Deze zomervakantie hebben wij weer snode plannen ontwikkeld om deze, grotendeels fietsend, door te brengen

Maandag 28 juli : Henfstädt – Heringen

(96,4 km – Totaal 1108 km – 463 hoogtemeters)

Werratal Heringen
People travel to faraway places to watch, in fascination, the kind of people they ignore at home.

- Dagobert D. Runes
Via een hoop kunst- en vliegwerk weten we de tent een beetje te drogen voor we op pad gaan. We beginnen vandaag aan de Werra, we eindigen aan de Werra en tussendoor zitten we ook aan de Werra. Vandaar dat dit waarschijnlijk de Werra route heet.

Iedereen die graag eens in Duitsland wil gaan fietsen, kan ik de Werra route aanbevelen. Hij is erg mooi. Goed bewegwijzerd en overal prachtige picknickplaatsen. Landschappelijk is hier heel veel te zien en de dorpjes zijn plaatjes. Stuk voor stuk. Bij Meiningen gaan we even van de route af om zo’n plaatje te bekijken. Het is mooi daar. Een leuk marktplein met natuurlijk een bijbehorende toren.

Af en toe zijn er wat afsluitingen in de route. Meestal fietsen we dan gewoon door. Je kunt er meestal, lopend, wel via de berm langs. Maar soms maken ze zelfs speciale bruggetjes voor fietsers. En daar zijn we heel blij mee. Want ik heb een hekel aan terugfietsen.

Als we op een van de mooie picknick plaatsen, voor Wernshausen, wat zitten te eten komen er een paar mannen langs met jerrycans. Iets verderop zit een hele goede bron. Hij komt speciaal hier het water halen omdat het zo gezond is. Het zou een gemiste kans zijn om onze bidons niet te vullen. Naast de twee H’s en de O zit bijna het hele verdere periodieke systeem erin. Ik ga even kijken, maar gooi mijn bidons nog niet leeg. Ik drink eerst een handvol van het water. En het is werkelijk niet te zuipen. Nog erger dan een slok zeewater. Het is daarna een tijdje spoelen met gewoon water, maar pas later in de middag raak ik de smaak wat kwijt. Eigenlijk had je het al kunnen zien aan de bron en de afvoer.

Bij Breitungen is er een Herren-Breitungen en een Frauen-Breitungen. Even zijn we bang dat we moeten opsplitsen zodat ieder door zijn eigen deel gaat. Maar gelukkig leidt de route ons middendoor en kunnen we bij elkaar blijven.

De wegen waar we over gaan zijn veelal vlak tot licht aflopend. We fietsen gemakkelijk 23 km/uur en zo maken we vandaag heel wat kilometers. De temperatuur is weer hoog en het is drukkend warm. Daarom is soms een beetje afwisseling wel leuk. Dat komt bij Tiefenort. Daar gaan we een stuk off-road langs de Werra. Het is wel stuiteren maar ook mooi en wat koeler tussen de bomen. Op een veldje langs het water doen we even een dutje op de tarp.

Bij Philippstal doemen in de verte hoge witte bergen op. Dit is een vreemd gezicht hier. Het is een kaliberg en er zijn er meer van. Ze zijn opgebouwd gedurende 100 jaar en bevatten het (kali)zoutafval dat niet economisch gebruikt kan worden. Morgen komen we langs Monte Kali die meer dan 500 meter hoog is. En dan te bedenken dat de mijnen tot 700 meter diep gaan. Erg indrukwekkend.

In Heringen doen we eerst nog even boodschappen voor we naar de camping gaan. Die zit bij het ‘Freibad’. Daar zitten ze wel vaker. We worden opgevangen door Jo, een Nederlander. We betalen dan ook meteen Nederlandse prijzen (€17) voor de camping. Jo is een slimme man. Hij plaatst de fietsers op de grasveldjes bij de caravans die niet bezet zijn. Soms meerdere fietsers voor één caravan. Zo vangt hij dus vaker voor hetzelfde plekje. De camping is overigens weer het verbazen waard. Er zitten veel Nederlanders die samen met wat Duitsers de hele dag bier drinken op het terras. Onderwijl onzin uitkramend in een koeterwaals Duits. Ik heb er een tijdje gezeten en ik geloofde mijn oren niet. Op de camping staan caravans te vervallen en er staan prachtige campers. Ik heb het idee dat hier veel mensen zitten die in de buurt werken want de volgende ochtend vertrekken er een hoop tussen half zes en acht.

Wij worden voor een stacaravan gezet die in vergevorderde staat van ontbinding is. Jo zegt dat het zijn caravan is, maar hij gebruikt hem niet meer. Alles aan de hut is groen, mossig en schimmelig. We hebben er geen last van want we staan een stukje verderop. Terwijl we de tent opzetten vallen er dikke druppen. Ook vandaag dreigt het onweer weer. Maar het zet niet echt door. Het is een temperatuur uit Zuid-Frankrijk en bij de tent koken we een heerlijk maaltje van gerookte zalm, ravioli gevuld met spinazie en een salade. We hebben meloen toe.

Na de afwas heb ik het wel gehad. Het was een lange dag en vermoeiend, dus we kruipen er op tijd in.

Dinsdag 29 juli : Heringen – Eschwege

(85,1 km – Totaal 1194 km – 402 hoogtemeters)

Jeugdherberg Eschwege
A rainy day is the perfect time for a walk in the woods.

- Rachel Carson
Afgelopen nacht heeft het een aantal keren geregend. Ik werd er wakker van. Geen onweer regen, maar buiige regen. Als we opstaan is het bijna droog. Dat ’bijna’ slaat op dat het nog wel af en toe druppelt. Wat dat betreft ben ik blij dat we nu niet onder de bomen staan. Want dan blijft het druppelen. We hebben gisteren de plaats zo gekozen dat we ’s ochtends in de zon staan. En die is er nu even niet. Ik droog toch maar de tent af, wetende dat het mogelijk zinloos is. Maar ja, de zon gaat ook elke dag zinloos ten onder, want de volgende dag moet zij toch weer op. We ontbijten onder een licht grijze lucht, pakken in en zijn weer op weg.

De planning is om er vandaag een rustige dag van te maken. Op ongeveer 70 kilometer is een camping waar we goede berichten van horen. Het is ook wel lekker een keertje op tijd op de camping te zijn. Helaas gaat dit allemaal niet lukken, zoals je verderop kunt lezen.

We hadden hem gisteren al de hele tijd in het zicht en nu fietsen we er langs; Monte Kali. 135 miljoen ton (dat zijn negen nullen als je het in kilo’s rekent) zoutafval. Ik vraag me af waarom het zo goed blijft liggen. Ik zou verwachten dat het weer naar beneden zou spoelen, maar blijkbaar kleeft het of zo. Wel leuk in de winter. Zet er een ski lift op en je kunt skiën.

De route loopt een stukje door een moeras. En hoe leg je daar een fietspad aan? Nou dat is eigenlijk vrij simpel. Die bouw je op palen. Volgens mij hebben we die in Nederland ook wel. In Drenthe, meen ik. Het blijft een mooi gezicht.

We fietsen veel langs de voormalige grens tussen oost- en West-Duitsland. Regelmatig komen we borden tegen en gedenktekens. Zo ook hier. De opening van de grens was op 18-11-1989 om 5:45. Het was toen een groot volksfeest. En alhoewel er nu geen grenzen meer zijn, zie je het toch als je in het oostelijk deel of in het westelijk deel fietst.

Onderweg doen we nog steeds caches. Het leukst zijn de schatten waar een verhaal bij zit. Hier hebben we een over twee rivaliserende vrouwen. Ze wilden dezelfde man. Terwijl ze met sikkels aan het oogsten waren kwam het tot een handgemeen. Ze overleefden het beide niet en als waarschuwing voor alle (dames let op!) vrouwen werd hier de ‘Sichelstein’ geplaatst. En nu de steen er toch staat, is er meteen maar een rastplatz voor fietsers van gemaakt.

Eigenlijk hebben we inmiddels wel weer genoeg kerken gezien. Maar in Untersuhl maken we toch even een uitzondering voor de ronde kerk. Het is inderdaad een rond gebouw en rond van binnen. Eigenlijk een hele brede toren die van boven smaller wordt. We kunnen er ook in en van binnen is hij mooi versierd met fresco’s. In Gerstungen gaan we even naar het marktplein. Het symbool van de stad is een ooievaar. Deze komt terug in de fontein. Er is ook de legende van Limpertstein.

Ondertussen zijn we compleet vakwerkhuis moe geworden. Ik voel me een beetje voor de gek gehouden want het zijn hier eigenlijk allemaal vakwerkhuizen. Net als bij ons bakstenen huizen. Ik kan me voorstellen dat in een Duitse reisgids staat: ’let op de karakteristieke bakstenen huizen in Baflo’. En dat mensen bij ons door de straat rijden en foto’s maken. Ik probeer het te vermijden vanaf nu maar helemaal lukt het niet.

Vandaag hebben we ook weer meerdere stukken onverhard. Dat is toch wel het leuke van de Werra route. Die afwisseling. Een nadeel is wel dat je vaak -langs- dorpjes en bezienswaardigheden gaat. Voor de mooiste ruïne van Thüringen rijden we ook even om. Dat is de Brandenburg. We zien hem alleen in de verte. Ook Creuzburg en zijn kasteel zien we alleen in de verte. We gaan ook hier niet naartoe.

Volgens het boekje komen we nu in het mooiste deel van de Werra route. We hebben de Werra inmiddels van een kabbelend beekje in een echte rivier zien veranderen. Hier loopt hij door een dal. Het lijkt wel een gorge, maar ik kan me niet voorstellen dat de Werra dit uitgesleten heeft. Ik moet wel het boekje gelijk geven; het is een mooi stuk.

Het plaatsje Mihla fietsen we even in. Het is duidelijk een voormalige oost-Duitse stad. Kazerne achtige flats, staatsbedrijven en oost-Duitse keitjes op de wegen waar Saskia graag even over wil stuiteren. Voor de rest slingeren we, net als de Werra, verder van dal naar dal. De hele dag is het prima weer. Soms zien we zelfs zon. In de middag dreigt er weer onweer. Helaas waait het niet over. We schuilen even onder de bomen maar het lijkt er toch op dat dit even gaat duren. In het Duits heet het daarom ook ’Dauer-regen’. Er zit niets anders op dan het regenpak aan te trekken en door te gaan.

Ook in regen is het hier mooi. De regen verandert het landschap. De bossen worden groener. Alles lijkt net even een tikkeltje scherper. Het ruikt anders. En de wolken hangen als flarden tussen de bergen. Het is een mooi gezicht. Dus ondanks de nattigheid genieten we toch weer.

Het ene dorpje dat we tegenkomen is nog mooier dan het andere. Vooral Treffurt, Heldra (waar nog een wachthuisje uit de tijd van de gescheiden Duitslanden staat) en Altenburschla springen eruit. Bij dit laatste plaatsje hadden we die mooie camping gepland. Maar als het plenst gaan we geen tent opzetten. We fietsen nog maar even door. Als het droog wordt, gaan we kamperen in Eschwege. En anders proberen we daar de jeugdherberg.

Het regent nog steeds als we bij de jeugdherberg komen. Ze hebben nog een plekje voor ons op een gedeelde kamer. Bij even doorvragen kunnen we voor een paar euro meer een eigen kamer met wastafel en een douche op de gang krijgen. En plots is daar ook een eigen kamer met eigen douche. En dat voor €55, inclusief ontbijt. Voor €5 euro per persoon kunnen we aanschuiven voor het eten. Terwijl ik daar druipend voor de balie sta, vind ik het allemaal prima.

De kamer is gigantisch. Het is een familiekamer met een vide en wel 6 bedden. We kunnen mooi de tent drogen en de andere spulletjes wassen. Er zijn voldoende stopcontacten om alles op te laden.

Als eten krijgen we schnitzels met ham en kaas. De aardappelkroketten zijn op, maar de kokkin maakt voor ons nog even aardappelpuree. En er zijn verschillende salades.

Terwijl het buiten nog steeds regent kunnen wij lekker ruim zitten. Wat lezen en aan de verslagen werken. Dat laatste kost aardig wat tijd. En daarna voor de verandering weer in een gewoon bed. Het beddengoed is van degelijke kwaliteit. Niet gewassen met wasverzachter maar met stijfsel. We zullen er niet minder om slapen.

Woensdag 30 juli : Eschwege – Hemeln

(71,9 km – Totaal 1266 km – 447 hoogtemeters)

Camping Hemeln
The use of traveling is to regulate imagination by reality, and instead of thinking how things may be, to see them as they are.

– Samuel Johnson

We starten met een degelijk Duits ontbijt. In een eetzaal vol met uitgelaten kinderen. Blijkbaar huist de jeugdherberg ook een kinderkamp. Maar beter zo dan een lege zaal.

Als we vertrekken miezert het. Dat de jas aan moet is duidelijk. Maar met de broek is het altijd draaikonten. Liever niet, want je gaat er zo van zweten. Maar het kan ook net te hard regenen. Ik kies voor geen broek en alhoewel ik gedurende de dag af en toe blijf twijfelen, is het toch een goede keus geweest. De lichaamswarmte was net wat hoger dan de neerslag graad.

Vandaag hebben we het laatste stuk langs de Werra. Volgens het boekje weer uitermate mooi. Bij Jestad snijden we een stukje af. Niet voor de afstand maar omdat het off-road is en mooi langs de rivier. Als we daar fietsen, is er geen teken van beschaving zichtbaar. Ik kan me voorstellen dat een reiziger 200 jaar geleden hetzelfde uitzicht moet hebben gehad.

We komen elke dag wel zo’n 20-30 fietsers tegen die náár Praag gaan. Meestal in clustertjes, want ze komen ongeveer allemaal van dezelfde camping. Je haalt er zo uit wie Nederlander, Duitser of anders is. Dat zie je aan de bouw, de houding en het boekje in de stuurtas. Vandaag zijn we nog niemand tegen gekomen en dat verhoogt het effect van het alleen zijn (maar niet eenzaam!)

Allendorf is bijzonder door zijn romantische straatjes, fonteinen en zijn koopmanshuizen. Het is de ene straat met vakwerkhuizen na de andere. We fietsen er doorheen en het staat er inderdaad allemaal fraai bij. Goed dat ze het ook allemaal zo mooi bijhouden.

Wij blijven de Werra steeds volgen. Hij kronkelt om de heuvels heen, wij kronkelen om de heuvels heen. Soms asfalt, soms steenslag en soms modder. Soms regent het en soms is het droog. Soms een stadje, soms een brug en soms een kasteel. En onderweg veel kunstige fietsen.

Er staat vandaag aardig wat wind en we hebben hem nog tegen ook. Dat betekent gewoon stoempen. En dan gaan de gedachten allerlei kanten op. Zo vraag ik me dan af of je bij een gestage regen natter wordt als je langzaam gaat (omdat je langer onderweg bent) of als je sneller gaat (omdat je dan door de hogere voorwaartse snelheid met meer druppels in aanraking komt). Ik ben er nog niet uit. Misschien dat Steven of zijn even slimme vriendin Rosa hier een wetenschappelijk onderbouwd antwoord op heeft. Zo heb ik ook nog het probleem van de klotsende fles, maar daarover een andere keer. Saskia wordt door hele andere dingen bezig gehouden. Als ze een stel ziet met dezelfde jasjes, dan filosofeert ze of ze die in de uitverkoop met korting hebben gekocht.

Zo komen we in Han.-Munden. Het heeft even geduurd voor we erachter waren waar ‘Han.’ een afkorting van is, maar het blijkt ‘Hannoversch’ te zijn. Het is hier zo mogelijk nog mooier dan Allersdorf met zijn 700 (daar heb je ze weer) vakwerkhuizen. Ook hier fietsen we het hele stadje rond om alles te bekijken.

Bij Hann.-Munden houdt de Werra route helaas op. Hij komt hier samen met de Fulda en dan worden ze gezamenlijk de Weser. Met de bijbehorende Weser route. De eerste indrukken van deze route zijn niet zo goed. We zitten het eerste deel langs een drukke autoweg. Weliswaar op een eigen fietspad maar met lawaai van de auto’s. En dat was iets wat bij de Werra niet gebeurde.

Bij Hemeln moeten we kiezen. Daar kamperen of nog 15 kilometer verder? Het is inmiddels droog en helder geworden. En omdat de extra kilometers alleen maar van het traject van morgen gaan besluiten we hier te blijven.

De dame van de receptie is een echte Duitse tante. Streng en kortaf. We moeten €15 betalen en voor de douche nog eens 50 cent. In de douche zie ik trouwens het meest vreemde bordje hangen dat ik ooit ben tegengekomen. Ik mag hier niet mijn haren, wenkbrauwen en wimpers verven. Huh!? En mijn snor dan? Tegenover ons zit een kluizenaar in een caravan. Wij dachten dat hij onbewoond is, maar soms zien we even een schim in de voortent.

We hebben geen boodschappen kunnen doen. De ‘bistro’ serveert hier worst en patat, dus we kiezen voor een blik linzensoep die we aanvullen met Macedonische groenten. En een Magnum na. Die kunnen we wel hebben want mijn broek wordt veel te ruim. In de avondzon brengen we de tijd door. De verwachtingen voor morgen zijn goed. We hebben er zin in.

Donderdag 31 juli : Hemeln – Warburg

(81,6 km – Totaal 1347 km – 607 hoogtemeters)

Camping Eversburg
One’s destination is never a place, but a new way of seeing things.

- Henry Miller
Op de een of andere manier lukt het ons altijd in de buurt van een lantaarnpaal op de camping te gaan staan. En daar komen we dan pas achter als we in bed het lampje uit doen. Ook hier weer. Ik lig er niet wakker van maar ik heb het liever donker. Toch slapen we prima. Dat is dan weer het voordeel van een hele dag inspanning.

We vervolgen de Weser route. Ook vandaag loopt hij weer grotendeels langs een autoweg. Hij is nodig om van de Werra naar de Diemel te komen. Verder is hij niet echt mooi.

Bij Bürsfelde doen we een cache bij de abdij. In de beschrijving lezen we dat je hem ook kunt bezoeken. We kijken even binnen. Hij is Spartaans. Maar wel een mooi altaar. Het is nu een dorpshuis. De dames uit het dorp staan met z’n allen de kaarsenstandaards te reinigen.

Het valt me op dat je op al die rivieren, die we volgen, geen bootjes ziet. Wel kano’s, maar geen motorbootjes. Terwijl de Duitsers toch wel een bootjesvolk zijn. Op verschillende plaatsen gaan pontjes over. Bij een van die plaatsen zien we vijfmaal hoe de pont heen en weer gaat terwijl we koffie drinken. Erbij hebben we een stukje Duits gebak. Dat kunnen ze goed, gebak maken. Dat halen we elke dag. We fietsen het er toch wel weer af. Bladerdeeg met maanzaad is een van de favorieten. Dat hebben we vandaag ook.

Bij Wahnbeck gaan wij met de pont over de Werra. We zijn de enige klanten voor deze vaart ondanks dat hij nog tien minuten wacht. We vragen of er wel eens aanvaringen zijn met kano’s. Deze worden vaak door amateurs gehuurd om stroomafwaarts te gaan en je kunt niet echt remmen met zo’n ding. De schipper vertelt dat hij vorige week nog een paar onder heeft gehad. Het midden van de kiel is glad, daar ga je zo onderdoor. Maar bij de loopbruggen, daar blijven ze onder steken. En omdat hij ook niet kan remmen, worden ze dan doodgedrukt als hij bij de kant komt. Gelukkig heeft hij dit nog niet meegemaakt. Hij vertelt ook dat het water nog steeds aan het stijgen is. Dat ziet hij aan de hoeveelheid drijfhout wat langs komt. In een paar minuten zijn we over en kunnen we weer verder.

Bad Karlshafen wordt ook wel de witte Barokstad genoemd. Ze hebben de meeste huizen hier wit geverfd. Net als het stadje Thorn in Limburg. Weinig vakwerk hier. Dat begint nu echt af te nemen. We verlaten de Weser en gaan over op Diemel route. Deze rivier mondt uit in Weser. Dit betekent dan ook dat we nu stroomopwaarts fietsen, terwijl we tot nu toe steeds stroomafwaarts gingen.

Trendelburg ligt hoog. Te hoog om even naartoe te fietsen. We doen het dan maar met het zicht op de burcht vanuit de verte. Ook mooi. Vlak na Trendelburg begint de fiets te zwabberen. Nu gebeurt dat af en toe met bagage, maar dit fietst wel erg dweilerig. Het blijkt dat mijn achterband aan het leeglopen is. Er zit een glas in. En net in een stuk zonder schaduw. Geen nood, er gaat een andere binnenband in en we kunnen verder. De andere band plak ik ‘s avonds op de camping.

Al het slechte weer is helemaal voorbij. Het is behoorlijk heet en heel veel zon. En een lichte wind tegen. De dalen worden breder en de heuvels minder hoog. Dit is wel wat saaier fietsen. Het zijn lange rechte wegen door de weilanden. Er is weinig afleiding. En saai fietsen maakt, bij ons, sneller vermoeid. Je gaat dan ook dingen voelen. Bijvoorbeeld je kont, waar we anders nooit last van hebben. Het gaat vandaag dan ook wat moeizamer dan andere dagen. We slepen ons voort tot Warburg. Met regelmatig eens een stop in de schaduw.

De camping bij Warburg wordt gerund door een Gé Braadslee alias juffrouw mier. Ze zal zeker boven de 65 zijn en ze maakt zicht overal druk om. Puffend en steunend. Ze wordt geholpen door een van de campinggasten, een Hollandse meneer. Het is hier sowieso weer een Hollandse enclave. En Hollandse prijzen. We betalen €17, en het douchen is inclusief.

We hebben geen eten gehaald en kunnen op de camping meedoen met de BBQ. Maar gezien het publiek hebben we daar niet zo’n zin in. We fietsen even naar de stad. De ‘altstadt’ is beneden. Die is best mooi maar er is alleen een terras voor drinken geopend. De ‘neustadt’ ligt bovenop de berg. We moeten er flink voor klimmen maar omdat we geen bagage hebben huppelen we als gazelles omhoog. Boven kost het ook moeite om wat te eten te krijgen. Het eerste restaurant sluit de keuken al om half zeven (!). Bij de Thai kun je alleen nog binnen zitten. Iets verderop is nog een Italiaan. Die heeft wel een plekje buiten. En daar eten we prima. Na het eten suis ik met 52 km/uur weer naar beneden. En daarna naar de camping. Daar buiken we verder uit en dan naar bed. En deze keer gelukkig niet onder een lantaarnpaal.

Vrijdag 1 augustus : Warburg – Paderborn

(76,0 km – Totaal 1423 km – 601 hoogtemeters)

Camping Stau-Terrassen
All journeys have secret destinations of which the traveler is unaware.

- Martin Buber
Op deze camping zijn veel fietsers. Het ligt dan ook op een keerpunt. Onze vorige camping was 65 kilometer terug. Vandaar dat mensen hier vaak op uitkomen. Elke dag komen we wel zo’n 20 tot 30 mensen tegen die naar Praag gaan. En nu zitten hier op de camping wel tien. Het is ook voor het eerst dat we mensen tegenkomen die ook naar huis fietsen. Jan en Hanneke hebben niet alleen dezelfde bagage als wij, maar ook nog een kar erachter met twee peuters erin. En daarmee fietst Jan dezelfde bergen omhoog als wij. Respect voor deze gozer! En van al deze fietsers zijn wij als eerste op pad vanochtend. Meestal is dat niet zo. Als we rond half negen vertrekken zijn anderen allang weg.

Het voordeel van vroeger op pad gaan is dat het nog lekker koel is en rustig op de weg. We volgen nog steeds de Diemel. En al vrij snel komen we bij de laatste echte puist in het hoogteprofiel. We gaan over de Schneefelder berg. Deze is 427 meter hoog. Dat betekent dat wij ruim 250 meter moeten klimmen. Het is weer even wennen en langzaam komen we boven. Daarna volgt een lome afdaling tussen lommerrijke lanen.

We stappen even over op de Altenau route. Dit riviertje staat trouwens helemaal droog. En al een tijdje aan de begroeiing te zien. We hebben hier een leuke cache. Want op het moment dat ik hem gevonden heb, heeft Saskia hem ook gevonden. We kijken elkaar smalend aan, want beide denken we dat de ander ongelijk heeft. Maar we hebben beide gelijk want er liggen er twee!

De vakwerkhuizen zijn nu echt voorbij. Het zijn nu gestuukte huizen en ook al wat baksteen. Een enkele keer is er nog wel een soort van semi-vakwerkhuis. Je ziet nog wel vakken met balken, maar geen versieringen en kleurtjes. Het landschap wordt ook steeds Hollandser.

En er zijn weer religieuze beelden langs de weg. De meeste heiligen worden opgesloten als criminelen, maar Jezus hangt altijd open en bloot langs de weg. Telkens kijk ik of hij een baardje heeft of niet. Want vorige week was hij als bezienswaardigheid zonder baard. Ik had het idee dat dit wel vaker zo was. Niet dus. Elke Jezus die ik tegenkom heeft een baard. Let er maar eens op.

In Altern komen we pas de eerste bakker tegen. Koffietijd is allang voorbij maar dat houdt Saskia niet tegen om een dubbele portie te kopen. Hier gaan we ook op zoek naar de ‘Spieker’. Dit is een van de echte vakwerkhuizen in deze streek. Hij staat er al 400 jaar. We kunnen het tenslotte niet laten en moeten voorzichtig afkicken. En ik moet toegeven. De ‘Spieker’ staat er mooi bij.

Iets voorbij Etteln staat de ‘Kluskapelle’. Een kerkje opgedragen aan de heilige Lucia. We kunnen ook even binnen kijken en constateren dat ze binnen gelukkig niet achter de tralies hoeft. Voor de kerk eten we het gebak op en stellen vast dat het tijdstip van opeten niet van invloed is op de smaak.

Bij Paderborn hebben we een stukje Alma route. Daarna gaan we dwars door Paderborn heen. We kennen de stad van de borden en nu zien we hoe hij eruit ziet. Er is een grote kermis en ook markt. We mogen er niet fietsen en gaan lopend door de meute. Zo zien we alles goed. In Paderborn hebben we ook een missie. Het gas om te koken is bijna op en ik heb tot nu toe geen nieuw blikje kunnen vinden. In Paderborn is een grote outdoorshop en we zijn weer een week gered. Hopelijk redden we het hiermee tot het einde van de tocht.

Via Römer-Lippe route gaan we de stad weer uit. We komen langs ‘Schloss Neuhaus’. Saskia denkt dat het een stadje is en ik een slot. Het is beide. Ze hebben een prachtige tuin waar we doorheen kunnen fietsen.

De camping voor vandaag was een dilemma. De ‘Stauterrassen’ staat slecht bekend. Er is nog een camping een aantal kilometers van de route en er is een ‘Jugend zeltplatz’. Omdat de ‘Stauterrassen’ als eerste op de route ligt gaan we toch even kijken.

Zelden zijn we zo vriendelijk en enthousiast begroet. De man is een grappenmaker. We kunnen een Radler krijgen en voor het tentje is een krappe, maar prima plek. En het is ook niet erg duur voor €11,30. Als er wat op te merken is, dan is dit het feit dat er maar één douche is en dat die €1 voor 2 minuten kost. Maar die dingen hebben met elkaar te maken. Kort douchen geeft geen ‘stau’.

We eten gebakken kip, Duitse aardappelsalade en groene salade van komkommer, tomaten en olijven. Het blijft lang warm ‘s avonds, dus af en toe haal ik nog een biertje. Wat dit betreft is het een ideale camping. Zo zouden er meer moeten zijn.