Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
96
* * *
Dalavoy nalugchi bo‘lganidan keyin ayniqsa quturib ketdi. Yaqin atrofda «Dalavoy 
kelyapti», desa cho‘chimaydigan odam yo‘q edi. U gijinglagan qizil jiyron minib yurar, 
yaraqlab turgan etigi ham, galife shimi, «po‘rim» qilib qo‘yilgan sarg‘ish sochi ham 
o‘ziga xo‘p yarashgan edi. Yelkasidan oshirib tashlab olingan charm tasmali sumkasi, 
qo‘lidagi qamchisi kishida qandaydir qo‘rquvga o‘xshagan narsa uyg‘otardi. Odamlar uni 
ko‘rganda azbaroyi hurmat qilganidan emas, qo‘rqqanidan salom berardi. 
Urush endi bitgan, hammaning ahvoli o‘ziga ma’lum... Dalavoy nalugchi soliqni o‘z 
vaqtida to‘lay olmagan odamlarning hovlisiga to‘ppa-to‘g‘ri otda kirib kelar, adi-badi 
aytishib vaqtini o‘tkazib o‘tirmas, namat bormi, samovar bormi, xullas, yaroqliroq biron 
buyumni baholab olib ketardi. 
Odatdagi yoz oqshomlaridan biri edi. Oyim echkini sog‘ib bo‘lib, «nasibasini» emsin, deb 
uloqchalarni qo‘yib yubordi-da, oshxonaga kirib ketdi. Biri qora, biri oq ikki uloqcha 
onasining yeliniga yopishgancha oldingi oyoqlari bilan cho‘kkalab dumchalarini likillatib-
likillatib emishar, echki uzun, oqish kipriklarini yarim yumib maza qilib kavshanar edi. 
Oyim oshxonada go‘ja pishirar, havoda tutun aralash piyozdog‘ hidi kezar, akam bilan 
men supada turib kim uzoqqa sakrash o‘ynayotgan edik. 
Bir mahal ko‘cha tomondan tuyoq tovushi eshitildi. Darvoza sharaqlab ochildi-da, qizil 
jiyronning jilovidan tutgan Dalavoy nalugchi kirib keldi. Akam bir zum angrayib turdi, 
keyin ovozi boricha qichqirdi; 
— Oyi! 
Oshxonadan achishgan ko‘zini ishqalab oyim chiqdi. Dalavoyni ko‘rdiyu shoshib qoldi. 
— Voy, voy, aylanay, — dedi ovozi titrab. — Assalomu alaykum. Yaxshi o‘tiribsizlarmi, 
o‘rgilay? Kelinim eson-omonmilar? 
Dalavoy indamay bosh irg‘ab qo‘ydi. Uning avzoyi buzuq edi. Kulrang ko‘zlari qisilib 
turar, qo‘lidagi ilondek qamchisini o‘ynatib-o‘ynatib qo‘yar edi. 
— Voy esim qursin. — Oyim endi hushini to‘plagandek jilmaydi. — Nimaga qarab 
turibman? O‘tiring, o‘rgilay. Hali-zamon ovqatim pishib qoladi. Men hozir... 
Oyim ko‘rpacha opchiqish uchun bo‘lsa kerak, uy tomonga yo‘nalgan edi, Dalavoy qat’iy 
bosh chayqadi: 
— Yo‘q, mundoq keling. 
Oyim taraddudlanib hovli o‘rtasida to‘xtab qoldi. 
— Xo‘-o‘sh, — dedi Dalavoy ma’nodor qilib. — Bu, naluglar ko‘payib ketibdi-ku, bu 
yog‘iga nima qilamiz? 
Oyim jilmayishga urindi: 
— Bilmasam, opovsi. Uch kundan keyin adasi maosh oladilar. 
— Unisi uch kun deydi, bunisi besh kun deydi! — Dalavoy jahl bilan sariq qoshini 
chimirdi. — Nima, mening jonim temirdanmi? Yuraveramanmi u eshikdan kirib, bu 
eshikdan chiqib! 
Oyimning ko‘zlari tashvish bilan javdiradi: 
— Nima qilaylik, opovsi, o‘tgan safar barkashni olib ketdingiz... 
Oyimning gapi negadir Dalavoyni g‘azablantirib yubordi. 
Kulrang ko‘zlari qisilib, allaqanday ko‘kish o‘t sachrab ketgandek bo‘ldi. 
— Nima, barkashingizni uyimga oborib qo‘yibmanmi? — dedi ovozi jaranglab. — Zakun 
bor, bildingizmi? 
Shu payt osmondan tushdimi, yerdan chiqdimi, allaqayoqdan gurji kuchugimiz paydo 
bo‘ldi. Xuddi hozir g‘ajib tashlaydigandek to‘ppa-to‘g‘ri otning oyog‘iga yopishib ovozi 
boricha akillay boshladi. Jiyron yer tepinib pishqirdi. Boshini shiddat bilan ko‘targan edi, 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov