Ma’mur qahhorov

fideizm
ga,
 providentsializm
(taqdir g‘oyasi)ga olib borsa, ikkinchisi tartibsizlik, 
xaos
ga yetaklaydi.
Xayotda tasodifga umid bog‘lab bo‘lmaydi, hamma vaqt 
qonuniyatni nazarda tutib, puxta rejali ish yuritish kerak, ammo 
tasodifni ham hisobga olgan, nojoiz tasodiflardan saqlangan ma’qul.
Masalan, biznesda, tadbirkorlikda bilingki, bozor tasodiflarga to‘la, 
ammo marketing ilmidan boxabar kishi uchun bu xavf emas.
Narsa-hodisaning ayni xolati – 
voqelik,
kelajagi esa 
imkoniyat.
Imkoniyat qulay shart-sharoitda yuzaga chiqadi, ya’ni voqelashadi.
Masalan, mustaqilligimiz – voqelik, ayni chog‘da bu buyuk davlatga 
aylanish imkoniyati hamdir. Agar narsa-hodisaning istiqboli bo‘lmasa, 
bu 
imkoniyatsizlik
deb nomlanadi. Imkoniyatlar yana real, ya’ni 
voqelikka aylanishi aniq hamda formal, ya’ni voqelikka aylanishi 
hozircha 
mavxum, 
ammo 
vaqti 
kelib 
oydinlashadigan 
imkoniyatlarga ajraladi. Masalan, maktab bitiruvchisi puxta 
tayyorgarlik ko‘rsa, bu formal imkoniyat bo‘ladi. Demak, imkoniyatni 
xushyor baholay bilish, real imkoniyatni qo‘ldan bermaslik, qo‘ldan 
kelmagan ishga behuda urinmaslik lozim. «Vaqting ketdi – naqding 
ketdi», «Uzoqdagi qarindoshdan yaqindagi qo‘shni afzal» 
maqollarining ma’nosi shuni aks ettiradi.