Ishqqa oid qirq qoida

Cho'l atirguli

 

1247 yil, dekabr, Konya.

 

Kimyo yig'lab, mendan yordam berishimni 

so'radi. Yuzlari bujmayib, nafaslari qisilib 

qoldi, oxiri, mayli, yordam beraman dedim 

unga. Ichimda bu ish befoydaligini va 

yalinishlariga quloq solmasligim kerakligini 

tushunib turardim. Bu fojiaga olib kelishini 

negadir oldindan bila olmadim. Aybdorlik 

hissidan azob chekar ekanman, nahotki 

shunchalar soddalik qildim, bu ishning 

dahshatli oqibatini ko'ra olmadim, deb hamon 

o'zimdan takror-takror so'rayman. 

---

O'sha kuni u mendan yordam so'rab kelganda 

men qarshilik qila olmadim. 

- Iltimos, yordam bering, o'rgating, - yolborardi 

u shivirlab. 

Qizaloqqa achinganimdan yuragim yum-yum 

yig'lar- di, «Balki bezarardir», deb o'ylagandim 

o'shanda. Nima bo'lardi, axir u o'z eri bilan 

qovushmoqchi. Begona erkak bilan emas-ku! 

Sababi: faqat sevgi. Bu qanday yomon 

oqibatga olib kelishi mumkin? Unda kuchli 

ehtiros bor, lekin bu gunoh emas. Bu toza 

ehtiros! 

Qalbim ich-ichidan bu tuzoq, deb turardi, 

ammo Xudoning rejasi shunday ekanki, men 

buning zararli oqibatini ko'ra olmadim. 

Shuning uchun ayol latofati borasida 

qo'llaridagi xinadan boshqasini bilmaydigan bu 

qishloq qizi Kimyoga yordam berishga qaror 

qildim. 

Men unga pardoz-andoz qilishni o'rgatdim, u 

uquvli shogird chiqdi. Unga xushbo'y suvda 

cho'milish, terisiga xushbo'y moylar surib 

---

ishqalash, yuziga asal va sutli niqoblar qilish 

kerakligi qaqida gapirishimga to'g'ri keldi. Men 

unga erkak ehtirosini qo'zg'atadigan turli 

moylar haqida aytdim. Tishni oqartirish, 

tirnoqlarini xina bilan bo'yash, o'sma va 

surmalar qo'yish, yanoqlar va lablarni bo'yash, 

sochlarni turmaklash kabilarni o'rgatdim. 

Keyin u bilan bozor aylanib, ipak liboslar sotib 

oldik... 

Keyin raqs tushishni va Xudo ato etgan go'zal 

vujudini eriga ko'z-ko'z qilishni o'rgatish 

navbati keldi. Ikki hafta o'tib, Kimyo o'z erini 

asir eta oladigan darajaga yetdi. 

O'sha kuni xuddi cho'pon qurbonlikka 

qo'zichoqni qanday tayyorlasa, men ham 

Kimyoni Shames Tabriziy uchun shunday 

tayyorladim. Xushbo'y suvda cho'miltirdim, 

sochlariga moy surtdim, chiroyli ko'ylagini 

kiydirdim. Pardoz qildirdim. Oxirida Kimyo 

ko'z uzib bo'lmas darajada chiroyli bo'lib ketdi. 

Bu ishlarni tugatganimizda Kimyo endi 

tajribasiz yosh qizaloqqa o'xshamas, u vujudini 

---

to'ldirib toshirayotgan ehtiroslarda yonayotgan 

ayol edi. U sevgilisi tomon qadam tashlay 

oladigan va kerak bo'lsa buning uchun qimmat 

badal to'lashga ham tayyor ayolga aylandi. 

Men o'z go'zalimni tomosha qilib turar 

ekanman, Qur'ondagi Yusuf va Zulayho 

haqidagi oyatlar yodimga tushdi. 

Xuddi Kimyo kabi Zulayho ham o'z ehtirosiga 

ehtiros bilan javob bermagan erkakka ko'ngil 

qo'ygan edi. Butun shahar ahli g'iybat 

qilavergach, Zulayho ularni mehmonga 

chaqirgan. Har birining qo'liga pichoq berib, 

Yusufga: «Bu yoqqa kel», deb buyurgan. Uni 

ko'rgan mehmonlar hayratdan qo'llarini kesib, 

«Xudoyim, o'zing asra bizni! Bu inson bo'lishi 

mumkin emas! Bu farishta!» deyishgan. 

Shundan keyin hech kim Zulayhoni Yusufni 

sevgani uchun ayblamaydigan bo'lgan. 

- Ko'rinishim qanday? - hayajon bilan so'radi 

Kimyo xonamdan chiqishidan oldin. 

- Ajoyib, - javob berdim men. - Endi ering seni 

ertaga va indinga ham erkalaydi. 

---

Kimyo qizarib ketdi. Men esa kulib yubordim 

va u ham o'sha zahoti menga qo'shilib kuldi, 

uning kulgusi meni xuddi quyosh nurlariday 

ilitdi. 

Men o'zim aytgan gapimga ishonardim, unda 

Shamsni o'ziga jalb etish qobiliyati borligiga 

shubha qilmagandim. Shunga qaramay, 

ko'zlarimiz uchrashganda, uning ko'zida 

ikkilanish soyasi borligini payqadi , mening 

ko'nglim g'ash bo'lib qoldi. Yomon alomatni 

his etdim. 

Lekin Kimyoni to'xtatolmadim. To'xtatishim 

kerak edi. Axir ko'rib turgan edim-ku! Uni 

to'xtatmaganim uchun umrimning oxirigacha 

o'zimni kechirmayman. 

 

 

Kimyo