Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012

XXIII mətn

Bir gün də deyir ki, gedəjəm paccahdan ulağ isdiyəm. Verər verər, verməz verməz də. Gedir paccahın elçi daşının üsdə oturur. Bunun qul-qaravaşı gəlir ki, paccah, elçi daşının üsdə adam var, siziynən görüşmağ isdiyir. Deyir, get gör nə isdiyir. Gəlir deyir, nə isdiyirsən? Deyir, yox ey, paccahın özünə deyəjəm, burda deyilməli söz deyil. Neçəsi gəlir qaytarır ki, yox ey, özünə deyəjəm. Paccah deyir, get çağır, görüm bu kimdi. Belə deyildi axı. Ordan deyirdilər filan şey isdiyirəm, mən də deyirdim filandı. O mənnən görüşmağ isdiyir. Aparır yanına. Deyir, nədi? Deyir, paccah sağ olsun, vallah, bunun daldalısı yoxdu, əl ulağım ölüf, şələli qalmışam. Oduna, suya, dəyirmana gedə bilmirəm. Gəlmişəm, maa bir ulax verəsən. Versən də, nənəyə, verməsən də, nənəyə. Paccah buna bir söz demədən ilxıçını çağırır yanına. Deyir, get ilxının içində beli yara cidav at var. Onu ver bu kişiyə. Götürər, nənəyə, götürməz, nənəyə. Gətirir cidav atı qapıya. Deyir, bağlayın onu mıxa. Ölər, nənəyə, ölməz, nənəyə.