Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

кетаман, ажинаси йўд, бўрилари йўқ даштларга қочиб 
кетаман. Кел, ўғлим, ярашайлик дейишса ҳам келмаймаи, 
ҳеч келмайман.
Ҳой боламлаб энам етиб келди, уч оёқлаб бобом етиб 
келди, қўшнилар чпқишибди, ҳаммасининг қўлини, оёқ- 
ларини тишлаб олавердим, охири овозим чиқмай қолди, 
йпглай десам кучим етмаяпти, битта амаки кўтариб уйи- 
миз томонга юрувди, ўшанииг елкасига бошимни қўйпб 
ҳиқиллаб-ҳиқиллаб кетавердим, уйга келганпмдаям ҳи- 
қиллашим ҳеч босилмади, ҳиқилламай десам ҳам ичим- 
даи ҳиқиллаш келаве(рди. 
Энам 
сутли ош ниширган 
экан, ёлворсаям ичмадим. Энди спраям овқат емаиман. 
Ётишганда ёнларига чақиришгандп 
бормадим. Уйнинг 
бурчагига бориб ўтприб олдим, чироқни 
ўчиришганди, 
қоп-қоронғи бўп қолувди, энди қўрқа бошладим. Уйнинг 
мўрисидан ажипа тушиб мени ачомлаб олаётгандай бў- 
лаверди... Майлп, энам билан ҳозир ярашаман, эрталаб 
яна аразлайман, деб ўйладим-да, 
аста 
билдирмасдан 
бориб ёнига кираётгандим:
— Кела қол, 
тойлоғнм, 
кела қол,— деди 
бағрига 
олиб, елкаларимдан ҳам силаб,— ўзимнинг паҳлавоним, 
азаматим, совқотиб кетибса-н. Эртак айтиб берайми?
Эртак эшитгим келдию шундай бўлсаям:
— Керакмас,— дедим. Ш ундай дедим-у, э айтмасам. 
бўларди, дедим яна ўзимга ўзим.
— Уйқунг келяптими?
— Энди ҳечам ухламайман.
— Цорнинг ҳам очгандир, қатлама бор, ейсанми?
— Мен энди ҳечам 
овқат 
емайман,. ўлгунимчаям- 
емайман, барибир эртага қочиб 
кетаман, ажинаси йўқ 
жойларга қочиб кетаман.
— Ц ўй тойлоғим, ярашайлик, биламан, хафа қилиб