Hayrat ul-Abror (I- qism) Alisher Navoiy

Hayrat ul-Abror (II- qism) 
Alisher Navoiy 
 
50 
http://ziyonet.uz/ 
Bunday roʻza tartibi bitilar ekan, bunga ham bir qancha qoʻshimchalar boʻlishi mumkin. 
Boshqa a’zolarga xalal yetmasligi, shariatga xilof ishlarga qoʻl urmaslik lozim. Har kim 
oʻz ishiga berilganda, man’ etilgan narsalarga qarshi jiddi jahd bilan kurashmogʻi kerak. 
Bormas yerga bormaslik, koʻrish kerak boʻlmagan narsani koʻrmaslik, ushlash kerak 
boʻlmagan narsani ushlamaslik, aytish kerak boʻlmagan narsani aytmaslik, eshitish kerak 
boʻlmasa eshitmaslik, yurish kerak boʻlmasa yurmaslik kerak. 
Lekin uchinchisi shundan iboratki, koʻngul yuqoridan tushadigan barcha nurlarning 
makonidir. Uning havosi pok va rohatbaxsh.boʻlib, osmoni ham fayz jilvagohidan 
iboratdir. llohiy sirlar xazinasi ham uning oʻzi, shohona chehra oynasi ham uning oʻzidir. 
Kir xayollarni daf etib, bu oynani extiyot qilib asrash darkordir. Chunku unda doʻstdan 
boshqasi zuhur etmaydi, uning xotirasidan boshqa bir narsa ham. Hech bir surat uning 
naqshiga kuch-quvvat bera olmaydi. Boshqalar esa bu ne’mat yordamida roʻzalarini 
tutaveradilar. Ushbu xol sahardan to shomgacha emas, sahar va shomni ham qoʻy - 
davomlidir. 
Beshinchisi, har bir musulmon qiblaga qarab qadam qoʻyib, baytul-haram (Ka’ba) 
ziyoratida boʻlmogʻi kerak. Bunday saodatga yetishgan odamlar dashtu choʻlni ikki 
tarzda bosib oʻtadilar. 
Biri shundayki, u boy odam boʻlib, unda yuqori amal ham bor, uni suyab turgan boylik 
ham. Uning uchun yoʻllar tinch boʻlib, biron baxtsizlik unga mone’lik qilmasa. Buning 
uchun yoʻlda kerak boʻladigan barcha asbob muhayyo qilinsa, unga mehribon bir hamroh 
topishsa. Farzni ado etishni oʻziga muqarrar qiladi-da, farzni ado etadiyu orqasiga joʻnab 
qoladi. 
Ikkinchi xili - bu fano ahliga oid kishilar boʻlib, ular oʻziga faqirlikni boylik deb biladi. 
Vayrona koʻngliga doʻsti (Alloh) tushsa, shavq, talab uning joniga oʻt soladi. Faryod 
qilib, u darxol fil kabi yoʻlga chiqar ekan, aqldan ozgan odamlar ahvoliga tushadi. Ming 
yogʻoch masofani yurib oʻtar ekan, birinchi qadamdayoq xaj kiyimini kiyib oladi. Na 
uning yonida farzandi bor, na oti, na ulovi, na birga borayotgan karvoni. Dasht unga 
gulshan boʻlsa, oq xushboʻy gul-tikan. Yonida mugʻilonzor - bamisoli chaman. U yerda 
har xil garmsel esib. rangni qizartirsa, qancha gul va lola boʻlsa, ularni shamol uchirgani 
uchirgan. Shunday garmsel ichida qolsa ham u sogʻlom, goʻyo gulzor orasida shabada 
esayotgandek. 
U yerdagi chamanning daraxtlari tikonli boʻlib, quyunlari esa - sollanayotgan sarvlar edi. 
Alloh bularning hammasiga muruvvatni dalil qilgan, shu’lani esa Xalilning gulzoriga 
aylantirgan edi. Toki bunday ahvol unga dalil boʻlib, asosini Xalil qurgan oʻsha uy 
(Ka’ba)gacha uni yetkazdi. 
U sidq va safo bilan tavof qilar ekan, barcha shatrlarni bajo keltiradi. Doʻst (Alloh) uyida 
mehmon boʻlib turar ekan, unga nima kerak boʻlsa, mezbon xozir qildi. (Aslda) bu 

---