Haqida rivoyat-qissa

Xurshid Davron. Amir Temur o‘g‘lining o‘limi haqida rivoyat.

t.me/e_kutubxona

— Avval o‘ng qo‘lini elkasi osha chopdilar…

— Ingradimi? – deb so‘radi Amir Temur.

— Yo‘q, oh degan tovush ham chiqarmadi.

— Mening o‘g‘lim ekan! — dedi hayajonlangan Amir Temur.

— Keyin…keyin chap qo‘lini chopdilar, — dedi chol.

— Ingradimi?

— Yo‘q, miq etmay chidadi.

— Mening o‘g‘lim ekan! – dedi Amir Temur.

—   So‘ng   yigitning   o‘ng   oyog‘ini   chopdilar,   —   dedi   chol,   o‘sha

dahshatli   qatl   manzarasini   ko‘z   o‘ngiga   keltirish   niyatida   ko‘zini

yumgancha.

— Ingradimi?

—   Yo‘q.   CHidadi,   ko‘zidan   bir   tomchi   yosh,   bo‘g‘zidan   bir   un

chiqmadi.

— Mening o‘g‘lim ekan u! – dedi Amir Temur.

—   Keyin   bechoraning   chap   oyog‘ini   chopdilar,   —   deb   hikoyasini

davom etdi chol hamon ko‘zini ochmay.

— Ingradimi? – deb so‘radi sohibqiron.

— Yo‘q, ingramadi.

— Mening o‘g‘lim ekan o‘sha yigit! Mening o‘g‘lim! – dedi Amir Temur

ko‘zidagi alam o‘rnini g‘urur egallab. – Keyinchi, keyin?..

— Keyinmi?.. – dedi chol mahzun ko‘zlarini ochib, sohibqironga tikilar

ekan, — keyin yigitning ko‘ksini tars yordilar-da, yuragini uzib oldilar!

— Ingradimi? – dedi Amir Temur.

—   Yo‘q,   ingramadi.   Faqat…   —   CHolning   tovushi   hayajondan

bo‘g‘ilgandek   bo‘ldi,   u   ko‘zlaridan   oqqan   yoshlarni   gulxan

qoraytirgan engi bilan artar ekan davom etdi. – Faqat yuragini uzib

olganlari bilan, «Oh!» deb yubordi.

---