Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

chakkasiga   otishga   qaror   qilgandim-da.   To‘pponchani

ko‘ksimga qadab, bir-ikki soniya kutdim, shu choq birdan

shamim, stolim, ro‘paradagi devorim joyidan siljib tebrana

boshladi.   Men   talmovsirab   jon-jahdim   bilan   tepkini

bosdim.

Tushda   ba’zan   tepadan   qulaysiz   yoki   sizni   so‘yadilar,

uradilar. Lekin bunda hech qanday og‘riq sezmaysiz, faqat

u yer-bu yeringizni haqiqatan karavotga urib olsangizgina,

joningiz og‘riydi va ko‘pincha og‘riqdan uyg‘onib ketasiz.

Mening   tushimda   ham   shunday   bo‘ldi   —   og‘riq-pog‘riqni

sezmadim,   biroq,   nazarimda,   o‘q   otilishi   bilan   butun

borlig‘im larzaga tushdi-yu, so‘ng birdan hammasi so‘ndi,

gir atrofimni qorong‘ilik qopladi. Men go‘yo ko‘r va gung

bo‘lib   qolgan   edim.   Qarabsizki,   allaqanday   qattiq