Б. Я. Владимирцев қадимги туркий тилга хос вазн тузилишига ҳамда сингармонизм қонунига асосланиб, энг қадимги туркий тилда бош урғу биринчи бўғинга тушган, кейинчалик туркий сўзларнинг сўнгги бўғинига кўчган деб хулоса қилади

Туркий тилларда тарихан урғу қандай ҳолатга эга эканлиги ечилмаган чигал масалалардан бири ҳисобланади, тарихий ёзма манбаларда урғу ҳақида бирор маълумот ҳам мавжуд эмас. Туркий тилларда сингармонизм қонуни сўзларининг талаффузида бошқарувчи вазифани бажаради, уpгу билан сингармонизм қонуни ўртасидаги муносабат ҳануз очилмаган, туркий сўзларда сингармонизм қонуни тарихан урғу билан мослашиб қолган. Туркий сўзларда бош урғу қайси бўғинга тушиши масаласида ҳам турлича қарашлар учрайди, иккинчи даражали ургу туркий сўзларнинг қайси позициясида учраши ҳақида ҳам турлича фикрлар мавжуд. Шунингдек, туркий тилларда тарихан ургунинг қайси гурлари истеъмол этилиши масалалари ҳам аниқланмаган. Туркий сўзларнинг анлаут, инлаут(синкопа ҳодисасида) ҳамда ауслаут позициясида (апокопа ҳодисасида), унли товушларнинг комбинатор ўзгаришларга учрашида урғунинг қанчалик таъсир этганлиги ҳам тўла фонетик ҳодисаларнинг ҳам урғу билан боғлиқ томонлари етарли даражада ечилмаган. Шунга кўра, туркшунос олимлар томонидан туркий сўзларнинг қайси позициясига қандай урғу тушганлиги ҳақида турлича фикрлар айтилган. В.В.Радлов “Шимолий турк тиллари фонетикаси” номли асарида кўп бўғинли сўзларда кўтарилувчи бош урғу биринчи бўғинга тушади, иккинчи даражали пасаювчи урғу эса сўзларнинг охирги бўғинига тушади, орадаги урғусиз бўғинларда ҳам унлилар гармонияга риоя қилинади, деб таъкидлайди, туркий тилларда урғу маъно ифодаламай, балки бўғинларда товушларнинг оҳангдорлигини ошириш учун хизмат қилади, деб уқтиради. Б.Я.Владимирцев қадимги туркий тилга хос вазн тузилишига ҳамда сингармонизм қонунига асосланиб, энг қадимги туркий тилда бош урғу биринчи бўғинга тушган, кейинчалик туркий сўзларнинг сўнгги бўғинига кўчган деб хулоса қилади. И.А.Бодуэн де Куртенэ туркий тилларнинг типологик хусусиягига кўра, “Турон тилларида унли товушлар гармонияси бўғин ва сўзларни мусгаҳкам боғлаш учун хизмат қилади. Ҳинд-европа тилларида эса урғу бўғин ва сўзларни боғлашда муҳим роль ўйнайди”, деб уқтиради. Ф.Е.Корш туркий сўзларда биринчи бўғиндан кейинги позицияларда редукция ҳодисасининг юз беришига кўра, бош урғу биринчи бўғинга тушганлигини таъкидлайди.