Баб-баравар

Зебунисо ғазалига Хозиқ мухаммаси


Доғлансин ҳар дам юрак, ёр кўйида ёр ўлмаса,

УЛ КЎЗИ ХУММОР ЎЛМАСА

Хуш эрур ўлум анга, ёр кўзида хор ўлмаса,
Харна бўлсин ўзига ёрига гар кор ўлмаса,
«Тандин ажралсин у бош, гар лойқи дор ўлмаса, Синсин ул дам қўлларинг, ёр бўйнига бор ўлмаса».
Ишқ ўтида ёнмаган ҳеч сезмагай ўз ёшини,
Кўтара олмас юрак оху аламлар тошини,
Ёр хажрини чекмаган олгай кафан бардошини,
«Ул киши қандай кўтаргай тонгла махшар бошини,
Гар унинг кўксида доғи лоларухсор ўлмаса».
Умринг тўда хазондир, ипиргаг агар бор ўлмагач, Учрашув хожат надур, май кам агар бор ўлмагач, Танда жон бекор экан, яхшироқ бош бор ўлмагач, «Бу жах_конда кузни юм, куз олдида ёр улмагач,
Кур булмок яхшидур, ул кузи хуммор улмаса».
Навбахор айёмида, дўстлар, кўринг очилди гул, Барча ўз ёри билан бўлди гўё булбулу гул,
Қўлларида жом олиб, узмоқдалар боғ ичра гул,
«Юз баҳор охир бўлиб, ҳар чеккадан жой олди гул, Хайфдир бизнинг гулимиз, гар зеби дастор ўлмаса».
Сўфи, соф айла шаробни эски жун хирқа ила, Беҳудага чекма азоб мунча сен тақви ила,
Бодани қуй, бу жахон сароб эрур дарё ила,
«Хайф зохид салласига ким барча печутоб ила, Тасбехига ип бўлиб, зуннор учун тор ўлмаса».
Бўш кўрмадим бирдам сени, Хозиқ, ҳусн анворида, Бўлса гар парвона ҳам шаъм бўлур ҳусн изхорида, Бордур гулнинг андалиби барча ҳусн гулзорида, «Хар матога бор харидор ҳусннинг бозорида,
Не учун Зебуннисо қарриб, харидор ўлмаса».
ХОФИЗХОРАЗМИЙ
РУБОИЙ
Нокас ҳаргиз маврами чон нашавад,
Шўразамин боғу бўстон нашавад.
Касе ёрро мисли чон дўст надорад,
Ба дардй у ҳаргиз дармон нашавад.
АТОИЙ
НАБОШАД ХЕЧ ЗИЁН АЗ Ў
Аз қоматат рашк мекунад басе сарви равон аз ў, Намедорад дареғ дилам тану чони равон аз ў.
Аз шавқи ту зи чашмонам басе резад хуноб хар дам, Хар он субҳе ки шуд рангин гулу кам арғувон аз ў.
Нарез хунам дар остонат, дуртар андоз, сағон хўранд, Нагардад олуда ногох покиза он остон аз ў.
Намекуний вафо бар ман, гах-гах бикун лутфе бар дил, Чий мешуд ваъда мекардй, ки мегардид шодмон аз ў.
Агар воиз кунад васфи гулистони чамолатро,
Ки гўё хурдтарак бошад бикишти човидон аз ў.
Сабо, майли дилдодагон ба он зулфон бувад печои, Чаро кунй ту густохй-гузаштан кар замон аз ў.
Ба вақти рафтанат албат Атоиро имо кун ту,
Туро, эй мохи ман, асло, набошад ҳеч зиён аз ў.


РОҒИБ
ОЛАМ ГАДО, МАН ҲАМ ГАДО
Ёр, аз лаби хандони ту, олам гадо, ман ҳам гадо. Бар муи чун райхони ту, олам гадо, ман ҳам гадо.
Дар базми майнўшон агар ҳаргах ғазалхонй куний, Бар савти хушшохони ту, олам гадо, ман ҳам гадо.
Гоҳо, ки бо нозу адо аз ҳоли ман пурсон шавий,
Аз нутқи дурафшони ту, олам гадо, ман хам гадо.
То бўса эҳсон кардай аз чоми ишқам бебаҳо,
3-ин хайру ин эҳсони ту, олам гадо, ман хам гадо.
Хусну чамолатро Юсуф бинад агар хайрон шавад, Гўяд, ки аз чонони ту, олам гадо, ман ҳам гадо.
Зи мижгони хунафшонат борад тирқо бар синаам, 3-ин тиру ин пайкони ту, олам гадо, ман ҳам гадо.
Роғиб чий ранче, ки кашид андар ғамат, огоҳ най, Ёр, аз лаби хандони ту, олам гадо, ман ҳам гадо.
САККОКИЙ
ТАН СЎХТУ ЧОН ҲАМ ГИРЯ КАРД
Аз фироқат эй парий, тан сўхту чон ҳам гиря кард, Рехта ашки хунфишон, чашмам, дучандон гиря кард
Бо нигохе бедаво донист дардамро табиб,
Чома дар тан чок зад, дорую дармон гиря кард.
Гиряқо кардам ба ёди рўй гул, дурри даҳон,
Дида ин ҳоли маро ҳам абри найсон гиря кард.
Чун хадиси хусни ту дар макфили ушшок рафт, Кулли маънй дар тааччуб гашта сузон гиря кард.
Солҳо чун саг бупечндам ба худ пушти дарат,
Днда ин холи маро: кофир, мусулмон гиря кард.
Холи ман санги дили ағёрро шуд чорагар,
К-он рақиби беамон бар ман дучандон гиря кард.
Хар ки рўяш дид, воқиф аз ғами Саккокй шуд,
Чамъу танҳо, шаҳру дек, донову нодон гиря кард.
ХАБИБЙ
БАъЗЕ ОДАМ
Баъзехо рочеъ ба кораш аҳд ҳам паймон кунад,
Ахди худро хом намуда, ваъдаро вайрон кунад.
Доимо мағрур шавад бар мансабаш, худ бевасод, Лоф зада ҳар кори мушкил дар даҳон осон кунад.
Чун бағалро пур кунад кар даъфа бо чормағзи пуч, Хаммаро бо феълу хулқу одаташ ҳайрон кунад.
Гар ба наздаш биравий бо ваъдаи фардои худ, Хафтаҳо, моххо^_ҳамеша беибо сарсон кунад.
Садқаю курбони ростгўй гар шавий, арзад мудом,
Бо сухан, алфози ҳах дарди туро дармон кунад.
Хар таоми норасида таъби касс созад хароб,
Доимо савдои хом дилхун, пушаймоний кунад.
Эй Хабибий, уммед махун, созад вафо мансабпараст, Пиёда гар фарзин шавад, чап дихад, чавлон кунад.

ДАРКОР НЕСТ
Бе ғайри ту чонон ба ман ҳеч дилрабо даркор нест,
Чуз асли ту бар дили ман ҳеч муддао даркор нест.
Ҳар замон дида туро, тар сол равад ҳам, сарвиноз Қоматам ҳеч ҳам нагардад, асо ба даст даркор нест.
Гар қадам ранчида созий қулбам равшан шавад,
Хоки поятро ба чашмам, ҳеч тўтиё даркор нест.
Дил фироқ ёбат зи рўят: муттасил ғамҳо раванд,
Сайри гулзору чаман, дигар фараҳ даркор нест.
Суҳбатат доим маро сармасту сархуш мекунад,
Байр аз ин, сад илтичо, кайфу сафо дарвор нест.
Рақс кунад ёрат, ҳабибй, ҳар саҳар дар субҳидам, Нағмапардоз андалеби хушнаво даркор нест.
ЧУСТИЙ
ЎЗБЕК ВА Ё ТОЧИК ШУМО
фарқи ҳама мардумони дигар осон, Аммо шуда мо ба ҳам чунон наздик. Бипанда чунин савол орад ба миён:
— Эй чура, бигў, ту ўзбекй ё точик.
Боқи Раҳимзода
Мархабо дўсту бародар, меҳрибон ёри азиз,
Ҳамчу абру, чашму дил, монанди чисму чон лазиз, Чилвагар дар оина ҳарду монанд чун як тамиз,
Ҳарду тар рох тай кунем, гўё ки як бигзошта из.
Бо якдигар монанд чунон, росташро гуед ба мо,
Чудо кардан нораво, точик ва ё ўзбек Шумо?
Шерсалобат, хушлиҳо, мардона дар майдон мудом,
Тоза ранг, абру сиях, чашмонатон кашанд ба дом,
Дилсафед, меҳмоннавоз, ширинсухан дар хар маком, Олийхиммат, улфати чон, як кавлу як лафз кар кадом. Хеч касе созад магар, моро чудо, гуед ба мо,
Ғайри имкон мутлақо, ўзбек ва ё точик Шумо?
Дар боғи шоир Рудакий, сайр кунад Турди ҳамон, Лутфию Чомй, Навоий панчаи дасти замон,
Мушфиқий, Машраб буванд, чомй ғазал, каймоҳи он, Хамзаю Айни ҳамеша як сафу байроқи он.

Якто бувад услуби мо, назми мо, мазмуни мо.
Чудо кардан нораво, точик ва ё ўзбек Шумо?
Санъатам монанд бувад бар санъати чун дилнавоз, Мулло Тўйчи, Содирхонҳо соҳиби як савту соз,
Савти Тошкент бар Душанбе муттасил чур, ҳамовоз, Фарқи моро ҳеч наёбад лак баҳор, соли дароз. Тақдири мо гашта як чо дар саҳфаи таърих басо,
Чудо кардан нораво, точик ва ўзбек Шумо?
Пурлатофат гашта доим саҳнако аз Лутфиқо,
Рехта боз ширу шакар аз Халима ҳам Туҳфақо,
Аз Ханифа ё Саодат авч гирад овоз басо,
Рақс кунанд харду агар, товус намояд чилваҳо.
Дида, пурсед ҳар касе, дилбар шумо, зебо расо.
Чудо кардан нораво, точик ва ё ўзбек Шумо?
Аз Вахшу сир бо майли худ табассум мекунанд гулҳо, Аз Нораку Фарҳод камон мунаввар мешаванд дилҳо, Хамчу офтоб дар само чилва кунад як ҳусни мо, Ногаҳон ояд ғаме, якчо сўзанд тану чонҳо.
Ман табассум мекунам, гар табассум кунад ончо, Чудо кардан нораво, ўзбек ва ё точик Шумо?
Чу лаъли духтари ўзбек барин лаъли Бадахшон аст, Ба мавчи оби Варзоб шабек оби Зарафшон аст,
Назар афтад ба Хучанд. Гў ям: гули Намангон аст Ба он Ғарму Хисорат, шабек он Чусту Косон аст.
Ба ҳамдигар буванд монанд, шаҳри мо, Қашлоқи мо, Чудо кардан нораво, ўзбек ва ё точик Шумо?


Ҳардуро дида ҳамон, як қаҳрамон гўянд ба мо, Пахта, тилло-як чаҳон, ҳам як макон гўянд ба мо, Ширинтар аз меваҳо, ширин забон гўянд ба мо, Кўҳ, дарё гашта таслим, дар як замон гўянд ба мо, Чоначон, пайванди чон, дилбанди чон гўянд ба мо, Чудо кардан нораво, точик ва ё ўзбек Шумо?


Якта чўлро карда обод, ҳарду созем як чаман, Сарвари карда ба мо, ҳарду халқу ҳарду Ватан, Муттаҳид гардем бародар, муттасил як чону тан, Гар касе қасд мекунад, сараш гардад чудо аз тан. Падар — модар якто, Чустй, биту ту дар ҳама чо, Чудо кардан нораво, ўзбек ва ё точик Шумо?

АБДУЛЛО ОРИПОВ
ТОЧИКУ ЎЗБЕКИ МАН
Дўсту бародар аз азал,
Точику ўзбеки ман.
Карду як байти ғазал,
Точику ўзбеки ман.
Ман чий сон созам қиёс,
Дўстин аз хад ширин.
Ширин бувад хамчу асал,
Точику ўзбеки ман.
Бахтиёр ҳардам Навоий,
Чомий-хамрозаш бувад.
Поямон аз он тамал,
Точику ўзбеки ман.
Бо чашми ақл биний агар,
Мо як чуфт сайёрасм.
Сино, гўяд, ки аз Зуҳал,
Точику ўзбеки ман.
То расид даврони нек,
Роҳи Ленин шуд интихоб.
Инқилоб шуд аз он маҳал,
Точику ўзбеки ман.
Дар сари чўяк ту боши,
Охираш истода ман.
Кишти замин ҳам хамал,
Точику ўзбеки ман.
Ба дўстони химматбаланд,
Орзўям, ки то абад.
Ёбанд маъно аз як Масал,
Точику ўзбеки ман.