D. O‘rinbayeva m. Rahimova

 
HAZONREZ 
Kuz qanday  kelganini  Samandar deyarli sezmay ham qoldi.  U qaytib 
kelgan  kuni  shaharga  yomg'ir  yoqqandi.  Yomg'ir  shu  darajada  yengil 
yog'gan  ediki,  go'yo  kimdir  butun  shahar  ustiga  ho'l  ro'molchasini  bir 
silkitib olganday edi. Shahardagi daraxtlar hali o'z rangini yo'qotmagandi. 
U  kechqurun  bog'  aylangani  chiqdi-yu,  tong  qoldi:  bu  yerda  kuz 
allaqachon  boshlangan,  qurigan  novdalar  chirt-chirt  uzilib  tushardi.  Endi 
bog' yozdagidan ham ko'ra ayanchli tusda edi.  
Bu  yil  kuz,  uning  nazarida,  boshqacha  keldi.  Endi  to'kilayotgan 
xazonlarni  u  kuzning  tiriklik  va  o'lim  haqidagi  qasidasi  deb  emas,  balki 

---

67 
 
harir  ko'ylak  kiygan,  xayolidagi  va  bog'dagi  musiqaga  mos  raqs 
tushayotgan  farishtalar  deb  o'ylay  boshladi.  Kechki  quyosh  shu'lasida 
Samandar  barglarning  qanday  yaltirab  ketganini  va  havoda  uzoq  pirpirab 
turganini  ko'rganda,  bir  paytlar  qandaydir  kinoda  ko'rgan  dengiz 
chag'alaylari  esiga  tushardi.  Chag'alaylar  ham  ko'm-ko'k  dengiz  ustida 
og'irliklarini  goh  u  -  goh  bu  qanotiga  solib  uchar  va  tongi  quyoshda 
ularning oppoq qanotlari jilvalanib ketardi 
(143 ta so’z
).