Deze zomervakantie hebben wij weer snode plannen ontwikkeld om deze, grotendeels fietsend, door te brengen

Pivnice U Salzmannů
Malé ryby taky ryby.

(Small fish is also fish.)
Het heeft de hele nacht door geregend. In Bijbelse proporties. We zijn blij dat we droog liggen. Nu had dit in het tentje ook goed gegaan, maar dit is toch wel iets comfortabeler.

Als we vertrekken is het nog steeds grijs. Op de hellingen hangen tussen de bomen flarden mist. Ik begin met een jasje aan, maar dat kan na een paar kilometer al uit. Het is eindelijk lekker fris. Dit komt ook door het briesje dat er staat.

We maken er vandaag een korte dag van. We lopen voor op het schema… Huh, wacht… We liepen toch achter? Ja, die verleden tijd is goed. Liepen. In Praag had ik tweeënhalve dag gepland en daar zijn we maar één dag geweest. En de etappe gisteren had ik korter gepland omdat de camping al na 45 kilometer was. Die hebben we overgeslagen en daardoor lopen we nu ineens weer een halve dag voor.

Afijn, op de route ligt Plzen. Dit is de vierde stad van Tsjechië. En het is de laatste grote stad die we in Tsjechië tegenkomen. Daarom besluiten we hier vroeg aan te komen en nog even af te kicken van de pracht en praal.

De drukke wegen waar we gisteren op zaten zijn gelukkig niet kenmerkend voor de route. Vandaag hebben we rustige wegen, off-road tracks door de velden en bospaadjes. Prachtige routes. En mooie koffieplekjes. Vlak voor Strasice rijden we even om vanwege een oude boerderij. Daarna komen we bij Rokycany. Ook een grotere stad. Groot geworden door het ijzerwerk. We gaan even door het centrum maar het is niet echt bijzonder.

Door de overvloedige regenval zijn de kabbelende beekjes veranderd in woeste waterstromen. We kruisen ze een paar maal en soms blijven ze ternauwernood boven water. Ook op de weg staat vaak veel water. De fietsen zien er aan het einde van de dag niet uit.

Het eerste deel van de dag dalen we veel. Dat fietst wel lekker zo zonder inspanning. Maar in de loop van de middag wordt dit ruimschoots ingehaald. Daardoor naderen we Plzen vanaf een heuvel en zien we het in de verte liggen. De naburige voorsteden steken mooi af met hun moderne architectuur.

De campings zijn ver buiten de stad, dus we zoeken weer een pension. We komen weer eens in een stad die volkomen opengebroken ligt. Dat maakt het zoeken niet gemakkelijker. We ploegen veel door het zand en de stenen. Het eerste pension zit al vol ondanks het vroege tijdstip. Bij de tweede, Pivnice U Salzmannů, is nog wel een kamer voor ons. Het zit in een van de meest historische pubs van Plzen en daar zijn het iets andere prijzen dan gisteren. Hier betalen we 1450 kr, ruim acht keer zoveel. Maar daar krijgen we dan ook een mooie ruime kamer voor, op de hoek van de markt en midden in het centrum. De fietsen mogen in de kelder. We douchen, wassen en gaan de stad even in.

Plzen is een studentenstad en de Skoda komt er vandaan. Toch is de stad voornamelijk bekend van het bier (Pilsner Urquell). Dat maken ze hier al vanaf de 14e eeuw. Eerst met heel veel losse brouwerijtjes, maar vanaf 1842 als één bedrijf. En sinds die tijd gaat het goed met ze. In Tsjechië wordt, per hoofd van de bevolking, het meeste bier ter wereld gedronken. We kunnen dat beamen want we zien veel mensen om 11 uur ‘s ochtends al met zo’n goud-gele rakker zitten.

We hadden een tour door de brouwerij willen maken maar daarvoor is de tijd te krap. Wat we wel doen is de gebouwen van het centrale marktplein bekijken.

We zien de kathedraal (met de Pilzen Madonna, verzin zelf maar wat dit kan zijn) en we beklimmen de toren (301 treden, 100 extra hoogtemeters vandaag). Het is de hoogste van het land.

Daarna kijken we in de synagoge. Hier is ook een mooie foto tentoonstelling over het leven in de jaren 60 van de vorige eeuw. Het weer is helemaal opgeklaard en we hebben weer blauwe luchten en hete straten. Daar wordt ik dorstig van en we gaan dan ook wat drinken. Één keer raden wat…

Woensdag 23 juli : Plzen – Marianske Lazne

(78,8 km – Totaal 730 km – 1067 hoogtemeters)

Camping Luxor
Hlad je nejlepší kuchař.

(Honger is de beste kok. )
Het was een dag met weinig spectaculaire gebeurtenissen. Maar niet zonder hoogtepunt want in de middag stijgen we bijna naar 800 meter hoogte.

Plzen uit fietsen was een fluitje van een cent. Al vrij snel komen we op binnenweggetjes en dat is het beeld van de dag geweest. De route gaat veel buiten de dorpjes om. Soms zien we een mooie in de verte liggen. Listany is een goed voorbeeld. Op een heuvel met het dorp gedomineerd door de kerk.

De dag begint makkelijk maar al snel moeten we klimmen. Het eerste stuk gaat dat prima. Later op de dag kost het toch wel wat moeite. In het bos maken we soms een koffie om even bij te komen.

Via een cache komen we bij een prachtig kapelletje in het bos. Er zijn meerdere bronnen en de verhalen gaan dat blinden hier ziende vertrekken en lammen hun krukken achter laten. Het water van de ene bron is drinkbaar maar we durven het toch niet aan.

Tegen 12 uur bereiken we Konstantiovy Lazne. Er zijn hier natuurlijk bronnen en het dorpje heeft veel kuur hotels. Het ziet er in elk geval sjiek uit. Een kleine kopie van Marianske Lazne, waar we vanmiddag eindigen. Bij Klaster Tepla zijn ze met de brug bezig. Met Saskia’s glimlach en charme laten ze ons er wel langs want we hebben net een afdaling gehad. Omfietsen zou zeker een uur kosten.

Klaster Tepla is al heel oud. Zeker van de 12e eeuw en in de tussentijd is het twaalf keer geplunderd, zes keer afgebrand, overleefde twee pest epidemieën en dreigde zes keer gesloten te worden. Ze zijn er dus wel wat gewend. En het heeft een van de grootste en oudste bibliotheken van het land. Ze zijn druk bezig met de restauratie ervan. We eten er een ijsje en bekijken het eens goed. Let op de torens. De ene is al wel opgepoetst en de andere nog niet.

Daarna klimmen we bijna aan één stuk tot Marianske Lazne. Er staat een lekkere bries en de temperatuur is wat lager dan de afgelopen dagen. Dat maakt het iets gemakkelijker. Maar daar staat weer tegenover dat het wegdek soms heel slecht is. En soms is het wegdek helemaal weg.

Marianske Lasne is een luxe kuuroord. Er staan alleen maar paleizen. Het lijkt wel een sprookjesplaats want de ene is nog mooier en nog groter dan de andere.

Zelfs na 26 jaar weet ze me nog te verbazen. Het lijkt wel of iemand anders bezit heeft genomen van haar lichaam en geest. Niet eerder heb ik haar naar een hot-dog horen talen. Ze heeft een hongerklop en spied in een zijstraatje een wok restaurant. Daar eten we noedels met kip en groenten. Alles samen voor nog geen €8. Daar kun je nauwelijks zelf voor gaan koken.

Daarna is het voornamelijk afdalen naar de camping Luxor. Onze laatste in Tsjechië. Het is weer een koopje voor 180 kr. Het is eindelijk ook een ‘echte’ camping zoals we die gewend zijn. Met de buik al vol hebben we een rustige avond. We merken dat we wat hoger zitten (600 m) want later op de avond heb ik voor het eerst de lange broek en de trui aan. Morgen verlaten we Tsjechië en kijken we wat Duitsland ons te bieden heeft. In het routeboekje zie ik dat het in elk geval weer klimmen wordt, want we gaan het Fichtelgebergte in.

Donderdag 24 juli : Marianske Lazke – Brand

(89,6 km – Totaal 820 km – 1186 hoogtemeters)

Camping Am Freibad
Darovanému koni na zuby nehleď.

(Een gegeven paard niet in de bek kijken.)
Vandaag is de laatste dag in Tsjechië. Via rustige wegen gaan we eerst naar Cheb. En hierbij moet weer flink geklommen worden. In Dolno Zandov vallen de gevels van de boerderijen op. Het is een bepaalde ‘Frankisches’ stijl die hier ooit door een rijke boer geïntroduceerd werd. Het bestaat al een aantal eeuwen in deze vorm.

Cheb is een oude vestingstad met veel Duitse kolonisten. In de tweede Wereldoorlog wilden ze graag bij het derde rijk horen. Na het verliezen van deze oorlog hebben de Tsjechen deze Duitsers verjaagd maar de stad bleef daarna ‘fout’. Slowaken en zigeuners vestigden zich hier. Samen met Oost-Europese prostituees en Vietnamese straathandelaren. Wij worden verrast door deze stad want het ziet er gewoon allemaal (weer) mooi uit. Het kan zich zeker meten met Plzen qua schoonheid en gebouwen. We lopen door een gezellige winkelstraat en het wemelt van de terrasjes. Leuke stad om te bezoeken.

We hebben hierna een heel stuk autoweg naar de grens toe. Er is gelukkig een goede vluchtstrook en het loopt af, dus we kunnen wel vaart maken. Vlak voor de grens komen we op de Wallenstein route en via een naamloze grensovergang verlaten we het land. Het is dat ik op de GPS zie dat er op de grens een kunstwerk paal staat anders hadden we het niet geweten.
Nog even een paar indrukken van Tsjechië. Het is een mooi land. Met veel natuurschoon, goede fiets (infra)voorzieningen. Én het is ontzettend goedkoop. Wat me ook opviel was de zichtbare armoede, zeker in het oosten. Het drankgebruik (het is volkomen normaal om al om 10 uur aan de pils te zitten) en het xenofobe gedrag van de Tsjechen. Vooral dat laatste heeft me erg gestoord. Als ik hier een volgende keer heen zou gaan, dan zou ik me iets meer in de gebruiken van de Tsjechen verdiepen en wat meer van de taal leren. Misschien dat je met simpele zinnetjes wel contact krijgt, want het is mij niet gelukt. Toch valt de balans positief uit. Ik ga hier zeker nog een keer heen want het is én genieten in de grote steden én genieten in de nationale parken.
Ondanks dat het vlakbij is, voelt het toch anders in Duitsland. De routes zijn ‘speelser’. Ze variëren wat meer in op en neer, er zitten wat meer bochten in en er is door de dorpjes veel meer te zien. Ook is het hier een stuk verzorgder en welvarender.

En we kunnen weer een praatje maken. Ik had het niet bewust gemist, maar het voelt gewoon heel fijn om op straat aangesproken te worden met de vraag waar de reis heen gaat. Iets wat ons in Tsjechië nooit overkomen is.

Er is regen en onweer voorspeld. In de verte zien we ook dreigende wolken hangen. Het flitst en het dondert. Volgens de wind zouden we ingehaald moeten worden door het onweer en een tijdje lijkt dit ook het geval. Maar we ontspringen de dans en in de loop van de middag is het weer blauw en zonnig.

De route gaat vrij vlak door. We hopen in Marktredwitz een camping te vinden. Het blijkt alleen een camperplek te zijn. Gezien het goede weer willen we toch eigenlijk wel kamperen. Volgens het boekje is er een camping in Brand, een eindje verder op de route. (Het verwarrende is dat we een paar kilometer terug ook door een Brand zijn gekomen maar dat is een andere Brand.) Dat betekent dat we nog een kilometer of 20 verder moeten én dat we het eerste deel van de klim naar de Fichtelberg al moeten doen. En die wilden we eigenlijk voor morgen bewaren. Uiteindelijk kiezen we toch voor de camping in Brand, doen wat boodschappen en gaan op weg.

In tegenstelling tot gisteren gaat het klimmen aan het einde van de dag nu beter. Het gaat niet vanzelf maar redelijk goed komen we boven. De klims staan altijd met pijltjes in de route. Als het wat moeilijk gaat fantaseer ik dat de routemaker een pijltje verkeerd heeft gezet. En dat we in plaats van een klim een afdaling krijgen. Dat gebeurt nooit, dus soms help ik een beetje. De klims omcirkel ik altijd de dag ervoor. En soms omcirkel ik ook een afdaling. Zodat ik toch een gelukje lijk te hebben.
Eigenlijk willen we eerst nog eten voor we naar de camping gaan. In Ebnath is alles gesloten of opgedoekt. Bij de enige die open lijkt, informeer ik even. Maar de vrouw achter de tap eet, denk ik, zelf alles op gezien haar omvang en het feit dat ze ‘kein fressen’ voor ons heeft. Daarom maar door naar Brand, we hebben altijd onze noodmaaltijd nog. In Fuhrmannsreuth komen we langs een kroeg. Ze gaan net open en we worden hartelijk ontvangen. Ze serveren een uitstekende maaltijd. Een een Radler. Daar was ik wel aan toe.

Op de plek waar de GPS zegt dat de camping moet zijn, is alleen een huis. Er is niemand thuis. Even vragen (dat kan hier weer, heerlijk!) vertelt ons dat hij iets verderop zit.

Als we daar aankomen dan blijkt dat de camping betere tijden gekend heeft. Er staan wat caravans, in verschillende staten van ontbinding, en er zijn wat ongemaaide weitjes. Het lijkt wel een Roma kamp. Maar verder fietsen is geen optie.

Ook hier blijkt het allemaal wel mee te vallen. Een goed Engels sprekende Duitse vrouw geeft ons een sleutel. Daarmee kunnen we in de wc en douche. Vroeger was hier een ‘freibad’ (zwembad). Maar sinds de gemeente dit gesloten heeft en laat vervallen, gaat het hard achteruit. Vroeger stonden hier wel zestig tenten en caravans. Nu nog een handje vol dat stug volhoudt.

Saskia vindt een mooi plekje in een weide waar het gras enkelhoog staat. In de avondzon zetten we de tent op. Het is inmiddels al half acht. Daarna hebben we voor 50 cent een heerlijke douche. Voor de camping hoeven we niets te betalen. Volgens de vrouw van de sleutel is het ‘maar één nachtje’ en de camping ‘is niet zoveel meer’. Dat is mooi. We zitten nog een tijdje buiten maar als de mugjes aan tafel willen gaan, vinden wij het tijd voor bed.

Vrijdag 25 juli : Brand – Wirsberg

(49,9 km – Totaal 870 km – 581 hoogtemeters)

Kamperen bij Hostel Wirsberg
There are no hard climbs; just weak legs!’

– unknown

Het was de goedkoopste camping ooit. Maar het was ook de natste camping ooit. De tent is aan de binnen- en aan de buitenkant even nat. Het kost een uur langer om hem een beetje te drogen, want hoe minder water ik mee omhoog moet nemen, des te beter. Voordeel is wel dat hij ook weer lekker schoon is.

Het eerste deel van de route is verder de Fichtelberg omhoog naar de Fichtelsee. Hiervoor volgen we eerst nog de Wallenstein route en later de Fichtelnaab radweg. Het gaat het grootste deel geleidelijk omhoog en we komen redelijk comfortabel boven.

Onderweg komen we nog een kerkje tegen en zowaar… Hier ben je wel altijd welkom in Gods huis. Het is erbinnen weer een mooi schouwspel.

Bij de Fichtelsee maken we even een koffie. Vanwege de natte nacht, moet de was er ook even uit. Er zijn veel bezoekers bij de Fichtelsee, maar de meeste hebben meer belangstelling voor de was van Saskia dan voor het meer.

Na het meer moeten we nog een klein stukje klimmen. Het is het hoogste punt van de route. Volgens het boekje 870 meter, maar mijn gps komen we maar net boven de 800 meter. Misschien toch een afslag gemist?

Daarna gaat het voorlopig naar beneden. Eerst nog over een steenslag pad. Dat betekent veel remmen, maar het is gelukkig niet te steil. We passeren wat skiliften en kunnen op tijd stilstaan bij een natuurlijke bron. Ze hebben een bad voor de voeten gemaakt, waar je doorheen moet lopen, en een voor de armen. Die laatste doen we even. En ik moet toegeven, dat voelt heerlijk koel.

Vanaf Bischofsgrun komen we op een mooi fietspad. De afdaling die we nu hebben staat hoog in mijn top drie. Het is glad asfalt, er zijn geen auto’s, het is niet te steil en hij duurt lang. We rollen met 30 km per uur zeker 10 kilometer naar beneden. Een waar genot, zeker als je bedenkt dat we de energie hiervoor zelf omhoog hebben gefietst.

Inmiddels zitten we op de Main route. We passeren rustige dorpjes als Bad Berneck, Hinmelkron en Neuenmarkt. We hadden vandaag de alternatieve route uit het boekje gepland en kamperen in Stad Steinach. Maar dan moeten we zeker vier kilometer uit de route. En morgen hetzelfde stuk weer terug. We gooien het plan om en volgen de originele route. Deze brengt ons in Wirsberg. Hier hebben we geen spijt van. Er is een jeugdherberg waar je ook mag kamperen (kosten €12). Omdat we vandaag weinig kilometers hebben komen we om vier uur al aan. Tijd om wat te relaxen en ze verkopen hier koele Radlers. Helemaal goed.

We hebben een prachtig plekje, de mooiste tot nu toe. Met een eigen tafel en banken, mooi grasveldje en een schitterend uitzicht. Voor 5 euro kunnen we een wasje draaien. Het begon na twee weken toch wel wat te ruiken en omdat het zo’n mooi weer is krijgen we ook nog alles droog. Aan onze tafel kunnen we een prima maaltijd maken. We hebben bij de supermarkt een halve gebraden kip gekocht. Een blikje bonen, een zak salade en een yoghurt. Het smaakt ons prima. En bij de koffie worden we nog getrakteerd op een fijne zonsondergang. Een mooie afsluiting van de dag.

Zaterdag 26 juli : Wirsberg – Lichtenfels

(58,0 km – Totaal 928 km – 302 hoogtemeters)

Maincamping Lichtenfels
To travel is to discover that everyone is wrong about other countries.

- Aldous Huxley
We zijn erg vroeg wakker. Voor zevenen staan we al naast de tent, die overigens lekker droog is gebleven vannacht. Dit geeft ons extra tijd voor het ontbijt en inpakken.

We hebben vandaag een etappe van 85 kilometer gepland en morgen een rustdag. Maar we doen het anders. Want het voelt raar om niet te fietsen, dus we verdelen de rustdag over deze etappe. Zo krijgen we twee kortere etappes en géén dag zonder fietsen.

Het eerste stukje is langs de snelweg. Wel op een fietspad maar het is niet prettig rijden. Gelukkig gaan we gauw weer de velden in. In de verte zien we langzaam de Plassenburgt in zicht komen. Een enorm kasteel uit 1135, boven op een heuvel bij Kulmbach.

In Kulmbach vallen we met de neus in de boter. We komen voor het rococo dorpshuis…

…maar er is een dorpsfeest en iedereen is in lokale klederdracht gehuld. De heren allen in lederhosen en de dames in deerndeljurkjes. Zelfs een bus Japanners heeft zich verkleed. Mijn ogen maken overuren en we lopen een tijdje rond in het dorp.

Het kost wat moeite maar toch fietsen we uiteindelijk verder. De route gaat afwisselend door weilanden en dorpjes. En soms een houten brug. Waarom die overdekt zijn is me niet duidelijk. Misschien voor de sneeuw ‘s winters?

Een aantal dingen vallen me op.

1. 
   Net als in Nederland is er hier in elk dorp wel een kapper. Als het dorp uit één huis zou bestaan, dan zou er een kapper in zitten. Kappers, meestal kapsters, zijn overal. Als de wereld ooit door één organisatie overgenomen wordt, dan zijn het de kappers en kapsters.
   
2. 
   Veel dorpjes hebben een kerk. En soms heeft die kerk een spitse toren en soms een ui-vormige toren. Waarom dit verschil er is en wat dit verschil aanduidt, ben ik nog niet achter.
   

In Tsjechië was er in elk dorp wel een winkeltje. Het was niet veel, maar het was er wel. Hier is dit niet zo. De kleine dorpswinkeltjes zijn verdwenen en bij de grotere plaatsen staat een grote supermarkt. Hierdoor moeten we vaak even zoeken naar wat drinken. We vinden het bij tankstations, een ‘snackbar’ (zien we heel soms) of bij de plaatselijke bakker, die ook langzaam aan het verdwijnen is.

Het fietsen gaat erg gemakkelijk. Het is vlak of dalend. Weinig hoogtemeters vandaag en dat zal de rest van de route wel zo blijven. We hebben er flink de vaart in en tegen één uur zitten we al boven de 40 kilometer. Bij een meertje vlak voor Lichtenfels houden we een uurtje pauze en doen nog een dutje. We verwijderen ook twee teken bij mij. Gisteren ook al een bij Saskia. Het is oppassen hier en de tekentang gaat in de stuurtas.

Daarna door naar de camping. Die is groot en staat aardig vol met caravans en campers. Langs de waterkant is nog voldoende ruimte voor tentjes en voor €10 kunnen we hier een nachtje staan. Ook vandaag worden we weer achtervolgd door onweer. We zetten dus snel het spul op maar de regen blijft uit tot de avond. Op de rivier is het feest. Een enorm vlot met feestgangers en natuurlijk veel bier drijft langs.

Aan het einde van de middag fietsen we nog even Lichtenfels in. Ik was nog nooit in Lichtenfels geweest en toen we er tien minuten waren wist ik zeker dat het de eerste en de laatste keer zou zijn. Wat een dooie boel daar. Het is zaterdag, einde van de dag. Mooi weer en een prachtig marktplein. En wat doen ze dan in Lichtenfels? Ze ruimen de terrassen op. We kunnen ook niets meer te eten krijgen. Na vijf uur zijn we de enigen nog op straat. Het is de stad van de rietvlechters en dat zijn duidelijk geen feestneuzen. Er zijn nog wel wat mooie gebouwen en een stadspoort te zien.

Op de terugweg doen we boodschappen bij de Edeka. Vanavond eten we paella, salade en een toetje. De regenwolken draaien wat om ons heen. Tot een uur of acht. Dan hebben ze er genoeg van en storten hun lading uit. De rest van de avond brengen we in het tentje door. Bij de receptie wordt het weekend gevierd. Knödel, varkensknieën en zuurkool. En een man met een gitaar. Aan de andere kant, een paar weilanden verderop, is een hardrock concert. Er wonen hier dus niet alleen mandenvlechters.

Zondag 27 juli : Lichtenfels – Henfstädt

(84,1 km – Totaal 1012 km – 844 hoogtemeters)

Kanucamping Henfstädt
All roads are flat … it’s just that some are on an incline.

- unknown
Op zondag zijn de winkels dicht in Duitsland. Ontbijt hebben we gisteren al gehaald, maar de broodjes voor vandaag nog niet. Gelukkig komt er een bakker op de camping. En dat weten de andere gasten ook. Dus na 20 minuten heeft Saskia wat broodjes en koeken weten te bemachtigen. Hiermee kunnen we op weg. Op de bagagedrager zit de tent in twee zakjes. Gisterenavond heeft het geregend. De buitentent gaat nat in het ene zakje. De binnentent, die relatief droog is, gaat in het andere zakje.

Je kunt je het haast niet voorstellen, maar Lichtenfels is nog rustiger dan gisteren als we er doorheen komen. Na Lichtenfels moeten we een heuvel op. Je kunt er ook omheen, dus kiezen we daarvoor.

Het is hierna maar een klein stukje naar Coburg. Vanaf deze kant komend, zien we helaas het kasteel op de heuvel niet. Dat zien we pas later, als we Coburg uitrijden en achterom kijken.

Coburg zelf is op zondagochtend erg rustig. Bij binnenkomst worden we al verrast door de mooie gebouwen en de fonteinen. Saskia maakt gebruik van de gelegenheid om haar fiets even af te spoelen.

Op de Matktplatz zijn de gebouwen nog mooier. Ik houd wel van die kleurtjes. In Groningen zijn de gebouwen veel saaier op de grote Markt. En het is daar ook een ratjetoe van oude en nieuwe gebouwen. Hier is alles in stijl. Zet er een standbeeld bij en een fontein en je bent helemaal het mannetje.

Om alles goed in ons op te kunnen nemen, gaan we op een terras een koffie doen. Een beetje tegen onze principes, maar hier zit een lepeltje bij en een mooi uitzicht. Er zijn hier wederom weinig mensen op straat. Er is wel een groep die een rondleiding krijgt door de stad. Maar de mannen vinden onze fietsen, en dan met name de Rohloff, veel interessanter. Op het terras zit een handjevol mensen. Het leeft hier blijkbaar niet om met mooi weer in een stadje wat te nuttigen op een terras. Misschien dat mensen in de middag wel komen?

Hierna volgen we een tijdje de Main-Coburg route. Deze gaat veel door de velden en af en toe door mooie dorpjes. We zitten hier op de grens van wat vroeger oost- en west-Duitsland was. Het is lekker rustig op de weg. Iedereen is op familiebezoek en wij hebben de uitzichten voor onszelf.

We zouden de rustdag uitsmeren over twee dagen. En dan zou Bad Rodach het eindpunt zijn. Daar staan we om half een en we voelen ons fit genoeg om verder te gaan. De volgende camping is 40 kilometer verderop, een simpele kano camping. Zonder voorzieningen en de winkels zijn dicht, dus we besluiten in Bad Rodach te eten. Volgens het boekje zijn hier wel véél voorzieningen. Dat klopt. Er zijn wel drie ijssalons en een koffietent. De Duitse eetgelegenheden zijn gesloten, alleen een Italiaans restaurant is open. Daar hebben we geen pech mee. Ze serveren een uitstekende maaltijd. Vooral Saskia is in haar nopjes met de tagliatelle met cantharellen. Precies zoals haar moeder die maakte. Ik heb spaghetti met zeevruchten. Kan ik goed op fietsen. En salade erbij maakt het af.

We volgen nu de ‘Werra ober Main’ route. Net als de de andere dagen hebben de wolken om ons heen vergadering. Er worden pittige argumenten ter tafel gebracht. De sfeer wordt steeds grimmiger. We fietsen een tijdje met flinke druppels maar zonder overtuigende argumenten. Het lijkt weer goed te gaan maar vlak voor Hildburghausen moeten we er toch aan geloven. Ik hield de schuilmogelijkheden al in de gaten. We fietsen in een stukje bos. Voor we erin gingen zie ik een picknick bank met dak. Ik gok erop dat die ook bij de uitgang van het bos staat. Ik heb goed gegokt. En daar schuilen we een uur. Het regent zo hard dat het water in de rij moet staan voor de grond.

Door de windvlagen zitten we niet helemaal droog. Midden op tafel is het het droogst. Dus ik heb de tarp als cape over ons heen. En omdat we niets te doen hebben en mijn buik vol zit met eten val ik in slaap. Op de tafel. Een heerlijk dutje gedaan.

Na een tijdje breekt het weer open. Het regent nog wel dus we gaan met regenpak aan verder. Met name mijn schoenen wil ik graag droog houden. Het is het enige paar wat ik mee heb.

Van Hilburghausen zien we niet veel. Wel veel verregende fietsers. Ook overvallen door het onweer, net als wij.

Hier gaan we over op de Werra route. Dit is een prachtig stuk. Mooie uitzichten over de landschappen. Af en toe klimmen, en dan weer dalen. Vlak voor de dorpjes hebben ze drempels en goten in de weg gemaakt om de fietsers af te remmen. Levensgevaarlijk. Dit zou verboden moeten worden.

Kloster Vessra is een openlucht museum met een mooi klooster, de Henneberger grafkamer en mooie fresco’s. We hadden het graag gezien maar het is dicht. Misschien omdat het al na vijven is? Dan Themar. Hier zien we weer mooie vakwerkhuizen. En de stadsmuur. Gelukkig kunnen ze die niet afsluiten.

Henfstädt is een model dorpje. Het ligt tussen de velden en aan de Werra. Het is erg klein en de vakwerkhuizen staan er mooi bij. Evenals het kerkje.

Volgens het boekje is er hier een kano camping. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik me daarbij voor moet stellen. En ondanks dat het een mini dorpje is kan ik de kano camping niet meteen vinden. Hij schijnt iets verderop aan de route te liggen, als ik iemand vraag.

Als je geen verwachtingen hebt, is alles een verrassing. Zo ook hier. Het eerste wat we zien is een bar. Daar had ik dus echt niet op gerekend. Ze hebben een heerlijk koude Radler. Voor de rest ziet het er wat anarchistisch uit. De man vertelt dat het eigenlijk geen camping is. Hij runt er een kano verhuur bedrijf. Je kunt hier instappen en dan de Werra stroomafwaarts doen. Verderop haalt hij jou en de kano dan weer op. Hoe verder je gaat, des te meer je betaalt. Het loopt goed. In het weekend is alles verhuurd.

Op een veldje staan wat trucks. Zelf ‘woont’ hij in twee VW bussen die op elkaar gestapeld zijn. Wij mogen onze tent op het veldje opzetten. We mogen ook gebruik maken van zijn douche. Dat is een buiten douche. De planten groeien uit de vloer maar hij is heerlijk warm. De prijs voor het kamperen is variabel. Je mag hem geven wat je het waard vindt.

Het is best gezellig in zijn kroeg. Voor het avondeten bestellen we warme worsten en bier. Samen met de broodjes die we nog hebben wordt dit het avondmaal. Er vallen even nog een paar druppels, maar de rest van de avond blijft het droog. We rekenen af. Ik betaal voor de camping hetzelfde als wat ik gisteren in Lichtenfels betaalde. Moe maar voldaan kruipen we erin. Hadden we gisterenavond nog een rock concert iets verderop, nu hebben we de Werra naast de deur. En omdat hier een verval zit, maakt het meer kabaal dan gisteren. Toch kost het ons weinig moeite om in slaap te vallen. De vermoeidheid doet gewoon zijn werk. Want het waren vandaag nog best wat hoogtemeters.