Боҳодир эшов

маликлар 
ва 
садрлар 
ҳамда муғуллардаги 
доруғачилар ўртасидаги муносабатлар ҳам унча аниқ эмас. Афтидан, 
доруғачилар бўйсундирилган шаҳарларни маҳаллий ҳокимлар билан 
билгаликда бошқарганлар. Мовароуннаҳр босиб олинганидан сўнг Чингизхон 
барча шаҳарларда доруғачиларни қўйиб, кейинчалик уларга аҳолини рўйхатга 
олиш, маҳаллий аҳоли орасидан қўшин йиғиш, почта алоқаларини йўлга 
қўйиш, турли солиқлар, ўлпонлар ва йиғинлар тўплаш ҳамда уларни саройга 
етказиш вазифаси юклатилган.
Чиғатой улусининг ижтимоий-сиёсий ҳаётидаги муҳим даврлардан бҳлиб 
қолган сиёсий ҳаётдаги бундай тизим XIV аср бошларига қадар сақланиб 
қолди. Муғул шаҳзодалари мусулмон маданияти анъаналарини қабул қила 
бориб, аста-секинлик билан кўчманчилар анъаналари билан алоқани узиб, 
Мовароуннаҳрнинг турли вилоятларига жойлаша бошлайдилар. Мисол учун, 
Илоқ водийсининг Оҳангарон деб атала бошлаши ва бу ерда ўзбек – 
қурамаларнинг пайдо бўлиши муҳуллар даврига тўғри келади. Чиғатой 
ўзбеклари деган тушунчанинг юзага келишига сабабчи бўлган Муборакшоҳ 
(Чингизхоннинг набираси, Чиғатойнинг ўғли) 1246 йилда ҳозирги Оҳангарон 
шаҳри яқинидаги Шавкат (қад. Сакокат) деган шаҳаочада қароргоҳ қуриб, 
муғул ҳукмдорлари орасидан биринчилардан бўлиб мусилмончиликнинг 
қабул қилади ва маҳаллий аҳоли билан жуда яқин қавм-қариндошлик 
алоқасига киришади. У ҳаттоки, ўзи мансуб бўлган олмалиқ уруғи 
вакилларининг катта қисмини муғилистондан кўчириб келтириб, Сакокатнинг 
қаршисидаги дарёнинг сўл соҳилида, серўт адирларга жойлаштиради. Ўша 
қавм туфайли Олмалиқ деган шаҳар ҳозир Ўзбекистонда ҳам, Муғулистонда 
ҳам мавжуд. 
Ўз даврида Кебекхон ўтказган ислоҳатлар ўтроқ ҳаёт, маҳаллий аҳоли 
билан яқинлашувга кўпдан бери қарши бўлган гуруҳларнинг ҳам фаолиятини 
кучайтириб юборади. 1326-1334 йилларда ҳукмронлик қилган Тармаширин 
Муборакшоҳ ва Кебекхон сиёсатини давом эттиради. У бутун Мовароуннаҳр, 
Еттисув ва Шарқий Туркистондаҳукмронлик қилиш жараёнида исломни 
расмий дин деб эълон қилади ва мазкур ҳудудлар аҳолисини исломга 
мажбуран даъват этади. Тармаширин сиёсатидан норози бўлган кўчманчи 
муғул зодагонлари исён кўтариб, 1334 йилда уни ўлдирадилар. 
Хуллас, XIV асрнинг 40-йилларига келиб, ўзаро урушлар натижасида 
Чиғатой давлатининг инқирози кўзга ташланиб қолган эди. Давлатнинг сўнгги 
хонларидан бири Қозонхон (1343-1346 йй.) марказий ҳокимият таъсирини 
кучайтиришга ҳаракат қилиб, ўзига амир унвонини олиб, давлат бошқарувида 

---

218 
қаттиқ сиёсат олиб борган бўлишига қарамай авж олиши натижасида Кеш 
(Шаҳрисабз) ва унинг атрофидаги ерлар Ҳожи Барлос бошчилигидаги барлос 
уруғи, Хўжанд Боязид Жалоирий бошчилигидаги жалойирлар қўлига ўтди. 
Балх ва унинг атрофидаги ерлар Қозонхоннинг набираси Амир Ҳусайн қўлига 
ўтди. Шибирғонда Муҳаммадхўжа Аиверди ҳокимиятни қўлга олди. 
Шунингдек, Бухорода садрлар, Хутталондан маҳаллий ҳокимлардан бўлган 
Кайхусрав, Термизда сайидлар, Чоч ва Фарғонада маликлар, Бадахшонда 
маҳаллий ҳукмдорлар ҳокимиятни қўлга олдилар. Улар ўртасида доимий 
равишда курашлар ва низолар бўлиб турди.