Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

Вой, жуда огир экан, ўзи мендан бир ёш катта-да, кат- 
та бўлса ҳам ўртоқ бўлаверганмиз. Битта беданани чи- 
қарувди, кўзй кўр эканми, эшикни ҳеч тополмайди. Бе- 
чора-ей, бирам раҳмим келдпки. Сигирнинг тагидан уш - 
лаб ҳовлига ўзимиз чиқариб юбордик. Кейин галма-гал- 
дан елкамизга чиқиб беданаларни қўйиб юборавердик. 
Энди олтинчисини чиқараётувдик, ўшанда ўртогимнинг 
елкасида мен турувдим, остонада Отахон амаким кўри- 
ниб қолди. Ичкари анча қоронғу-да, бизга тикилиб тур- 
ди, биз ҳам тикилиб турдик.
107
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Нима қиляпсизлар? — деб сўради.
Мен жавоб қайтарай десам эсимга ҳеч гап келмади. 
Жим туравердим.
Ўр тоги м :— Дада, биз жаннати бўламиз,— деди маҳ- 
тангандек бўлиб.
Отахон амаким бизга яқинлашиб келди-да, нима қи- 
лаётганимизни энди кўрди шекилли:
— Ҳ у , ўша жаннати бўлган! — деб ўшқирди. Ўрто- 
ғимнинг елкасидан тушиб, қўлимдаги ҳайчини ташлаш 
эсимга келмай, ушлаганимча кўчага ҳараб отилдим. К ў - 
ча эшигимизгача қувлаб келди, жуда қаттиқ қувди. Оё- 
ғимга энамнинг кавушини кийиб борган 
эдим, ўшани 
ечиб қочгандим, менга етолмади.' Кира солиб кўча эши- 
гимизни танбалаб, ёнидаги супага чиқиб олдим.
— Оч!—деб зшикни мунтти билан урди Отахон амаким.
— Очмайман,— дедим.
-— Нима қилиб қўйдинг, эси йўқ.
— Олтитасини чиқардик холос, энди сиз ҳам жан- 
нати бўласиз.
— Оч деяпман, бобонг билан гаплашиб қўяй, сайро- 
қи беданалар эди! Ҳар биттаси биттадан қўйга арзирди, 
оч!
— Оч-май-ман,— дедим,— жаннати 
қушларни тўрга