Иқболмирзонинг"бону"романиҳАҚида иқболМирзонинг"Бону"дебномланганроманинингкомпьютер

бирпўстагиниқоқиб,
“Уюшган гуруҳжонлиқни ўғирлаб,далани бирчетидасўйиб,лаҳм
жойини пуллаб,қолганини пишириб еб юборган”,деб жиноят
тарихиниёздирдим.Қиёмат!–шужойгакелгандапоччазавқитошиб
қарсакчалибюборди.–Росажиноийгуруҳ“фошэтиладиган”пайтда
ҳалиги фермер қайтиб келиб,“Узр,ака,адашибман,укам менга
айтмай қўшни қишлоқдаги фермерга ғунажинларини қочиргани
ижарагаберибюборганэкан.
.
.Бизнибуқаларнаслдор-
да,харидори
кўп”,дебтурибди-
ку!
–Ота-
оналарнинимадебтинчитдингиз?–Дилбарсобиқэрига
иштаҳабилантермилди.–Узрсўрагандирсиз?
– Узр сўраган мелисани бандаси кўрганми? Профилактика
қилдик,жиноятолдиниолишучунтадбирўтказдик,дебқўяқолдим.
Кайфиятимрасвобўлди–разиллигибиланоғизкўпиртиришини
кўринг!Ёнидагиларни ҳайбаракаллачилигига қаранг!Шунақаларни
иқим суймайди.Индамай ўрнимдан туриб,бўшаган идишларни
ошхонагаолибкирибювабошладим.Дилбарортимданкириб:
– Мен хўжайинжон билан кўчага чиқиб коньяк олиб келай,
жияннибирўзизерикибқолмасин,опа,–дебилтимосқилди.
–Чарчадим,Дилбар,убиланниманиям гаплашардим?–дедим
ҳафсаласиз.

---

209
–Йигитгаайтасиз,уқалаб,сийпалабқўяди,чарчоғингизчиқади,
–дедиэшиккасуянганчатиржайиб.
–Мениўзингизгаўхшатяпсизми?
–Ҳазил,опа!Тезкеламиз.Қўрқманг,емайди,–дебпальтосини
кийибчиқди.
.
.
Менмеҳмонхонагақайтибкирдим.Дилбарчиқиш эшигиёнида
поччагайўлбераркан:
– Опа,жияннихафақилмангяна,– деббеҳаёларчакўзқисиб
қўйди.
– Йўғ-
е,негахафақиламан?Менгаёмонликқилганийўқ-
ку,–
дедим.
– Хўп,яхши ўтиринглар.Ортиқча шовқин қилманглар,яна
кампирим уйғонибкетмасин.Эрталабгачағингшибчиқадикейин,–
дебэшикниёпди.
.
.
Бизёлғизқолдик.
.
.Болачойқуйибберди.
–Ичмайман,–дедимупиёланиолибдастурхонгақўйдим.
–Камгап,тортинчоқэкансиз.Менгашунақаларёқади.Янгамни
қаердантанийсиз?
– Шакаржон опа таништириб қўйган эди,– дебман уопани
танийдигандай.
–Янгамбало!Шайтонгаямдарсберади,–дебўрнидантурди.
– Билмайман,– елка қисдим.Фикри-
зикрим тезроқ Дилбар
қайтақолсаю хонамгакирибоғриганбошимнирўмолбилантанғиб
ётсам.
.
.Орагатиғизсукутчўкди.
.
.
– Одамнизериктираркансиз,гапирибтуринг,– дедиудераза
пардасинисурибташқаригақараркан.
– Нимадан гапирай?– сўрадим.– Достоевскийни “Телба”си
ҳақидагаплашамизми?
Уменгаанқайибқаради:
–Киму?Ўрисми?Девонами?
–Ёзувчи.
–Бизтарафдабировниустиданёзадиганларниёзувчидейишади.
Биттаёзувчи қўшним бор,ҳарқандай одамгалой чаплаб,ишини
чаппақиворади.Лекинтегмагангатегмайди.Мениҳурматқилади.
Борганимдасигарет-
пигаретберибтураман.Сизчекмайсизми?
–Нима?Носчекаман!–дедимғазабимқайнаб.

---

210
У:
– Носкашгатортмаяпсиз.Менбиттадабиламан,қани,ҳидлаб
кўрай-
чи,носчекадиганхотинниёнидатуриббўлмайди,–дебменга
яқинлашабошлади.
Менўрнимдантуриб,столнингнаригитомонигаўтиболдим.
–Келингэнди,худдиўнтўртяшарқизчалардайнозқиласиз,–
дедиуюзмускуллариучиб.¬–Лекинқадди-
қоматингизгагапйўқ.
Мўрчамиён,мўрчамиён!Бўлинг,янгамайтдикимлигингизни.