Иқболмирзонинг"бону"романиҳАҚида иқболМирзонинг"Бону"дебномланганроманинингкомпьютер

132
Димоғимгаичилганвинонингқўлансаҳидиурди.
– Қаерда кўргансиз ўйнаганимни? Мен сизга циркдаги
масхарабозманми?!–дедимйиғиаралашўшқириб.
– Қайсарликқилма,тур!Тур ўрнингдан,– дебянақўлимдан
ушлади.
Жонҳалпидатепибюборибман.Бирозтурибўзигакелди-
да,яна
совуқишшайиб:
–Тур,ошпишди,ҳозираймоқларкелади,–деди.
–Менҳечкимнитаклифқилмаганман,мениаймоғимҳамйўқбу
ерларда,ҳаммасини отам билан бирга кўмиб келганман,– деб
бақириб-
бақириб айтдиму,телевизўрнингсимини суғуриб ташлаб,
жойимгаётдим.Убирзум гарангсибтурди-
да,кейинночорчиқиб
кетди.
Қаниэндиуйқукелса…
***
Биринчи курсда ўқиб юрганимизда шаҳарлик бир қизимиз
турмушгачиққанди.Курсдошларсовғаолиб,сўзгатайёрланиб,ният
қилибтўйгаборгандик.Олмосқўнғироққилибқаердалигимнисўраб
қолди. “
Биз тўйдамиз, гапларингизни эшита олмаяпман, уйга
борганданкейинқўнғироққиламан”,дебдугоналарим қанча“
қол-
қол”қилишсаям,эртароққайтдимуубиланбоғландим:
–Росаўйнадингизми?–дебсўрадиОлмосғижиниб.
–Жақойиллатибўйнайолмайману,кўпданкамбўлмасликучун
қарсакчалибтурдим,–дедимсалчўчинқираб.
Тадбирлардадаврабошиликқилишниқойиллатаман,амморақс
масаласидачинданҳампиёдаман.ШуларниОлмосгаайтсам:
– Даврагатушибўйнаш,рақстушиш деганибу– тўйхонадаги
томошабин эркакларга қараб “Мана менингқоматим,мана,мен
балоғатгаетибқолдим,менгақаранглар”,дебўзиникўз-
кўзқилиб,
диққатнижалбэтиш,қўполроқайтганда,ўзинибозоргасолишдемак,
–деганэди.
Шугапданкейинилло-
биллодаврагачиқибқўлимникўтарган
одамэмасман.Қолаверса,қиёфамдагиўзгаришларданкейинўртада
ўйинтушиш уёқдатурсин,иккикишинингорасиданўтолмайдиган

---

133
андишамборэди.
.
.
.
Чарчоқвамудроқҳарқанчахуружқилмасин,тоғамнингқилиғи,
ҳадиквахўрликмиямдатарангоғриқуйғотиб,кўзюмганиқўймасди…
Ҳа-
а,аҳволингоғир,Бону,нимадирқилишкерак,лекиннима?
Уйқуниҳамитқопди.
.
.
Бирвақтҳалигииккиэркаккирибкелди.Ошнисузишди.Тоғам
янакелиб,менидастурхонгачақирди.
–Қорнимтўқ,емайманҳечнима,–дебқайтарибюбордим.Яна
қайтиб келиб, аймоқлар билан дастурхон бошида ўтиришим
шартлигиниайтди.
– Уларсенучункелган,сенисуҳбатингниолишмоқчи,– деди
қўлидагиқоғозсочиққабармоқлариниартаркан.
–Чиқмайман!–дедимқатъий.
–Менучунчиқасан,–дедиухезланиб.
Жон-
понимчиқибкетди:
–Тоға,ўзқизингизнишудаврагасолармидингиз?Солмасдингиз-
а?Менуердаўтирганимдансизганимафойда?
Унингважоҳатибузилди:
– Ҳайдегандаонайўқ,ҳуйдегандаота.
.
.Биласанмибугапни
менгакимайтган?Усмонбекайтган!Усмонбеккимлигинибиласанми?
Мени язнам бўлади,аммамни эри,– деди… Бугапларни ҳозирги
ҳолатгақандайалоқасиборлигиничамалабтурсам,–Онакетади,ота
кетади,лекинтоғадоимёнингда.
.
.Яхшиликча,гапимгакир,агарсен
чиқмасанг,улар ўзи хонангга киради,– деб чиқиб кетди.Сўнг
меҳмонларга,– жияним доғларидан изо еб,тортингани учун
чиқмаяпти,–деганианиқэшитилди.
Эркаўсганимучунми,кўзёшларимҳамишақалқибтуради.
Кейингипайтлардаўзгаларолдидайиғлаш нафақатуят,балки
ўзингниўзингҳақоратлашгатенгдегантўхтамгакелганман.
Коллеждан обидийда қилиб келганимда “