Badiiy asarlar

Ikkinchi fasl: G’alayon. (Kalkutta, 1926 yil) Jaholar to’g’risida rivoyat.

Beistiron xo’plab qora qahvani, Derazan oq tan janob, kuzatar mojaroni.

Hind bilan musulmonda farq-kim mehrob, kimsa butga sig’inib bosh qo’yadi.

Keksa Tokur shukur aytdi shod, Yosh shoirga nurli ijod, bezavollik tiladi.

Topib Nabi so’zidan dedilar: “Dard bergan o’zi! Davosi ham o’zidan! Bandasiga bermak doru, Yaratganga isyondur, Demak, Hakim ishi makru, uning o’zi Shaytondur”

Uchunchi fasl: Tutqunlikda. Shohi Jahon va Avrangzeb haqida rivoyat.

Ona Hindiston- Sen olamga ipak berib, O’zing o’tting yalong’och. Bebaho fil suyaklaring, Bahring aro-to’la dur. G’avvos qilib go’daklaring, Kelgindilar oladir.

Bobokalon Rudakiy der: “Quloq solgin so’zimga, Adolat deb bitdimu she’r, Nil tortildi ko’zimga”.

Tilga kirar Firdavsiy ham: “La’nat,-deydi,-taqdirga. Rustam, Zolni tanib olam O’zim qoldim Tahqirga...”

Navoiy der: ”Zulmat aro, ko’p izladim yo’limni. Men o’zimni qildim ado, Yengolmadim zulmni”.

Bobur siymosi der: “...Men shoh bo’lib, alam bilan, Ko’rdim jangu suronni, Shoir bo’lib, qalam bilan, Oldim yarim jahonni”.

Ko’z oldimdan o’tar bir-bir, shoirlarning qismati: Pushkin she’ri, Qildi faryod, O’qqa tutudi, o’t qalbni. Lermontovni otgan jallod, Dorga osdi Mashrabni. Shoirlarning erkdir dini, Erkka sajda qildilar. Erk kuychisi Nasimiyni- Tovonidan shildilar...

Nazrul Islom surar xayol, O’yi ado bo’lmaydi. Der: Shoirda bor bir iqbol, Ya’ni, shoir o’lmaydi.

Tarix ko’p yil tahqir bitar Chingiz kabi jobirga. Ammo mangu ta’zim etar, Ulug’bekka, Boburga.

Taxmin, Mirzo Bedil tirikligi vaqtida Shohi Jahon 31 yil O’ltirdi Hind taxtida.

Mumtoz Mahal ovutardi yorini, Ming bir kecha ertak aytgan Shahrizoda singari.

20 yil, 20 ming jon jabridan bir amal- Mo’jazgina bu olamda, bino bo’ldi-Tojmahal.

Ming 69 yilning Sha’bon oyiga, Cho’ktirdilar otani tiz, O’z farzandi poyiga.

Kelar bir kun senga ham gal, Yoshsan, vaqt bor sinovga. O’zingga ur tig’ni avval, Og’rimasa-birovga. (Shohi Jahon)