Reşat Nuri Güntekin’in Eserleri

23 Nisan (iki saat sonra)
Gülbeşekerin ne olduğunu öğrendim. Munise, Söğütlük’te tesadüf 
ettiği birkaç muallimeye benim hasta olduğumu söylemiş, merak 
etmişler, dönüşte kapıdan uğrayarak hatırımı sormak istemişler. 
Birkaç dakika içeri girmeleri için ısrar ettim. Bunlardan birine şaka 
olsun diye: “Bari gülbeşeker bulabildiniz mi? Sokaktan geçen zabitler 
bulamadıklarından şikâyet ediyorlardı!” 
Arkadaşım gülerek cevap verdi: 
-Pekâlâ biliyorsunuz ki, biz de ondan mahrum kaldık!... 
-Niçin? 
-Çünkü gelmediniz! 
Şaşkın şaşkın yüzüne baktım, gülmeye çalışarak: 
-Ne münasebet! dedim. 
Mualimler, hep gülüyorlardı. Arkadaşım, şüpheli bir bakışla: 
-Sahi bilmiyor musun? dedi 
-Vallahi bilmiyorum. 
-Zavallı Feride'ciğim, sen ne kadar safsın! Gülbeşeker, Ç... 
downloaded from KitabYurdu.org

---

274 
erkeklerinin, bu güzel rengin için sana koydukları isim. Ben, 
şaşkınlıktan kekeleyerek: 
-Nasıl, ben mi? Demek gülbeşeker dedikleri, o sokak 
delikanlılarının ekmeklerine sürüp yemekten bahsettikleri... Eyvahlar 
olsun! Utancımdan iki elimi yüzüme kapadım. Demek ben böyle 
kocaman bir kasabanın diline düşmüştüm, ne ayıp, Yarabbî! 
Arkadaşım, zorla yüzümü açtı, yarı şaka, yarı sahi: 
-Bundan şikâyet edilecek ne var? Bir kasabanın erkeklerini meşgul 
ediyorsunuz, bu saadet hangi kadına müyesser oldu? dedi. 
Bu erkekler, sahi çok fena mahluklar. Bana burada da rahat 
vermiyorlar. Yarabbî, artık nasıl insan içine çıkacağım, komşularımın 
yüzüne nasıl bakacağım? 
Ç...1 Mayıs
Deminden beri yukarıda talebelerimin vazifelerini tashih 
ediyordum. Kapı çalındı, Munise aşağıdan: 
-Abacığım, misafir geldi, diye seslendi. 
Taşlıkta siyah çarşaflı bir hanım geziniyor; yüzü kapalı olduğu için 
tanımadım, tereddütle: 
-Kimsiniz efendim? diye sordum. 
Birdenbire ince bir kahkaha koptu; hanım, kedi gibi boynuma 
sıçradı. Meğerse Munise imiş. Yaramaz kız, beni belimden tutarak 
taşlığın içinde döndürüyor, küçük buselerle yanaklarımı, boynumu 
öpüyordu. Çarşaf ona, birdenbire yetişmiş bir genç kız hali vermişti. 
Küçüğüm, bu iki senenin içinde hayli serpilmiş, hemen bana yaklaşan 
ince boyu, günden güne çiçek gibi açılan güzelliğiyle nazlı, nazik bir 
küçükhanım olmuştu. Fakat insan, daima gözünün önünde duran 
şeylerdeki değişikliği fark edemiyor. 
Onu bu halde gördüğüm vakit hesapça sevinmem lâzım gelirdi. 
Halbuki bilakis mahzun odum. Bunu Munise fark etti: 
-Abacığım, ne oldu? Şaka yaptım. Seni sakın darıltmayayım? dedi. 
downloaded from KitabYurdu.org

---

275 
Zavallı çocuğun, bir kabahat yapmış gibi dargın dargın yüzüne 
bakıyordum: 
-Munise, dedim. Seni büsbütün alıkoymak mümkün değil. Çünkü 
görüyorum ki, durmayacaksın. Şimdiden düğünlerde gelin tellerini 
başına takarken için titriyor. Anlıyorum kızım, durmayacaksın, mutlaka 
gelin olmak isteyeceksin, beni yalnız bırakacaksın. 
Bu yalnızlığın acısı şimdiden içime çökmüş gibi gözlerim 
doluyordu. Munise’nin bir kelime ile beni teselli etmesi için halimle, 
bakışlarımla adeta yalvarıyordum. Fakat hain kız, dudaklarını büktü. 
-Ne yapalım abacığım, âdet böyle, dedi. 
-Demek, bir yabancının karısı olmak için beni bırakacaksın? 
Munise cevap vermedi, sadece güldü. Fakat ne gülüş! Zalim, 
şimdiden onu benden ziyade seviyordu. 
Bu sefer ben, biraz evvelki sözlerimin aksini söylemeye başladım. 
-Gelin olsan bile herhâlde yirmi yaşına kadar vakit var. 
-Yirmi yaş çok değil mi abacığım. 
-O halde on dokuz, haydi nihayet on sekiz. Cevap vermiyorsun 
ama, gülüyorsun. “Ben biliyorum” demek ister gibi sinsi sinsi 
gülüyorsun. Vallahi, on sekizden aşağı olmaz. 
Afacan gülüyor, pazarlığımla eğleniyordu. Utanmasam hüngür 
hüngür ağlayacaktım. Sarı insanların hepsi vefasız oluyor, hepsi insanı 
başka türlü üzüyor.