmati ko‘p, besabab yo‘q,  
Huvaydo, sen so„zingni muxtasar qil.  
Belingni bog‘lagin, azmu safar qil,  
Bu dunyodan o‘zingni qilg‘il ozod,  
Kecha – kunduz ketarga aylagil zod. 
 
Bu satrlar tarki dunyochilikka da‘v at emas. Abadiyatga poklanish,  
zohirni  emas,  botinni  rostlash,  qalb,  ruh  kamoloti  bilan  erishiladi. 
―Insonning ichi – hurriyat olami‖ – degan edi J.Rumiy.  
Tiriklik  -  ulkan  mas‟uliyat.  Hayot  –  muttasil  o‗zgarish,  yangilanish, 
harakatda.  O‗tgan  kunlarga  afsuslanish  kelajakdan  nolish  kabi 

---

bema‘ni ishdir. O‗z joniga o‗zi qasd qilish esa na dunyoviy v a na diniy 
tomondan  oqlab  bo‗lmaydigan  nodonlik.  Hayot  har  qancha 
sermashaqqat bo‗lmasin, undan har bir insonning kuchi v a ehtiyojiga 
yarasha  o‗rin  topiladi.  Bizgacha  yashab  o‗tganlar  mehnati,  kuchi, 
quv v ati  bizga  me‘ros  qoldirilganidek,  kelgusi  av lod  bizning 
mehnatimiz,  bilak  kuchimiz  v a  aqlimizdan  naf  olib  yashmog‗i  lozim: 
―Hayot  men  uchun  erib  tugayotgan  sham  emas,  –  degan  edi 
Bernard Shou—u mening qo‗limga bir lahzaga berilgan  v a men uni 
kelajak  av lodga  tutqazishimdan  oldin  mumkin  qadar  yorug‗roq 
alanga  oldirishga  majbur  etishim  kerak  bo‗lgan  ajib  mash‘aldir.‖ 
Modomiki  abadiy  yashab  qolish  imkoni  yo‗q  ekan,  odamlar 
xotirasida ezgu nom bilan yashab qolish imkoni bor: