Beynin I i m I i -js

gerekir; çünkü bu akıl yürütm e biçimi geçm işte başarılı olduğu ka­
dar başarısız da olm uştur. Örnek verecek olursak G üneş’in Dünya
çevresinde d olandığı, en küçük ölçekteki atom ların, daha büyük
ölçekli cisim lerle aynı kurallara tabi olduğu ya da algıladıklarımı­
zın gerçeği yansıttığı görüşleri, bu tutumluluk ilkesiyle uyuştuğu
halde hepsinin yanlış olduğu ortaya çıktı. Bana kalırsa, bu tutum­
luluk tartışm ası, aslında tartışma bile değildir; tek işlevi daha ilginç
görüşlerin önünü kesm ek olmuştur. Tarihe bir kılavuz gözüyle ba­
kacaksak eğer, bir bilim sel problem i köşeye sıkıştırmış olduğum u­
zu varsaym anın hiçbir zaman iyi bir fikir olmadığını görebiliriz.
Tarihin bulunduğum uz noktasında ise, nörobilim camiasının
çoğunluğu m addeci ve indirgemeci bakış açısını benimsemiş du­
rumdadır. Bunun kapsadığı modele göre kendimizi anlamanın
yolu, insanı, her biri kimya ve fiziğin temel kurallarına uyan bir
hücreler, kan damarları, hormonlar, proteinler ve sıvılar topluluğu
olarak ele alm aktan geçer. Nörobilim ciler her sabah laboratuvar-
larına gider ve parçaları yeterince anlamanın bütünü de anlam am ı­
zı sağlayacağı varsayım ıyla işe koyulurlar. Bu “en küçük parçaya
kadar ayırm a” yaklaşım ı, ne de olsa bilimin fizik ve kimyada, yanı
sıra elektronik gereçlerde devreye giren tersine-mühendislikte ya­
rarlandığı başarılı yaklaşım ın ta kendisidir.
Ancak bunun nörobilim de de işe yarayacağının gerçek bir ga­
rantisi yoktur. Özel ve öznel deneyimleriyle beyin, şu ana kadar
üstesinden gelm eyi başardığımız bilimsel problemlerin hiçbirine
benzem ez. Size, indirgemeci bir yaklaşımla problemi köşeye sıkış­
tırmış olduğum uzu söyleyecek bir nörobilim ci, aslında problemin