O‘zbekiston respublikasi axborot texnologiyalari va kommunikatsiyalarni rivojlantirish vazirligi

Zulfiyaxonim

Dunyo qadim-qadimdan sharq ayoli, turkiy ayollarni yaxshi tanigan. Tarixning barcha bosqichlarida ular dunyoga o‘zining borligini goh mardlik, jasorat bilan, goh tadbir-u oqilalik bilan, goh she’riyat bilan bildirib, tanitib, tan oldirib kelganlar. Ana shu zotlardan biri Zulfiyaxonim bo‘lib, u el muhabbatiga, ayollar ishonchiga tasodifiy bir holatda muyassar bo‘lgan emas. Opaning huzuriga olis qishloqlardan yuzlari quyoshda qorayib ketgan, ajinlari bolalagan ayollar qo‘llarida go‘dagi bilan madad so‘rab kelardi. Ustoz ularning boshini silar edi, yupatar edi.

«Sakson yil lovullab so‘nmagan o‘tman», deydi Zulfiyaxonim she’rlarining birida.

Men dengizning labida turdim,

Dengiz to‘lib chayqaldi yurak.

Xalqnlng og‘riqlariga, quvonchlariga joni bilan tutashmagan shoira bunday yoza olmaydi.

Biz shoiraning ovozlarini, chiroyli qarashlarini, issiq qo’llarini sog‘ingan edik. Ular xonaga kirganda bir qalqib tushib, o‘zimizni o‘nglab olar edik.

Balki, Prezidentimiz Farmoni bilan adabiyotimizga kirib kelayotgan yangi Zulfiya qizlarining kuchli ovozlari bu sog‘inchimizni bosar. Balki, ustozni ko‘rgan ko‘zlarimiz bilan bir-birlarimizga termulib, bu sog‘inchga malham toparmiz. Nima bo‘lganda ham biz «Bu bog‘lar bir bog‘lar bo‘ladi hali» degan taskin bilan yashaymiz.