Kader beni, iki Alman devletinin tam sınırları üzerinde bir kasabada, Braunau am Inn'de
Download 2,6 Mb. Pdf ko'rish
|
Kavgam - Adolf Hitler ( PDFDrive )
|
partileri, 1918
senesinden sonra Reich'm birdenbire bulunmuş olan
siyah-kırmızı-sarı renklerin meydana getirdiği bayrağım kabul
etmeye yanaşmamışlarsa da, yeni eğilimlere karşı koymak üzere ve mahvolmuş imparatorluğun tekrar kurulması fikrinden başka geleceğe ait bir programa da sahip değillerdi, işte, Reich'm siyah-kırrmzı ve sarı
renklerin meydana
getirdiği, eski
bayrağının tekrar
ortaya çıkmasının sebebi buydu. Fakat hiçbir zaman şu unutulmamalıdır ki, bu bayrak altında dövüşmüş ve bütün kurbanların yere serilmiş olduğunu gören bir Almana, o eşi bulunmaz eski renkler, pek kutsal ve yüce görünmekle beraber, gelecek uğrunda bir mücadelenin sembolü olamazdı. Demek ki, Marksizm'i yok etmek için girişilen harekete böyle bir bayrak pek az uygun düşerdi. Alman milleti için eski bayrağını kaybetmiş olmak hakikaten bir saadetti. Ben, bu hususu müdafaa ediyor ve işte bu noktada burjuva politikacılarından ayrılıyordum. Biz,
cumhuriyetin kendi bayrağı altında yaptığı şeyi lakaydine telâkki ediyorduk. Fakat hayatımızın her anında en şerefli varlığımız olan savaş bayrağını, bir fuhuş için yatak çarşafı hizmetini görmesine meydan vermemiş olmasından dolayı cumhuriyet yönetimine teşekkür etmemiz gerekir. Kendini ve
vatandaşlarını satan
bugünkü Reich o, şeref ve kahramanlık bayrağı olan siyahbeyaz ve kırmızı renklerini hiçbir zaman kullanmamalı idi. Şimdiki rejim, Kasım harekâtından utanma devam ettiği müddetçe, bu utanılacak harekâtın
nişanını taşımalıdır. Çünkü, bugünkü rejimin daha şerefli bir mazinin sembolünü çalmaya hakkı yoktur.
Burjuva politikacılar şunu bilmelidirler: Kim, siyah, kırmızı ve beyazlı bayrağı bugünkü devlet için isterse mazimize karşı bir hırsızlık yapmış olur. Eskinin bayrağı ancak eski zamanın imparatorluğuna uygun düşerdi. Tanrı'ya şükürler olsun ki, bugün cumhuriyet idaresi, kendine en uygun düşeni seçmiş ve siyah-sarı-kımızı renklerini almıştır. Biz Nasyonal Sosyalistler olarak, eski bayrağın kullanılmasını, hareketimizin manalı bir sembolü gibi kabul etmiyoruz. Çünkü eski hataları, tekrar canlandırmak niyetinde değiliz. Biz Nasyonal Sosyalistler yeni bir devlet kurmak istiyoruz, işte bugün bu yolda Marks-çılığa karşı mücadele eden hareketin bayrağı da yeni devletin sembolü olmalıdır. Yeni bayrak işi, yani bayrağın renk ve şeklinin tespiti bizi bir hayli meşgul etti. Her taraftan iyi niyetlerle dolu tavsiye ve teklifler geliyordu. Fakat bütün bu teklif ve tavsiyelerde bir kıymet yoktu. Yeni bayrak, aynı zamanda biz Nasyonal Sosyalistlerin mücadelesini ifade etmeli ve bir fikri, bir görüşü telkin edici biçimde olmalıydı. Görünüşte bu konu önemsiz gibi gelir. Fakat halkla teması olanlar bilirler ki, bu ayrıntının önemi pek büyüktür. Tesir yapıcı bir işaret yüz binlerin, hareketimize karşı
ilk ilgisini
uyandırabilir. Bu hususu bildiğimiz için sağdan soldan gelen beyaz zemin üzerine bir sembol konması şeklindeki teklifleri reddettik. Çünkü böyle bir şey, eski devleti veya amacı ortadan kalkmış bir vaziyeti tekrar ortaya etmek olan zayıf partileri hatırlatmaktadır. Ayrıca şu da bilinmelidir ki, beyaz sürükleyici renk değildir. Ancak bu renk sadece namuslu
genç kızların kuracağı cemiyetlerin flamalarına uygun düşer. Fakat hiçbir zaman bir devrim devrinin infilâk edici hareketlerine uygun düşmez. Bize teklif edilen renkler arasında siyah da vardı. Bu renk de zamanımıza uyuyordu. Siyah renkte hareketimizin gayelerine dair belirli bir işaret bulamadık. Bizim üstümüzde siyah renk de sürükleyici bir tesir yapmadı. Beyaz-mavi. Bu iki rengin fevkalâde estetik tesiri vardır. Fakat, bu da derhal bertaraf edilmeli idi. Çünkü bu renkler bir Alman Devleti olan Bavyera'nın renkleri idi. Aynı sebeplerden dolayı siyah-beyazı da kabul edemezdik. Keza bu iki renk de Prusya'nın renkleriydi. Taşıdığı özellik ve ayrılıp tek başına kalma yanlısı oluşu sebebi ile kuşkulu bir siyasal eğilimi ifade ederdi. Bu arada siyah-sarı-kırmızı bahis mevzuu dahi edilmiyordu. Siyah-beyaz-sarı-kırmızı renkler de şimdiki tertipleri ile beğenilmı yordu. Fakat bu renklerin diğerlerine oranla bir üstünlüğü vardı Bu renkler oaha tesirli idi. Ben, her zaman eski renkleri müdafaa ettim. Bu hareketimin sebebi, eski bir asker sıfatı ile yalnız bu renklerin benim için en kutsal bir şey olmalarından değildi. Bu hareketimde bu üç rengin estetik olarak birbirleri ile uygun düşmelerinin de rolü vardı. Genç hareketimizin sinesinden, lider olmam sıfatıyla bana gelen ve çoğu eski bayrağın zemini üzerine gamalı haçı çizen sayısız projeleri de reddettim. Ben lider olarak kendi projemi zorla kabul ettirmek istemiyordum. Çünkü herhangi bir kimse daha uygun, daha iyi bir bayrak meydana getirebilirdi. Hakikaten Starnberg'li bir işçinin bana verdiği taslak hiç fena değildi. Esasen benim düşündüğüme de yaklaşmıştı. Yalnız bana gelen bu teklifin bir kusuru vardı, yuvarlak bir beyaz zemin üstüne kırık kollu gamalı haç çizilmişti. Ben nihayet muhtelif tecrübelerden sonra, şu şekil üzerine kafi karar kıldım: Kırmızı bir zemin üstüne beyaz bir yuvarlak ve bu beyaz yuvarlak parçanın içinde siyah bir gamalı haç. Yine uzun tecrübelerden sonra
bayrağın ve
beyaz yuvarlağın büyüklüğü ile gamalı haçın şekil ve kalınlığı arasında belirli bir oran saptadım. Böylece, bayrağımız ortaya çıkmış oldu ve bu şekilde kaldı. Aynı görüşle hareket ederek hemen güvenlik teşkilâtımızın üyeleri için pazubandlar sipariş ettik. Bunlarda geniş bir kırmızı şerit üzerine beyaz bir yuvarlak ve yuvarlağın içinde de siyah gamalı haç vardı. Partimizin rozeti de aynı şekilde çizildi, ilk rozeti Münihli bir kuyumcu olan Füss yaptı ve bu rozet daha sonra saklandı. Yeni bayrağımız halka 1920 senesinin yaz sonunda takdim edildi. Bu bayrak bizim genç hareketimize tamamen uyum gösteriyordu. Bayrağımız da fikirlerimiz gibi genç ve yeni idi. Hiç kimse bugüne kadar böyle bir bayrak görmemişti. Halkın üstünde bir meşale gibi etki yaptı. Bayrağın plânı bir arkadaş tarafından yapılıp getirildiği vakit, biz bile heyecana kapılmış, adeta çocuklar gibi sevincimizden çılgına dönmüştük. Birkaç ay sonra Münih'te altıya yakın bayrağımız vardı. Ayrıca sayısı gün geçtikçe büyümeye devam eden emniyet teşkilâtımız üyelerinin kollarında taşıdığı pazubandlar da bayrağımızın yayılmasına yardımcı oldu. Çünkü bu gerçekten bir semboldü. Bu şekilde bayrağın taraftarlarımızdan bu kadar alâka görmesinin sebebi, Alman milletine hizmet eden bu renklerin maziye dair bir hatırlatma vazifesi görmesinden ziyade, genç hareketimizin amaçlarım en iyi
biçimde sembolize etmesi idi. Biz Nasyonal Sosyalistler bayrağımızda partimizin programını görüyorduk. Kırmızı, hareketimizin sosyal fikrini ifade ediyordu. Beyaz renkte Nasyonalist fikri görüyorduk. "Gamalı haç"ta, üstün ırkların zaferi uğrunda savaşmak gibi kutsal görevi ve yine yararlı çalışma fikrinin başarısı için mücadele etmenin gerekli olduğunu teşhis ediyorduk. Bu fikir, Yahudi aleyhtarı idi ve ilelebet böyle kalacaktır. . iki sene sonra emniyet teşkilâtımız bir mücadele kuvveti yahut kelimenin tam manâsı ile bir ordu haline gelerek binlerce üyeyi ihtiva ettiği zaman bu teşkilâtımıza özel bir zafer sembolü vermek gerektiğini gördük. Bir sancağa ihtiyacımız vardı. Bunu bizzat ben çizdim. Bunun yapılmasını da partimizin eski ve sadık üyesi kuyumcu ustası Gahr'a teklif ettim. Artık o günden
beri sancak,
nasyonal sosyalist mücadelenin işareti oldu. Şöhretimiz devamlı bir şekilde artmaya başladı. Bu durum haftada iki defa toplantı yapmamıza fırsat verdi. Böylece 1920 senesinde faaliyetimiz bir hayli gelişmiş bulunuyordu. Duvarlara yapıştırılan ilânlarımızın önünde büyük bir kalabalık toplanıyordu. Yaptığımız bir toplantıda şehrin en büyük salonları ağzına kadar doluyordu. Neticede, yolunu şaşırıp
Marksizm'in kucağına düşmüş olan on binlerce Marksist, milletin ortak duygulanna kavuşarak ve eski benliğini tekrar kazanarak gelecekteki hür Reich'm birer mücahitleri oldu. Artık Münih halkı bizleri tanıyordu. Her yerde bizden bahsediliyordu. Nasyonal Sosyalist kelimesi dillerden düşmez oldu. Bütün bunlar esasta birer propaganda demekti. Partimize üye olanların ve sevgi besleyenlerin sayıları gün geçtikçe artmaya başladı. Artık, öyle bir duruma gelmiştik ki, 1920 - 1921 senelerinin kış aylarında, Münih şehrinde kuvveti ve kudreti kabul eden bir parti olmuştuk. Marksçı parti, gözardı edilirse, bütün partiler, hattâ hiçbir milli parti, bizim partimizin toplantıları kadar, gösterişli ve kalabalık mitingler tertip edemiyordu. Bizim toplantılarımızda Münih'in Kindkeller salonu çoğu zaman yıkılacak kadar doluyordu. Bu salon beş bin kişi alabiliyordu. Bizim için toplantı yapmaya cesaret edemediğimiz bir yer vardı ki, o da Krone Sirki idi. Almanya'nın ufukları 1921 yılının ocak ayı
sonlarında tekrar kara bulutlarla kaplandı. Bu sırada, Almanya'nın yüz milyar altın mark vermek için çılgınca bir taahhüt altına girmesine sebep olan Paris Antlaşması, Londra ültimatomu şeklinde ortaya çıkıyordu. İşte bu durum karşısında, Münih'te mevcut olan ve ırkçı adını taşıyan cemiyetler müştereken büyük bir protesto mitingi yapmak istediler. Zaman pek az kalmıştı. Alınan kararın uygulama mevkiine konması
hususunda gösterilen ve sonu
gelmeyen tereddütlerden sinirleniyordum. İlk önce Konigsplatz'da bir miting yapılacağı söylendi. Fakat, daha sonra bu mitingden vazgeçildi. Çünkü komünistlerin hücumuna uğramaktan ve
mitingin dağıtılmasından korkuyorlardı. Feldherrn önünde bir
protesto mitingi
yapılması düşünüldü, fakat bundan
da vazgeçildi. Sonunda Kindkeller'de ortak bir toplantı yapılması teklifi ortaya atıldı. Bütün bu teklif ortaya atılıp reddedilirken günler de uçup gidiyordu. Bu arada büyük partiler, hadisenin ehemmiyetini göz önüne almıyorlardı. Merkez idare heyeti, yapılması istenilen
protesto mitingi için bir gün tespit etmek hususunda bir türlü karara varamadı. Ben 1 Şubat 1921 Salı günü, pek acele olarak kati bir karar alınması teklifini yaptım. Teklifimin görüşülmesini çarşamba gününe bıraktılar. Çarşamba günü, katiyen açık bir cevap almak için bir ısrarda bulunmadım. Neticede toplantı yapılacak mıydı? Yapılacaksa ne zaman olacaktı? gibi kaçamaklı cevaplara muhatap oldum. Fakat en sonunda da partinin, protesto mitingini gelecek çarşamba günü, yani bir hafta sonra tertip etmek niyetinde olduğu açıklandı. Sabrım kalmamıştı. Protesto mitingini tek başına organize etmeye karar verdim. Çarşamba günü, öğle üzeri, duvar hânının metnini makinede on dakika içinde bastırdım. Bu arada hemen 3 Şubat 1921 Perşembe günü için Krone Sirki'ni kiraladım. Benim bu teşebbüsüm o günlerde son derece cüret isteyen bir işti. Pek büyük olan salonu doldurmamak ihtimalimiz bir yana, hepimizin parça parça edilmesi tehlikesi de mevcuttu. Emniyet teşkilâtımız, henüz böyle bir teşebbüs
için yeterli kuvvetini bulamamıştı. Ayrıca, toplantıya karşı herhangi bir sabotaj hareketi yapılacak olursa, bu durum karşısında takip edeceğimiz yolu da henüz çizmemiştim. Ben bir sirkin amfilerinde vuku bulacak tepkinin, herhangi bir salondakinden çok daha zor olacağını düşünüyordum. Fakat, Tanrı'ya
şükürler olsun, düşündüklerimin aksi çıktı. Ki zıllardan oluşan sabotaj sürüsünü bir sirkin geniş meydanında alt etmek, bir salonda tepelemekten çok daha kolay oldu. Şunu aklımızdan çıkarmıyorduk: Basit bir başarısızlık bizleri uzun müddet gölgede bırakırdı. Keza toplantımıza karşı girişilen bir sabotaj teşebbüsü başarı ile neticelenecek olursa, o güne kadar kazandığımız şöhret ve şeref bir anda yok olurdu. Ayrıca düşmanımız olan kızıllar, bir kere başardıkları işe her zaman teşebbüse kalkarlardı. Bu da, bizim toplantı ve faaliyetlerimizin sabote edilmesi sonucunu doğurdu. Eski kuvvetimize, ancak gayet şiddetli mücadele sonunda ve aylar geçtikten sonra kavuşabilirdik. İlanları duvarlara yapıştırmak için tek bir günümüz vardı. Perşembe günü de maalesef
hava bozdu ve sabah yağmur yağdı. Bu durumda, halkın yağmur altında dayak yemek ihtimalinin mevcut olduğu bir toplantıya koşmak yerine, evinde oturmayı tercih etmesinden pek haklı olarak korktuk. Öğle üzeri salonun dolmayacağından ben de birden korktum. Çünkü, salon dolmazsa, merkez idare heyetinin nazarında itibarım bir hayli sarsılacaktı. Bundan dolayı pek acele olarak el ilânları yazıp, bastırdım ve bunları öğleden evvel dağıttırdım. Bu el ilânları, halkın toplantıda hazır bulunması için bir davetiye niteliği taşıyordu. İki kamyon kiralattım. Bu iki "kamyonu mümkün olduğu kadar
kırmızı renkte
süslettim. Kamyonlara birkaç bayrak kondu ve içlerine parti arkadaşlarımdan on beş yirmi kişi bindi. Bunlara hiç durmadan şehir içinde dolaşıp el ilânlarını dağıtmaları emrini verdim. Böylece perşembe günü akşamı yapılacak toplantı için propaganda faaliyetlerine süratli bir şekilde devam ettiler. İlk defa olarak bayraklarımızla süslenmiş iki kamyon caddelerde dolaştı ve Marksistlerin herhangi bir saldırısına maruz kalmadı. Ağzı bir karış açık kalan burjuvalar, kırmızı renkle donanmış ve rüzgârda dalgalanan gamalı bayraklarımızı taşıyan kamyonları hayretler içinde seyrettiler. Şehrin dış mahallelerinde yumruklar sallandı. Bu yumruk sahipleri proletaryaya karşı bu yeni tahrik (!) yüzünden son derece kızıp küplere binenlerdi. Keza onlara göre toplantı tertip etmek ve şehir içinde kamyon dolaştırmak yalnız Marksçıların hakkı (!) idi. Akşam saat yedide, sirkin amfileri pek az işgal edilmişti. Her on dakikada bir, telefonla bilgi veriliyordu. Biraz endişelendim. Çünkü bugüne kadar, her toplantımızda salonlar en geç yedi veya yediyi çeyrek geçe, yan yarıya dolardı. Fakat amfilerin birden dolmamış olmasının sebebini biraz geç anladım. Keza bu yeni yerin pek fazla
büyük olduğunu göz önüne
almamıştım. Hofbrauhaus salonu bin kişi doldurmaya~1câfi gelirken, aynı sayıda insan Krone Sirki'nin amfilerinde kayboluyor ve hemen hemen göze çarpmıyordu. Aradan biraz zaman geçtikten sonra daha olumlu haberler almağa başladım. Saat sekize çeyrek kala sirkin amfilerinin dörtte üçünün dolduğu ve gişelerin önünde hâlâ büyük bir kalabalığın bulunduğu bildirildi. Bu haber üzerine yola çıktım. Saat sekizi iki geçe sirkin önündeydim. Binanın önü hâlâ kalabalıktı. Bunların bir kısmı meraklılardı, içeri girdiğim sırada, bir sene evvel Hofbrauhaus düğün salonunda yaptığımız ilk toplantıda hissetmiş olduğum, şevk heyecan ve neşeyi tekrar aynen duydum, insanlardan teşekkül eden duvarı aşıp, yüksekçe yere geldikten sonra, başarımın büyüklüğünü o vakit daha iyi gördüm. Sirk binası karşımda binlerce Alman ile dolu "büyük bir kavga" gibi açılıyordu. Hattâ pist bile insanlarla dolmuş, kapkara şekilde görülüyordu. Beşbin altıyüzden fazla bilet satılmıştı. Bu miktara iş-' sizler, fakir talebeler ve emniyet teşkilâtımız dahil değildi. Bunları da hesaba katacak olursak içerde altıbin beşyüz kişi bulunuyordu. Konferansın ismi şuydu: "YA GELECEĞİ BiNA ETMEK VEYA MAHVOLMAK." Geleceğin, burada, gözlerimin önünde olduğunu görmekten kalbim sevinçle doluyordu. 1 Nutkum iki buçuk saate yakın sürdü. Nutkumun ilk yarım sa-• atinden sonra bu büyük toplantının başarı sağladığını hissettim. Artık bu binlerce kafa ile benim aramda bir rabıta ve bir temas kurulmuştu. Bu ilk yarım saatten sonra içten gelen alkış ve lehte tezahürat sözlerimi sık sık kesmeye başladı. İki saat sonra alkışlar yerlerini, bu aynı binada daha sonra yaptığımız toplantılarda da olduğu gibi içime nüfuz eden ve bu hali yaşamış olanlar için, unutulmaz bir durumda kalan uhrevi bir sessizliğe terk ettiler. Bu büyük kalabalığın doldurduğu sirk binasında adeta küçük bir nefes almanın dahi işitilebileceği kadar bir sessizlik hakim oldu. Son sözlerimi bitirdiğim vakit, bir alkış dalgası kabardı. Daha sonra bu büyük kalabalık Kurtuluş Şarkısını şevk ve heyecanla terennüm etti: DEUTSCHLAND ÜBER ALLES. Sirkin ortasındaki büyük geçitten akıp giden insan nehrini yır mi dakika kadar takip ettim.
Koskoca salon, ağır ağır boşalıyordu Ancak bundan sonra, sevinçten coşkun bir halde yerimi terk ederek evime döndüm. Bu büyük toplantılarımızdan, gazeteler için fotoğraflar aldılar. Burjuva gazetelerinde yayınlanan bu fotoğraflar, mitingin vasfım kelimelerden çok daha
iyi bir
şekilde anlatıyordu. Fakat bu gazeteler, mitingin "milli bir miting" olduğunu bir defa olsun yazmadılar. Hattâ, mitingi tertip edenlerin isimlerini dahi açıklamadılar. Bu toplantı ile, biz önemsiz partiler arasından sıyrıldık. Artık bizim partimizin mevcudiyetini bilmezlik edemezlerdi. Bu büyük başarımızın geçici ve tesadüf? bir başarı olduğu kanaati uyanmaması ve olumlu kanaatin yerleşmesi için, derhal gelecek hafta aynı yerde ikinci bir toplantı yapacağımızı ilân ettirdim. Bu ikinci toplantıda da aynı neticeyi elde ettik. Sirk binası tekrar binlerce insanla yıkılacak kadar hıncahınç doldu. Bu durum karşısında da üçüncü bir toplantı tertiplemeye karar verdim. Netice yine aynı oldu.
1921 senesi içinde toplantılarımızı daha da sık yapmaya başladık. Haftada bir toplantı ile yetinmiyor, bazen haftada iki toplantı yaptığımız oluyordu. Hattâ, bu sene içinde, yaz ve sonbahar aylarında dahi, bu sıkı faaliyette bir gevşeme olmadı. Bazen yedi gün içinde üç toplantı yaptığımız oluyordu. Artık devamlı olarak sirk binasında toplanıyorduk. Bütün
konferanslarımızın halkın üstündeki tesirleri müthiş oluyordu. Bu ciddi faaliyetlerimizin olumlu neticeleri olarak, partimize karşı gösterilen sevgi arttı ve partiye kaydolanların sayısı gün geçtikçe çoğaldı. Böyle bir başarı karşısında kızıl rakiplerimiz pek tabii olarak boş durmayacaklardı. Terör ile sessizlik arasındaki taktiklerinde tereddüt etmeleri, gelişmemize mani olamadı, işte bu durum karşısında, son bir gayret sarf etmek lüzumunu duydular. Bu teşebbüsler tam bir terör hareketi idi. Hedef toplantılarımıza devam etmek imkânım kati bir şekilde ortadan kaldırmaktı. Tedhiş hareketine başlamak için yoktan bir sebep
buldular. Bir
gün Sosyalist milletvekillerinden birine,
pek esrarlı
bir suikast(!) hazırlandı. Bir akşam bu Bavyeralı Sosyalist'e bir meçhul şahıs kurşun atmıştı. Daha doğrusu Sosyalist Erhard Auer'a
kurşun sıkılmamış da, sıkılabilirmiş. Güya, Sosyal Demokrat Parti'nin lideri olan bu milletvekilinin eşine
rastlanmayan cesareti bu korkunç
suikastı(l) sonuçsuz bırakmış. Suikastçı o kadar hızlı ve piân^ kaçmış ki Alman polisi ufak bir iz dahi tespit edememiş. İşte bu esrarlı suikast(!) hareketi, Münih'te yayınlanan ve Sosyalistlerin yayın organı olan gazete tarafından istismar edildi. Bize karşı, azgınca bir tahrik hücumuna geçtiler. Sosyalist gazete, malûm lâf ebeliği ile olayı büyülterek okuyucularına duyurdu. Bu âdi neşriyattan, bizim gelişimimize fırsat vermemek üzere korkunç tedbirlere başvurulacağı anlaşılıyordu. Ne olursa olsun ağaçlarımızın gökyüzüne kadar ulaşmasını engellemek istiyorlardı. Proleterya'nın kolları ağaçlarımızı yıkmalıydı. Aradan bir iki gün geçtikten sonra işin kokusu çıkmaya başladı. Hofbrauhaus düğün salonunda bir toplantı yapacaktık. Bu toplantıda ben konuşacaktım. Kızıllar kati
bir şekilde
hesabımızı görmek
için bu
toplantıyı seçmişlerdi. 4 Kasım 1921. Saat, 18-19'da toplantımızın insafsızca sabote edileceğine dair ilk haberleri almaya başladık. Gelen ilk haberlere göre kızıl partilere dahil büyük işçi grupları, toplantımızı basarak bize en son ve kesin darbeyi indireceklerdi. Bu haberlerin bize daha erken ulaşmaması bir aksi tesadüftü. Aynı gün içinde, Münih'te Sterneckgasse'deki bizim için itibarı büyük olan büro binamızı boşaltmış, ama yeni binaya henüz taşınama-mıştık. Çünkü yeni yerimizde hâlâ yapı işçileri çalışıyordu. Daha
doğrusu, eski
yerimizden telefon kaldırıldığı halde yeni binamıza telefon getirilememişti. Bu bakımdan sabotaj haberlerinin bize zamanında ulaştırılması mümkün olmadı. Bundan dolayı toplantımızda ancak zayıf bir emniyet kuvveti bulundurabildik. Emniyet teşkilâtımıza mensup olanların sayıları altmışa yaklaşıyordu. Ayrıca alarm vermek için kullanılan alet de, bir saat zarfında bize yeter derecede imdat kuvveti toplayacak şekle getirilememişti. Bir de şu vardı. Bundan önce de, böyle telâş verici birçok sabotaj haberleri almış, fakat kızıllar bu haberlerdeki sabote
hareketlerine girişememişlerdi. Bir örnek anlatım: Önceden haber verilen devrimlerin daha yumurta halinde iken öldüğü söylenir, işte bu örnek bizim bütün işlerimizde bugüne kadar hep doğru çıkmıştı. Bütün bunlar, bir sabote hareketine mani olmak için tam anlamıyla alınacak tedbirlerin hepsine başvurmamamıza sebep oldu.
Ayrıca, Hofbrauhaus düğün salonunun bir sabotaj hareketinin en az başarı gösterebileceği bir yer olduğunu zannediyorduk. Biz en korkunç sabotajları toplantılarımızı en büyük salonlarda yaptığımız zamanlarda beklemiştik. İşte bütün bu hatalı düşüncelerimiz bize esaslı bir ders oldu. Daha sonra bütün bunları bilimsel yollardan inceledik. Araştırmamız sonunda, önemli sonuçlara vardık. Bu neticeler, ilerde emniyet teşkilâtımızın çalışmalarına çok faydalı oldu.
Hofbrauhaus'un koridoruna girdiğim zaman saat sekizi çeyrek geçiyordu, işte bu sırada göze çarpan şey
sabotaj teşebbüsünün şüphe
götürmez bir durumda oluşu idi. Bundan dolayı, bizim emniyet teşkilâtımız ilk tedbir olarak binanın dış kapısını kapatmıştı. Fakat erken saatlerde gelen kızıllar içerde idiler. Buna karşılık, bizim partinin taraftarları dışarıda kalmışlardı. Küçük emniyet teşkilâtımız beni koridorda bekliyordu. Hemen salonun kapısını kapattırdım. Kırk beş kadar taraftarımıza dikkatli olmalarını tembih ederek, bu delikanlıların belki de ilk defa milli kuvvetimize sadakatle bağlı bulunduklarını büyük tehlikeye rağmen ispat edecek durumda olduklarına dikkatlerini çektim. Hiçbirimiz bir
ceset haline
gelmedikçe mücadeleyi bırakmayacaktık. Bu delikanlılara, içlerinden birinin beni terk etmeyeceğinden emin bulunduğumu da bildirdim. Eğer herhangi birinin korkakça bir hareketini yakalayacak olursam ben, bizzat o kimsenin pazıbandını koparacak, üstünde taşıdığı partimizin bütün işaretlerini söküp alacaktım. Daha sonra, herhangi bir sabotaj hareketine karşı derhal reaksiyon göstermelerini, müdafaanın en iyi şekli hücum olduğunu hiçbir zaman akıllarından çıkarmamalarını sıkı sıkı tembihledim. Sözlerimi bitirdiğim vakit, bu delikanlılar bana, alışılmıştan çok daha keskin, çok daha gür bir şekilde üç defa "Heil" diye bağırarak cevap verdiler. Bunun üzerine toplantı salonuna sert adımlarla girdim. Vaziyeti kendi gözlerimle gördüm. Durum şöyle idi: Salon dolmuştu. Sayısız kalabalık intikam ve kin dolu gözlerle bana yıldırımlar yağdırıyordu. Bunların bir kısmı da alaylı
sözler söyleyip yüzlerim buruşturuyorlardı. Şimdi her zamankinden daha kuvvetli olduklarından emindiler. Bütün bunlara rağmen
toplantıyı açtım
ve konuşmaya başladım. Hofbrauhaus düğün salonunda yaptığımız bütün toplantılarda ben "''daima salonun
yan taraflarından birinde durur
konuşurdum. Bana kürsü vazifesini bir bira masası görüyordu. Yani salonda bulunanların tam aralarında idim. Bu şekilde davranışım, kindar bakışlarla donu salonda, bir daha hiçbir yerde eşi görülmemiş bir ruh hali meydana getirdi. Önümde ve bilhassa sol tarafımda kızıllar bulunuyordu. 'Hepsi ayakta idiler. Bu Marksistlerin çoğu gürbüz kimselerdi. Diğerleri de, salonun duvan boyunca kürsüye kadar sıralanmışlardı. Devamlı bir
şekilde bira
getiriyorlar ve önlerindeki masalara boş bar- vdakları diziyorlardı. Bu boş bardaklar onların cephanesi idi.
Toplantının patırtısız ve gürültüsüz geçmesine imkân
olmadığını anladım.
Söz kesmelere rağmen bir buçuk saat konuşmama devam ettim. Vaziyete hâkim olduğuma hükmedilebilinirdi. Bu durumu sabotaj lekiplerinin başları hissettiler. Bundan dolayı endişelenmeye başladı- ;lar. Devamlı bir şekilde dışarı çıkıp, tekrar salona dönüyorlardı, ^adamları ile sinirli bir şekilde konuşuyorlardı. Bir söz kesmeye cevap verdim. Bu psikolojik hatanın derhal i1 farkına vardım. Fakat bu hareketim üzerine fırtınanın kopması emri ; verildi. Birkaç
protesto mahiyetindeki şiddetli bağırmalardan sonra, bir Ikızıl iskemlenin üstüne fırlayarak, avazı çıktığı kadar bağırdı. Hürri- Lyet... Bu bir işaretti, işaret alan hürriyet şampiyonları derhal işlerine koyuldular. Kısa bir zaman sonra salon köpekler gibi uluyan kızıl ı güruh ile doldu. Bu sırada birer top gibi bardak ve sürahiler uçmaya Vbaşladı. Bir anda salona iskemlelerin çatırdaması, cam eşyanın kırıl- ;Jması, hayvanlar gibi uluma ve böğürmeler, keskin ve acı feryatlar 'hakim oldu. Salon cehennem? bir kargaşalık içinde kaldı. f Yerimde ve ayakta idim. Bizim, gençlerimizin üstlerine düşen ;j'kutsal vazifelerini nasıl yaptıklarını takip ediyordum. Her şey bir J-yana bir burjuva toplantısının böyle bir durumda kalmasını çok arzu ederdim. Büyük gürültü henüz şiddetlenmeden önce güvenlik teşkilâtımız (ki bugünden itibaren bu teşkilâtımıza "Hücum Kıtası" adı verildi) derhal faaliyete geçip, karşı tarafa saldırdı. Gençlerimiz kurtlar gibi, sekizer onarlık grup olmuşlar, kızıl rakiplerinin üstlerine canavar gibi atılıyorlardı. Davamıza inanmış olan gençlerimiz kızılları sille tokat, yumruk, tekme ata ata dışarı çıkardı. Beş dakika içinde gençlerin hepsi kan revan içinde kalmışlardı. Böylece
birer dâva
adamı olduklarını ispat etmiş bulunuyorlardı. Bunların başında benim sadık Maurice'im de bulunuyordu. Şimdi özel sekreterim olan Hess ve diğerleri ağır yaralı olmalarına rağmen ayakta durabildikleri müddetçe, pis
kızıllara saldırmaktan geri kalmıyorlardı. Cehennemi gürültü, tam yirmi dakika devam etti. Bu süre içinde yedi veya sekiz yüz kişi kadar olan rakiplerimiz, sayıları ancak ellinin üstünde olan gençlerimiz tarafından salondan çıkarılmış ve merdivenlerden aşağı yuvarlanmıştı. Fakat salonun en sonunda, büyükçe bir grup durumunu hâlâ koruyor ve azgınca direniyordu, işte tam bu sırada salonun giriş tarafında, iki el tabanca sesi işitildi. Bunun üzerine müthiş ve korkunç bir yaylım ateşi başladı. Bu sesler, savaş hatıralarımızı canlandırdı ve kalbimiz sevinç ve neşe ile doldu. Benim bulunduğum yerden, kimin ateş ettiğini görmeme imkân yoktu. Yalnız bu sıra bir şeyi teşhis ettim. Kan içinde bulunan gençlerimizin, bu andan itibaren hiddet ve gazapları son dereceyi buldu.
Yirmi beş dakikalık mücadele sonunda bu son grup da kapı dışarı edildi. Sanki salonda, bomba patlamış gibi bir hâl vardı. Taraftarlarımızdan çoğunun yaraları sarılıyordu. Bir kısmını ise araba ile götürmek icap etti. Fakat vaziyete hâkimdik. Bu toplantıya, başkanlık eden Hermann Esser ilân etti: "Toplantı devam ediyor, söz hatibindir!" Ben derhal nutkuma devam ettim. Toplantımız bittikten sonra, koşa koşa ve heyecan içinde bir ko miser geldi. Sanki bir deli gibi şöyle bağırdı: "Toplantı dağılmıştır." Savaş bitip sessizlik sağlandıktan sonra yetişen bu adamcağızın bu garip halini görünce gülmekten kendimi alamadım, işte polisin durumu bu idi. Ne kadar küçük olurlarsa o kadar büyük, ne kadar a çiz olurlarsa o kadar güçlü görünmek istiyorlardı. O akşam çok şeyleı öğrendik. Bu arada kızıllar da aldıkları dersi bir daha unutamadılar. Münih'te yayınlanan ve Sosyalistlerin yayın organı olan Münc hene Post bizi 1923 yılının sonbaharına kadar "proleteryanın yum ruğu" ile tehdit edemedi. |
Bosh sahifa
юртда тантана
Боғда битган
Бугун юртда
Эшитганлар жилманглар
Эшитмадим деманглар
битган бодомлар
Yangiariq tumani
qitish marakazi
Raqamli texnologiyalar
ilishida muhokamadan
tasdiqqa tavsiya
tavsiya etilgan
iqtisodiyot kafedrasi
steiermarkischen landesregierung
asarlaringizni yuboring
o'zingizning asarlaringizni
Iltimos faqat
faqat o'zingizning
steierm rkischen
landesregierung fachabteilung
rkischen landesregierung
hamshira loyihasi
loyihasi mavsum
faolyatining oqibatlari
asosiy adabiyotlar
fakulteti ahborot
ahborot havfsizligi
havfsizligi kafedrasi
fanidan bo’yicha
fakulteti iqtisodiyot
boshqaruv fakulteti
chiqarishda boshqaruv
ishlab chiqarishda
iqtisodiyot fakultet
multiservis tarmoqlari
fanidan asosiy
Uzbek fanidan
mavzulari potok
asosidagi multiservis
'aliyyil a'ziym
billahil 'aliyyil
illaa billahil
quvvata illaa
falah' deganida
Kompyuter savodxonligi
bo’yicha mustaqil
'alal falah'
Hayya 'alal
'alas soloh
Hayya 'alas
mavsum boyicha
yuklab olish