Боҳодир эшов

 
 
 

---

221 
7-мавзу. Ўзбекистон давлатчилигининг Амир Темур ва Темурийлар 
даври босқичи. 
1-§. Амир Темурнинг ҳокимият тепасига келиши ва марказлашган 
давлат тузиши. 
Мовароуннаҳрдаги 
сиѐсий 
тарқоқлик. 
Ўзбекистон 
давлатчилиги 
тарихининг ўрта асрлар давридаги янги босқичи буюк саркарда ва давлат арбоби 
Амир Темур ибн Тарағай Баҳодир номи билан боғлиқдир. Амир Темур 1336 йил 
8 апрелда (ҳижрий 376йил, шаъбон ойининг 25 кунида) Кеш туманига қарашли 
Хўжа Илғор (ҳоз. Қашқадарѐ вилояти, Яккабоғ тумани) қишлоғида барлос 
бекларидан бири Амир Тарағай Баҳодир ибн Барқал оиласида дунѐга келди. 
Темурнинг болалиги ва ўспиринлик йиллари Кеш ва унинг атрофларида ўтиб, 
маҳаллий амирлар, нўѐнлар ва бекларнинг ўзаро урушлари, низоларига тўғри 
келди. 
Маълумки, XIV асрнинг 40-йилларига келиб Чиғатой давлати парчаланиб, 
давлатнинг шарқий қисми-Шарқий Туркистон ва Еттисувни ўз ичига олган 
Муғулистон давлати ташкил топади. Чиғатой улусида нисбатан барқарорликни 
сақлай олган Қозонхон (1336-1347йй.) ўлимидан кейин давлат ҳудудлари 
парчалиниш, иқтисодий вайронлик сари юз тутиб, Амир Қозоғон (1347-1357йй.) 
даврида бу жараѐн янада авж олади. 1348 йилда Чиғатой авлодларидан бўлган 
Туғлуқ Темур Муғулистон тахтига ўтиради. У Чиғатой улусидаги сиѐсий 
парокандаликка барҳам бериш ва Мовароуннаҳрни босиб олиш мақсадида бу 
ҳудудларга бир неча бор талончилик урушлари олиб боради. Хусусан Туғлуқ 
Темур 1360 йилда Кеш вилоятини босиб олади. бу вилоятнинг ҳокими бўлган 
Темурнинг амакиси Ҳожи Барлос Хуросонга қочади. Манбаларнинг маълумот 
беришича, Амир Темур Амударѐ бўйида амакисини кузатар экан амакисига 
шундай мурожаат қилади: ―Агар икковимиз ҳам ватанни тарк этсак, меросий 
юртимиз шубҳасиз бегоналар қўлига ўтиб кетади. Лозим топсангиз мен подшоҳ 
(Туғлуқ Темурхон) хизматига борсам.‖ 
Амир Темур меросий юртни қўлдан бермаслик мақсадида Туғлуқ Темур 
ишончини қозониб (Амир Ҳожи Сайфиддин ѐрдамида) унинг хизматига ўтади ва 
Кеш вилоятининг ҳокими этиб тайинланади. Аммо, Туғлуқ Темур ўғли 
Илѐсхўжани Мовароуннаҳрнинг ҳокими этиб тайинлангач Амир Темур унга 
хизмат қилишдан бош тортиб, Балх ҳокими, Амир Қозоғоннинг набираси Амир 
Ҳусайн билан иттифоқ тузади. Ўша даврдаги вазият тақозоси билан Темур 
Мовароуннаҳрни тарк этишга мажбур бўлиб, Ҳусайн билан иттифоқ тузган эди. 
1361-1370 йиллар давомида Амир Темур ва Амир Ҳусайн дастлаб дўстона, кейин 
эса душманчилик муносабатда бўлдилар. 
1363 йилда Муғулистон ҳокими Туғлуқ Темур вафот этгач Илѐсхўжа 
Мовароуннаҳрдан ҳайдалади. Аммо, кўп ўтмасдан Мовароуннаҳр устига янгидан 
юришга тайѐргарлик кўра бошлайди ва 1365 йилда катта қўшин билан Сирдарѐ 
томонга йўлга чиқади. Бундан хабар топган Ҳусайн ва Темур ҳарбий кучларини 
жангга тайѐрлайдилар. Бирлашган кучлар ва Туғлуқ Темур қўшинлари 
ўртасидаги жанг 1365 йил 22 майда Чиноз ва Тошкент оралиғида қаттиқ 
ѐғингарчилик пайтида бўлади ва тарихда ―Лой жанги‖ (―Жанги лой‖) номини 

---

222 
олади. Бу жангда Темур ва Ҳусайн келишиб ҳаракат қилмаганликлари оқибатида 
уларнинг бирлашган қўшини мағлубиятга учрайди. Айрим манбалар бу 
мағлубиятнинг сабабини Амир Ҳусайннинг суст ва маѐқсизлик билан ҳаракат 
қилиши деб изоҳлайди. Темурнинг ўзи эса бу каби ҳолатларни Ҳусайннинг 
ҳасадгўйлигида деб билади. Хусусан ―Темур тузуклари‖да Амир Темур ва Амир 
Ҳусайннинг дўстона муносабатларини бузилишига Ҳусайннинг молпарастлиги 
ва ҳасадчилиги сабаб бўлганлиги таъкидланади. ―Амир Ҳусайн билан муросаю-
мадора қилишга шунчалик интилдимки, ҳатто унинг амирларига ҳам бу таъсир 
этиб, менга бўйсундилар.‖ 
―Лой жанги‖ мағлубиятидан сўнг Ҳусайн ва Темур Балхга чекинадилар. Ўз 
ҳолича ташлаб қўйилган Мовароуннаҳр аҳолиси яна Илѐсхўжа бошлиқ муғуллар 
зарбасига учраш хавфи остида қолади. Бундай шароитда Самарқанддаги 
сарбадорлар ―Озодлик йўлида дорга осилишга тайѐрмиз‖ шиори остида 
(сарбадор-форсча, боши дорда) муғулларга қарши кураш учун бутун халқни 
даъват этдилар. 
Сарбадарлар 
ҳаракати 
XIV 
асрнинг 
30-йилларида 
Хуросонда 
(Афғонистоннинг шимоли-ғарби, Марв воҳаси ва Эроннинг шимоли-шарқий 
қисми) пайдо бўлиб, бу ҳудудлардаги муғуллар ҳукмронлиги барҳам берадилар 
ва маркази Сабзавор шаҳри бўлган Сарбадорлар давлатига (1337-1381 йй.) асос 
соладилар Сарбадорлар ҳаракати XIV асрнинг 50-60-йилларида ижтимоий-
сиѐсий ҳаракат сифатида Мовароуннаҳрга ҳам ѐйилади ва унинг маркази 
Самарқанд эди. Сарбадорларнинг ҳаракатлантирувчи кучлари мадраса 
толиблари, шайхлар, умуман, оддий аҳолидан иборат эди. Ҳаракат 
қатнашчиларининг асосий мақсади муғул истилочилари ва зулм ўтқазувчи 
маҳаллий қатламларга қарши кураш эди.
Хуросонда бўлгани каби Самарқандда ҳам бу кураш ҳаракатлантирувчи 
кучлари таркиби бир хил эди. Илѐсхўжа қўшинлари Самарқандга йўл олиб уни 
қамал қилганларида сарбадорлар мудофаани ташкил қилдилар. Мудофаага 
мадраса мударриси Мавлонзода, ҳунарманд Абу Бакр Калавий, мерган Хурдаки 
Бухорийлар 
бошчилик 
қиладилар. 
Шаҳарни 
осонликча 
эгаллашни 
режалаштирган муғулларнинг бир неча ҳужумлари мувафаққиятсиз чиққач, улар 
шаҳар атрофини ўраб олиб, узоқ вақт қамал қилиш режасини ишлаб чиқадилар. 
Аммо, Илѐсхўжа лашкари сафида юқумли касаллик (от вабоси) тарқалиши 
натижасида у дастлаб Самарқандни, кейин эса Мовароуннаҳрни ташлаб кетишга 
мажбур бўлади. 
Бу пайтда Кешда бўлган Амир Темур Илѐсхўжанинг мағлубияти ҳақидаги 
хабарни Амир Ҳусайнга етказади ва улар 1366 йилнинг баҳорида Самарқандга 
етиб келадилар. Самарқанд атрофидаги Конигил мавзеида қўзғолон раҳбарлари 
билан учрашув бўлиб ўтади. Амир Ҳусайннинг буйруғи билан бу ерда 
сарбадорларнинг бошлиқлари ва афтидан, фаол иштирокчилари қатл этилади. 
Темурнинг аралашуви билан фақат Мавланзода омон қолдирилиб, Хуросонга 
жўнатилади. Муъиниддин Натанзий маълумотларига асосланган А. Зиѐнинг 
фикрича, сарбадорлар ғалабасидан сўнг самарқандликлар Мавлонзода итоатига 
ўтиб ―уни имом ва амир (сифатида) қабул қилганлар‖. Яъни, Самарқандда ҳам 

---

223 
диний, ҳам сийсий ҳокимият Мавлонзода қўлига ўтган. Унинг бу ―имомлиги ва 
амирлиги‖ Самарқанднинг ўзида деярли бир йил давом этган. Шу боис ҳам Амир 
Ҳусайн сарбадорлар ҳаракатининг бошлиқлари ва фаолларини омон 
қолдирмаслиги аниқ эди. Амир Ҳусайн учун ўз сиѐсий рақибларини 
заифлаштириш ва мавриди келса улардан қутулиш сиѐсати нечоғлик муҳим 
бўлганини Конигил воқеасидан сўнг юз берган жараѐн орқали ҳам билиб олиш 
мумкин. 
1366-1370 йиллар Амир Темур ва Амир Ҳусайн ўртасидаги зиддиятлар 
кучайиб, бу кураш Ҳусайиннинг ўлдирилиши билан якун топди. 1370 йил 9 
апрел чоршанба куни ўз даврининг нуфузли амирларидан бўлган Шайх 
Мухаммад сулдўз, Кайхисрав Хутталоний, Ўлжойту апарди, Довуд дуғлот, 
Сарбуғо жалойир, Жоку барлос, Муаййад дуғлот, Бадахшон ҳокими Шайх 
Мухаммад, Ҳусайн баҳодир, Саййид Барака, термезлик ака-ука саййидлар Абу 
Маолий ва Али Акбар кабилар ҳузурида Амир Тумр ҳокимияти тан олинди. 
Мовароуннаҳрнинг амалдаги хонлиги Чингизхон авлодига мансуб бўлган 
Суюрғатмиш қўлига ўтди. Давлат бошқарув тизими эса Мовароуннаҳр амири 
номини олган Амир Темур қўлида қолди. Темур Кеш шаҳридан Самарқандга 
кўчиб, уни ўз давлатининг пойтахтига айлантирди. Зеро, ―Бобурнома‖ да 
маълумот берилишича, ―Муғул ва турк улуси уни Семизканд дерлар. Темурбек 
пойтахт қилур эди. Темурбекдин бурун Темурбекдек улуғ подшоҳ Самарқандни 
пойтахт қилган эмастур‖.