Баб-баравар

ЭРКИН ВОҲИДОВ
БУЛБУЛОНИ ЎЗБЕКИСТОН
Саҳар аз чақ-чақи булбул шудам бедору хушнудам,
Зи кўҳи Шоҳимардон ман садои хуш бишнудам.
Ба навбат месароянд булбулон васфи Ватан имрўз, Хазорон шукр баргаштанд ба Ин боғу чаман имрўз.
Дар ин кишвар нахонда гар замоне, шеъру афсона, Агарчи гашта маҳрум булбулон дар боғи Фарғона. Чаманзор гар бувад шудгор булбул чий сон наво бахшад, Даруни панчара булбул садои бедаво бахшад.
Қунун имрўз баргашта ҳазорон низ ба боғи ман,
Суруда шеъри озодий бишўяд дарду доғи ман.
Халамро карда тез аз нав барои шеъри озодий,
Сароям кам тарона ҳам ғазал аз баҳри ободий.
Саҳар аз чақ-чақи булбул шуда бедору хушнудам,
Зи кўҳи Шоҳимардон ман садои хуш бишнудам.
Намуда нағмахоний булбулон дар боғу саҳроҳо.
Бимонад то абад боғи Ватан бо булбулон зебо.
БО ДЎСТ ОБОД ХОНААТ
Бо дўст обод хонаат,
Бошад агар вайрона ҳам,
Дўст агар нагзошт қадам,
Вайрона аст кошона ҳам.
Интизор ҳар хона бошад,
Бар базми дўсти дилкушо,
Пой агар монад қабохат,
Гиря кунад остона ҳам.
Шод гардад дил ҳамеша,
Дар давраи дўстони нек,
Қадри худ ёбад зи шадда,
Марварид, дурдона ҳам.
Мапурс ҳаргиз ки дилоро,
Дўст ва ё чонона мий?

Дўст агар дар дил бувад,
Дар чон бувад чонона ҳам.
Бар кохишу озори дўст,
Тоқат куний мардй бувад,
Аз оташи шамъ инчунин,
Сўзад хамон парвона ҳам.
Дўстро бисёр кун андар чахон,
Сад хазор бошад, ҳам аст,
Душманат зиётий кунад,
Бошад агар якдона ҳам.
Ҳарки хамрозат нашуд,
Ўро ғараз дорад магў,
Душманий ҳам мекунанд,
Даст фишурда дўстона ҳам.
Дўсти содиқ нест гўён,
Ғусса махўр, Эркин агар,
Хонаи мехрат кушой,
Дўст шавад бегона хам.
МИРЗО ТУРСУНЗОДА
МАРХАБО
Ўзбек қизи, бизларга хам қулоқ сол, Бошқаларни озгина тинчита ол.
Тинглагин:
Гапларим бехудамас,
Осуда қалб садолари ҳам эмас.
Шавқинг берди кўнгилга катта илҳом, Бағрига тортди бизни Ўзбекистон. Қоматингдай сўзларим изхор этай, Мисралар устида қалб нисор этай.
Кошки, бу таъбим менинг бўлса равон, Рўдакийдек менда ҳам бўлса забон.
Ёзар эдим ҳуснинг, латофатингни, Бахтли юзинг, ўта садоқатингни.
Сен эмасми Шарққа берган нур, сафо, Ўз нигоҳинг бирла берган дур, баҳо.
Шарқийлар кўрса юзингдер ҳар қачон, Бу гўзалнинг гулбоғи — Ўзбекистон.
Сен ҳақингда қайда сўз кар ким деди: — Ўзбекистон доимо бирга эди.
Бошда дўппи-тахдўзи, шохи либос, Қора кўз қарашлари ўзига хос.
Сузлаганда катта минбар ёнида,
Жўр бўлиб, аҳли адаб фарёдида.
Тинглаганлар хуш кўриб жой бердилар Қалбни овлаб, дилларни бой бердилар.
Эсингдами, Нил дарё қирғоғда, Ўтирардинг мезбонлар қуршовида.
Мисрлик бир қиз сенга бирдан сано, Деди-ю бир табассум қилди ато.
Кўзларингдан кўз узолмасди аёл,
Бир сабоқ олишни қилди кўп хаёл.
Юзинг акси уриб ўзга буюк Нил,
Гўё ойни қайтиб берди, яқин бил.
Нил мавжлари туғён уриб тошдилар, Қайнаб бирдан кирғоқлардан ошдилар.
Лек, дўстим, не таъриф қилсам-да оз, Харна десам ҳақингда лоф эмас соз.
Уйғотди Мисрни сен айтган достон, Оёқлар нақши-ла келди Хиндистон.

Доимо ёнингда тожик бор эди,
Шоира Амрита хам саркор эди.
Хушнаво мутриб наволар айлади, Шарқона лутфу садолар айлади.
Ҳиндча рақсу русча шеър бир бўлди жўр, Ширин-шакар сухбатинг зўр бўлди, зўр.
Ёдимда бор, айтган эдинг бир сафар, Дўстларингга берган эдинг сен хабар:
«Бутун Шарқдан биз томон ташриф этинг, Тошкентда ҳам бир меҳмон бўлиб кетинг»
Даъватинг кўпларни мамнун айлади, Юзинг ёди дилни хушнуд айлади.
Вақти етгач, келди меҳмон бирма-бир, Келар бўлди қанча адиб ҳам шоир.
Ўзбекистон соз, сен сохибхонасан,
Барча каму кўстлардан бегонасан.
Уддалайсан — яхши меҳмон айлагин, Барча кўнгилларни шодон айлагин.
Сенга хосдир анжуманлар ўтказиш,
Ёру дўстга ҳам пояндоз, гул тутиш.
Мамлакат хардам ихтиёрингдадир, Ўзбекистон сўзсиз қаторингдадир.
Мен эса ёнингга шодон бораман,
Бўлай деб жонингга дармон бораман.
Қўлларим кўксимда бу субхи сабо, Байтларим бағрига сен кел, мархабо.

ТЎЛҚИН
ВАФО КАМ
Имрўз нола аз хад зиёд бисёр шуда, нано ҳам,
Ба ҳамдигар хубий кардан, гардид имрўз, раво ҳам.
Хомуш гардид дар дил гўё муҳаббати оташин,
Дилро зер кард хокистару дар он ҳаргиз Сафо кам.
Олам гўё хурд гардида, зих мекунад дилҳоро,
Роҳат карда нафас гирий, соф, мусаффо каво кам.
Абри сияк бо тури худ печондаст офтобро,
Нола зер кард ҳаворо, наход дар паст чафо кам.
Дар ин дунё инсон зиста, паст мезанад камаро,
Талоши у як вачаб хок-як газ замин, ҳамон кам.
Бармегардад: чий бошад хам илтичо кун некиро,
Тўлқин умрат овора гашт, дар ин дунё вафо кам.

АМИНЖОН ШУКУХИЙ
БАШОРАТ ЙЎҚ;
Тилим бору сўзим бору, аммо менда жасорат йўқ,
Қараш бору адо бору, вале сенда ишорат йўқ,
Сени мен моҳитобоним деган эдим чин экан бу,
Сенинг нуринг тегар менга, вале асло ҳарорат йўқ,
Нигохинг ҳам нигоҳимга фазода жўр бўлар ҳардам, Висолингга яқинлашда ҳанузгача башорат йўқ,
Жиноят қонунин олиб, назар қилдимки севмоқлик, Қўлингдан гар келар бўлса, ўгирлик ҳамда ғорат йўқ,
Кимга айтай арзимни мен, етармикин фироқимга, Севишганлар учун қалбдан бўлак ҳеч бир вазорат йўқ.

АБДУСАЛОМ ДЕХОТИЙ
ЖОНОН, СЕН ҲАМ МЕНИ ЁД ЭТ
Жонон менга жафо қилдинг,
Ўзинг бирла ошно қилдинг,
Ёдингга мубтало қилдинг,
Жонон, сен ҳам мени ёд эт.
Кўзингга куз тикиб хар дам,
Ёдимдан кетмадинг бир дам,
Дардимга йўқ бирон малхам,
Жонон, сен ҳам мени ёд эт.
Танхоликда қон йиғладим,
Кеча-кундуз йўл пойладим,
Келарсан деб кўп ўйладим,
Жонон, сен ҳам мени ёд эт.
Тонг насимин ҳидлаб яна,
Юзинг гулин излаб яна,
Фарёд чекиб дерман яна,
Жонон, сен ҳам мени ёд эт.
Не хушбахтдир мудом инсон,
Дўсти учун гар берса жон,
Ёдингга жон берай, жонон,
Жонон, сен хам мени ёд эт.
Сен Ширину ила эдинг,
Дехотий бўлди Фарходинг,
Кел, эй мехнатда ободинг,
Жонон, сен хам мени ёд эт.

ЖУМАНИЁЗ ЖАББОРОВ
ДАРОЙИ ГАР ДАРУНИ БОҒ
Дарой гар даруни боғ, гулҳо кунанд кашокашко,
Мавч мезанад ба ранги гул, булбул шавад навобахшҳо.
Кунад мафтун қадду бастат вагарна аз кучо бошад,
Нози ниҳол, асрори чашмаи чуши сафобахшҳо.
Дар ин гулзор шавад байрам, ҳавоят мекунад малҳам,
Ба чашми он гулон шабнам-хандида ишрату айшхо.
Аз он бўи муаттар, ки аз мўят борад шаббу,
У мед доранд аз ин хушбўй-Хитой, Ҳинду Марокашҳо.
Биё офтоб мунаввар кун, бигйўш ту шуълаи заррин,
Ба роҳи ин нигори ман нисор бошанд оташиҳо.
Гаҳе розат ба об гўи, ба гулхо ҳам ту ру орий,
Хамоно сап шавад чандин ҳазору сад кенгошхо.
Хиромон мешавад тозус, нигоҳро карда тез оҳу,
Барояд сайри боғёрам, кама гашта мушавашҳо.
Агар хокий биний ҳуснат, биею ту тамошо кун,
Мучассам карда дар худ кама ҳусни паривашҳо.
Хаёлангез шуда мондий, дилоромам, сабабаш чист,