Gimnastika mashqlarining tasnifi

Ўлмас Умарбеков
ЁЗ ЁМҒИРИ
Бу кун, 197... йилнинг22 августи, трамвай ҳайдовчи қиз Мунира Шайхуддинова хотирасидан умр бўйи ўчмайди... Ҳали тонг отмаган, кулранг осмон аста-секин оқара бошлаганига қарамай, хиёбонлар, кўчалар, биноларнинг пастки қаватлари тун қўйнида эди. Сув сепилган асфальт йўллар қора духоба тўшаб қўйилгандек... Қўнғиз нусха фонарларгина сарғайиб йўлни бир қулоч, бир қулочдан оқартириб турибди. Мунира паркдан трамвайни чинқиратиб ҳайдаб чиқди-да, Чорсу айланмасидаги биринчи бекатда тўхтатди. Бекатда деярли одам йўқ эди. Вагонга атиги битта йўловчи кўтарилди. Бу темирйўлчилар кийимидаги шопмўйлов, ўрта яшар бир киши эди. Қўлида катта қора сумка. Мунира ҳар сменасида уни кўрарди.
— Ассалому алайкум! Ҳа, амаки, ишгами? — сўради, эски танишлардек.
— Тирикчлик, қизим, — деди йўловчи. — Сал кечикдингми? Соатинг неча бўлди?
Мунира қўлидаги кичкина кумуш соатига қаради.
— Йўқ, вақтида чиқдим. Бешдан ўнта ўтди.
— Ҳа, яхши. Бугун тепловозни топширамиз. Ўзи ҳам роса қийнади.
У яна нималар деди, Мунира эшитмади. Автомат касса олдига бориб, янги ғалтак билетни қўяр экан, кўзи бекат ёнидаги наъматак буталари орасидан чиқиб турган аёл кишининг оёғига тушди. Қўнғиз нусха фонарь ёритиб турган пайпоқсиз оппоқ оёқдаги узун пошнали оқ туфлининг учи осмонга қараган, товони ерга тиралиб турарди. Мунира аввал қўрқиб кетди. Кейин, маст бўлса керак, деб ўйлаб, бир оз тинчиди ва темирйўлчи амакини чақирди.
— Анавини қаранг, амаки, мастми, нима бало?!
— Қани? — темирйўлчи амаки ўрнидан туриб, унинг ёнига келди.
— Ана, буталарнинг орасида. Ўлиб кетсин, туппа-тузук хотинга ўхшайди туфлисидан.
— Мастмасдиров?! — Темирйўлчи амаки қўлларини соябон қилиб яхшироқ тикилди.
— Маст бўлмаса, шу ерда ётармиди?!
— Қани, шошма, кўрайликчи?
Улар пастга тушишди. Шохлаб кетган наъматакнинг ости кичкина чайлани эслатарди. Темирйўлчи амаки эпчиллик билан шохларни кўтариб энгашди. Аёл нафас олмас эди.
— Чироғинг борми? — қичқирди у.