Andijon mashinasozlik instituti ―gumanitar fanlar‖ kafedrasi ―O‘zbekiston tarixi‖ fanidan

To‘rtinchi rejada talabalarni quyidagi tarixiy faktlarga e‘tiborni qaratish lozim. Uzoq o‘tmishda xioniylar va ular tarkibidagi barcha qabilalar SHimoliy Xitoyda, Sibirda, milodiy 1-2 asrlarda esa Qozog‘iston cho‘llarida yashaganlar. Ularning ayrim guruhlari shu asrlarda Movarounnahr va Xorazm hududlariga ham kelib joylashganlar. Xioniy qabilalari kirib kelgan paytda Movarounnahr va Xorazm hududida xorazmliklar, so‘g‘diylar, kushonlar, qang‘arlar va bir qancha boshqa xalqlar yashagan. V asrning 20 yillarida O‘rta Osiyoga Sharqdan Sirdaryo va orol bo‘ylari orqali yana bir ko‘chmanchi aholi kidariylar (yuejchji yoki toxarlarning avlodi) kirib keladi. Kidar ismli hukmdor ularga yo‘lboshchilik qilgani uchun kidariylar nomi bilan tilga olinadi. Kidariylar So‘g‘diyonani Amudaryo bo‘ylaridagi yerlarni egallab o‘z hukmronligini o‘rnatadilar. Kidariylar Balx shahrini o‘z davlatining poytaxtiga aylantiradilar. Biroq, kidariylar hukmronligi uzoq davom etmaydi. Kidariylar bilan sosoniylar o‘rtasida ziddiyatlar kuchayib, ular o‘rtasida bir necha marta qurolli to‘qnashuvlar bo‘ladi. 456 yilda bo‘lgan navbatdagi jangda kidariylar sosoniylardan qaqshatgich zarbaga uchradilar. Ayni paytda shimoldan janubga siljib kelayotgan eftaliylar bosimiga uchrab, shimoliy Hindiston tomon chekinishga majbur bo‘ldilar. Kidariylar u yerda 75 yilcha hukmronlik qildilar. Bu hududlarni turk xoqonligi egallaganda xorazmliklar va so‘g‘diylar qatorida kidariylar, xioniylar, eftaliylar va boshqa xalqlar ham bo‘lgan. Xion (xioniy), kidariylar etnoslarining kelib chiqishi haqida xaligacha aniq ma‘lumotlar yo‘q va

tadqiqotchilar orasida ham turli baxsli fikrlar mavjud.

Xioniylar tarixiy manbalarda milodiy 4 asr o‘rtalarida tilga olingan. Beyshida (6 asr) bir vaqtlar xunlar Sude (So‘g‘d) hokimini o‘ldirib Sudeni egallagan edilar. Shu ma‘lumotlarga ko‘ra 350-356 yillarda xioniylar So‘g‘diyonani va uning markaziy shahri Samarqandni egallaganlar. 356 yilda xioniylar sarkardasi o‘g‘li bilan Sosoniylar podshosi SHopur IIni Amida (Suriya) shahrini qamal qilishda ittifoqdosh sifatida unga yordam bergan. SHu yilda xioniylar Zarafshon vohasini egallagandan so‘ng Amudaryo vohasiga chiqib Eron sosoniylari bilan chegaradosh bo‘lib qolgan. Dastlab xioniylar Sosoniylar bilan ittifoqchilikda yashagan bo‘lsada, 4 asr oxiri 5 asr boshlarida ular bilan raqiblashib kelganlar. 460 yili xioniylarning katta qismi Hindistonning shimoliy-g‘arbiy hududlariga ko‘chadilar ularning ayrim guruhlari Movarounnahrda qolib, eftalitlar bilan aralashadilar va keyinchalik o‘troqlashib, tub yerli aholiga qo‘shilib ketadilar.

Xitoy manbalaridan eftalitlarni ―ida, yeda, idan, idyan‖ deb, suriya va lotin manbalarida esa

―eptalit, eftalit, adbal‖, arman yozuvlarida ―idal, tetal, xeptal‖, arab va fors mualliflari ―haytal, yaftal, hetal‖, hind manbalarida ―xuna‖ va hokazo deb eslatib o‘tiladi.

Xitoylik mualliflar eftalitlarni turklar (tukyue) bilan bog‘liq ravishda ta‘riflaydilar. Vizantiyalik tarixchilar, masalan Prokoliy (6 asr) fetalitlarni xunlardan deb ko‘rsatar ekan, ―ular (ya‘ni eftalitlar) xunlardandir, tanalari esa oq‖ deb eslatadi.

Eftalitlar bilan sosoniylar o‘rtasida birinchi to‘qnashuvlar 5 asr 30 yillardayoq sodir bo‘lgan edi. Arman tarixchisi Vardapetning ma‘lumotiga ko‘ra 5 asrning 50-yillariga kelib eftalitlar ittifoqi nihoyatda ko‘chayib ketadi. 456 yildayoq eftalitlar o‘z elchilarini Xitoyga jo‘natadilar. Eftalitlar tobora janubiga qarab siljiy boshlaydilar va o‘z navbatida janubdagi qo‘shni Eron bilan munosabatlar keskinlasha boradi. Sosoniylar bilan hal qiluvchi kurashlar davri shoh Peruz (Feruz) davriga (459-484 yy.) to‘g‘ri keladi. Taxminan 457 yili vaxshunvor (axshunvor) Eftalon boshchiligidagi eftalitlar Chag‘oniyon (Surxondaryo viloyati Termiz shahrining shimolidagi yerlar), Toxariston, Badahshonda o‘z hokimiyatlarini o‘rnatadilar. 459 yili Eron taxtiga nomi tilga olingan Peruz chiqadi.

Manbalarda Peruzning hokimiyatga kelishi eftalitlar bilan bog‘liq ravishda bayon qilinadi. Nafaqat Peruz, balki uning akasi Xo‘rmo‘zd (457-459) ham eftalitlar yordamida taxtni qo‘lga qiritgani ma‘lum. Bunday holat bekorga yuzaga kelmagan. Chunki Xo‘rmo‘zd va Peruz o‘z vaqtida taxt vorisi sifatida sosoniylar davlatining sharqiy viloyatlarini (Seyistondan Marg‘iyonagacha bo‘lgan hudud) boshqarganlar. (Xo‘rmo‘zd 420-457 yillari, Peruz 457-459 yillari). SHu munosabat bilan qo‘shni o‘lka siyosiy, savdo doiralari bilan yaqindan muomalada bo‘lganlar.

Peruz eftalitlarning ko‘chayib borishini vaqtinchalik deb bilib, ular kuchidan Eron taxtiga kelish uchun foydalangan bo‘lishi kerak. Ammo eftalitlar qudrati oshib tez orada ular sosoniylarga ham qarshi turishlarini anglagan Peruz eftalitlarga qarshi jangga kiradi. Bu to‘g‘risidagi ma‘lumotlar ―Baxmal- Yashta‖ da ham, arab tarixchisi at-Tabariyning asarlarida ham uchraydi. Peruz (459-484) 3 marotaba eftalitlarga qarshi yurish qiladi.

Birinchi kurashdayoq Peruz mag‘lubiyatga uchraydi va asirga tushadi. Vizantiya imperatori Zenon o‘rtaga tushib, uni ozod qilib oladi. Peruz chegaradagi Talqon (Talikon) shaharini eftalitlarga topshiradi va Varxron Bahromgo‘r belgilagan chegaradan o‘tmaslik majburiyatini oladi. Bu mag‘lubiyatdan xulosa chiqarib olmay, u yana ikkinchi bor eftalitlar ustiga yurish boshlaydi. 3-chi urushda Prisk Paniyskiyning ma‘lumoticha, Peruzning eftalitlarni aldashi xizmat qilgan. Peruz o‘lpon to‘lab bo‘lgach, eftalitlar bilan munosabatni yangilashga harakat qiladi. U eftalitlarga sulh tuzishni va o‘zining eftalitlarga tinchlik maqsadida hukmdorga o‘z taklifining kafolati sifatida singlisini turmushga berishligini taklif etadi. 484 yili eftalitlar va sosoniylar o‘rtasida oxirgi kurash boshlanib ketadi. Bu kurash Marv yaqinida sosoniylarning tugal mag‘lubiyati bilan yakunlanadi.

Arab tarixchilar Denovariy va Tabariylarning yozishicha Peruz o‘z qo‘shinining bir qismi bilan pistirmadagi chuqur handaqqa tushib ketgan va eftalitlar tomonidan toshlar bilan urib o‘ldirilgan ekan. Uning butun lageri, xonadoni, mol-mulki eftalitlar qo‘liga tushib musodara qilingan. Bu kurashdan so‘ng Eron ustiga og‘ir o‘lpon solingan.

Sosoniylar qudratiga eftalitlar tomonidan shunday qilib chek qo‘yildi. Eronning o‘zida shu vaqtga

kelib ichki siyosiy ahvol keskinlashib ketdi. Og‘ir iqtisodiy ahvol, qulchilikning yemirilishi, soliqlarning o‘sishi, quyi tabaqalarning qashshoqlanishi, urushdan keyingi vayronliklar natijasida norozilik harakatlari boshlanib ketdi. Xalq g‘alayonlari diniy tus olib, bu harakatlarga Mazdak boshchilik qildi.

Mazdak (470-529) zardushtiylikning asl g‘oyalarini hayotga tadbiq qilmoqchi bo‘lib, o‘z harakat mafkurasini yaratdi. Uning ta‘limoticha kishilar bu dunyoning ne‘matlaridan teng foydalanishlari lozim, shuningdek, u ijtimoiy hayotga jamoa huquqlarini tiklash, yer-suv, mol-mulkka barobar egalik qilish, hammaning o‘zaro tengligiga erishish lozim, degan g‘oyani ilgari suradi. Mazdak tarafdorlarining soni Eronda juda ko‘plab odamlarni tashkil etdi. Beruniyning xabariga ko‘ra, uning ortidan minglab kishilar ergashdilar. Mazdakiylar yangi ijtimoiy-iqtisodiy munosabat-feodalizmning talablarini olg‘a sura boshladi. Mazdakiylik harakati nihoyatda ko‘chayib ketdi. Kubodshohning (489-531) o‘zi u bilan hisoblashishga majbur bo‘ldi. Kubod Mazdak tarafiga o‘tib uni Eronning bosh kohini yetib tayinlaydi. Mazdak hokimiyatni o‘z qo‘liga kiritib olgach, uning tarafdorlari oxir-oqibatda Kubodni 496 yil taxtdan ag‘darib, zindonga tashlaydilar. Uning o‘rniga ukasi taxtga chiqadi Kubod zindondan qochib Eftalitlar dargohidan panoh topadi. U o‘z vaqtida eftalitlar hukmdorining singlisiga uylangan edi. Suriyalik muarrix Iyshu Stilit eftalitlar huzuridagi Kubodning ahvolini shunday ta‘riflaydi: ―u ko‘zida yoshi bilan har kuni (eftalitlar hukmdoridan) lashkar bilan qo‘llab-quvvatlashni iltimos qilardiki, to yana davlat boshqaruvini qo‘lga olsam‖ deb. Kubod eftalitlardan yetarlicha harbiy yordam olib 499 yil Eronga yurish qildi.

CHegaraga yetgan paytdayoq ukasi buni eshitib taxtni tashlab qochib ketadi. Kubod shoh I yana taxtga o‘tiradi. Avval maxfiy, keyinchalik oshkora Mazdakni qatl ettirib, uning tarafdorlariga qarshi ayovsiz kurash olib boradi.

Kubodning o‘g‘li Xusrav I Anushervon (531-579) davrida keng miqyosli islohotlar o‘tkazilishi bilan birga mazdakiylar harakatiga butkul chek qo‘yiladi. Eftalitlar esa o‘z qo‘llari ostida Toxariston, Badaxshon, So‘g‘d va Markaziy Osiyoning boshqa ba‘zi yerlarini birlashtirdilar.

Kubodshoh eftalitlar bilan deyarli tinch-totuv yashadi. U 502-506 yillarda eftalitlar bilan ittifoqchilikda Vizantiyaga qarshi yurishlarda ham Eftalitlar Markaziy Osiyo, SHimoliy Hindiston, SHarqiy Eronni birlashtirgan ulkan davlatga asos soladilar. Kushon podsholigi hududlarini ham yana o‘z qo‘llari ostida birlashtirdilar. Eftalitlar sosoniylarning O‘rta SHarqdagi hukmronligiga chek qo‘yadi.

Eftalitlar davlati Markaziy Osiyo xalqlari tarixida muhim o‘rin tutib, keyinchalik o‘z o‘rnini 563- 567 yillardagi kurashdan so‘ng tarix maydonidagi yangi siyosiy kuch-Turk xoqonligiga bo‘shatib berdi.

Ilk o‘rta asrlardagi Xitoy manbalarida eftalitlarning ko‘chmanchi qabilalar ekanligi, ularning yurtida shaharlar yo‘qligi, o‘zlari o‘tloqlarda yashaganliklari ta‘riflanadi. Keyingi davr tarixchilar, xususan g‘arb manbalarida boshqacha ma‘lumotlar keltirildi.

Vizantiyalik muarrix Prokopiy Kesarkiy (VI asr) shunday deb yozadi: ―eftalitlar (saltanati) bir hukmdor orqali idora etilib, o‘z qonuniy (adolatli) davlatchiliklariga egadirlar. O‘zaro va qo‘shnilar bilan (munosabatlarda) adolat me‘yorini saqlashda vizantiyaliklar va forslardan hech qolishmaydilar‖. Demak, eftalitlar davrida ham kushonlar davridagi kabi saltanat yakka hukmdor tomonidan boshqarilgan.

Hali kushonlar davridayoq yer va qo‘rg‘onlarga ega bo‘lgan aslzodalar ajralib chiqa boshlagan, dehqonlar mahalliy zodagonlarga ko‘proq tobe‘ bo‘la boshlagan. Eftalitlar ulkan hududda boshqaruvni qo‘lga kiritgach obod dehqonchilik vohalariga, rivojlangan shaharlarga, savdo yo‘llariga ega bo‘ldilar. Vaqt o‘tishi bilan esa mahalliy aholi bilan aralashib keta boshladilar. Natijada ularning bevosita vorisiga aylanadi. SHu boisdan 568-569 yillarda Vizantiya imperatori Yustian huzurida bo‘lgan turk elchisi imperatorining ―Eftalitlar shaharlarda yashaydilardimi yoki qishloqlardami?‖ degan savolga ―ular shaharlik sulolalar, oliy hazratlari‖ deb javob bergan.

Eftalitlarning bir qismi ko‘chmanchi chorvador bo‘lsa, asosiy kattaroq qismi shahar va qishloqlarda yashaydigan o‘troq aholi bo‘lgan. Toxariston va So‘g‘dda dehqonchilik va bog‘dorchilik rivoj topgan. Qashqadaryo va Zarafshon vodiylarida g‘alladan tashqari sholi ham yetishtirilgan. Xitoy manbalarida qayd etilishicha 6 asrlarda xususan SHarqiy Turkiston va Turkiston yerlarida ko‘plab g‘o‘za ekilar edi. Markaziy Osiyoning paxta tolasi Xitoyda ham mashhur bo‘lgan. Tog‘ va tog‘ oldi yerlaridagi aholi yilqichilik bilan shug‘ullangan. Farg‘ona vodiysida zotdor arg‘umoqlar ko‘paytirilar edi. Feodal munosabatlarning tarkib topa boshlashi bilan sug‘oriladigan yer maydonlarini ma‘lum bir qismi mulkdor zodagon tabaqa vakillari-―dehqonlar‖ qo‘lida to‘plana boshlangan edi. Buning natijasida qishloq jamoasining erkin dehqonlari ma‘lum darajada zodagon dehqonlar asoratiga tushib, ularga qaram

―kadivar‖larga aylandi. Sug‘orma yerlarning bir qismi ibodatxonalar mulki hisoblangan. Bunday yerlar

―Vag‘nze‖ deb yuritilgan. Yaylovlarning asosiy qismi oqsoqol zodagonlar qo‘lida bo‘lgan. Eftalitlar orasida mol-mulk tabaqalanishi ham kuchli bo‘lgan. Ular orasida feodal munosabatlar shakllanishi bilan bir qatorda ibtidoiy jamoa tuzumi sarqitlari ham saqlanib qolgan edi.

Eng boy zodagonlar doimiy hamroh sifatida 20 va undan ortiq do‘stlarga ega bo‘lishgan. Zodagon vafot etganda, qoida bo‘yicha do‘stlari ham tirikligicha qabrga qo‘yilgan. Beshi solnomasida yozilishicha, zodagonlar qazo qilgan vaqtda maxsus tayyorlangan tosh dahmalarga, oddiy eftalit murdasi esa tuproqqa qo‘yilgan. Bu ikki xil ko‘mish jamiyatining sinfiy tabaqalanishidan dalolat beradi.

Zodagonlar qimmatbaho kiyimlarda yurishgan. Bu haqda Son Yun o‘z esdaliklarida qayd qilib o‘tadi. Jinoyatchilik qilgan shaxs kim bo‘lishidan qat‘iy nazar boshi kesilgan, o‘g‘irlangan mol-mulk miqdoridan qat‘iy nazar o‘n barobar qilib undirib olingan.

Eftalitlar kuchli qo‘shinga ega bo‘lishgan. Lashkarning asosiy qismini suvoriylar tashkil etgan.

Suvoriylar asosan gurzi va qilich bilan qurollanganlar. Xitoyliklar ularni mohir kamonboz deb ham ta‘riflashgan. Otliq qo‘shin asosiy ahamiyat kasb etgan.

V-VI asrlarda dehqonchilik vohalarida eftalitlarning o‘troqlashuvi ko‘chayadi, buning oqibatida sug‘orma kanallar qazib chiqarilib, minglab gektar yangi yer maydonlari o‘zlashtiriladi. Sug‘orish uslubi takomillashadi, shohariqlar chuqurlashib, sersuv sug‘orish tarmoqlariga aylangan. Hozirgi vaqtda ham mavjud bo‘lgan Zahariq, Bo‘zsuv, Darg‘om kanallari V asrda barpo etilgan eng yirik sug‘orish tarmoqlaridan bo‘lgan. SHuningdek, tog‘ oldilariga suv chiqarish uchun suv chiqarish asboblaridan yerlarda zodagon dehqonlarning qalin xom g‘ishtdan urib chiqilgan va baland poydevori ustiga qurilgan ulkan qo‘rg‘onlari, istehkomlar yuzaga kela boshlagan.

Istehkomlarning to‘rt burchagi burjlar bilan mustahkamlanib, devoru-mo‘rilari bir necha qator kamondan o‘q uzgich nishon tuynuklari bilan ta‘minlangan. Qalin mudofali feodal qo‘rg‘onlar ilk o‘rta asrning o‘ziga xos me‘morchilik namunalaridan bo‘lib, Naxshab vohasidagi Zahoki-Moron qal‘asi, Buxorodagi SHahri Vayron, Xorazmdagi Fir qal‘asi shular qatoridadir.

Vohalarni tashqi dushmandan himoya qilish maqsadida bir necha chaqirimlab qalin devorlar barpo etilgan. Samarqand vohasidagi 12 ta darvoza ega bo‘lgan Devori qiyomat, Buxoro vohasidagi uzunligi 336 km. li Kampirak, Toshkent vohasidagi Kampirdevor istehkom devorlari shular jumlasidandir.

SHu davr me‘morchiligida qasrlar qurilishi ayniqsa ahamiyatli bo‘lgan. Qasrlar odatda 2 qavatli, shipi tekis, gumbazsimon va ravoqsimon yopilgan bir necha xonadan iborat bo‘lgan. V asrdan boshlab saroy, qasrlar qurilishda paxsa va xom g‘isht bilan bir qatorda pishiq g‘ishtlar ham ishlatila boshlagan. Saroy va ibodatxonalar devorlari odatda rangdor tasvirlar bilan bezatilgan.

Bunday tasviriy san‘at namunalaridan biri Bolaliktepa (Surxondaryo) qasri devorlarida qayd etilgan. Bu nodir tasviriy san‘at asarlarida bashang kiyingan ayol va erkaklarning ziyofati tasviri berilgan. Rasmlar katta did mahorat bilan ishlangan.

SHu davr moddiy madaniyat yodgorligi sifatida Xorazmda Tuproqqal‘a xarobasini ham ko‘rsatish mumkin. Bu qal‘a qalin istehkom devoriga ega bo‘lib, qal‘a ichidagi to‘g‘ri yo‘naltirilgan ko‘chalar shaharni 10 ta mavzega bo‘lib turgan. SHaharning shimoli-g‘arbiy qismida ko‘tarma supa ustiga xom g‘ishtdan saroy qurilgan. Uning yonida ark binosi bo‘lgan. SHuningdek 100 ga yaqin turar joy, qadimgi Xorazm yozuvlarida bitilgan 80 tadan ortiq hujjatlar topilgan.

Eftalitlar me‘morchiligining ajoyib namunalaridan biri Buxoro yaqinidagi Varaxsha saroyi bo‘lgan. Bu qo‘rg‘on ulkan to‘rtburchak shakldagi tepa ustiga qurilgan. Devorlari ganch qilinib, suratlar bilan bezatilgan. Xonalar keng-keng bo‘lib, qalin devorlar bilan bir-biridan ajralib turgan. Bu qasr buxorxudotlarning VI-VII asrlarda qarorgohi bo‘lgan. SHuningdek, Toshkent vohasidagi Oqtepadan, Jo‘n arig‘i yaqinidan, Poykentdan va boshqa bir qator joylardan eftalitlar davri yodgorliklari topib tadqiq qilingan.

Eftalitlar davrida hunarmandchilik ham rivoj topgan. Ayniqsa kulolchilik, shishasozlik, chilangarlik, bo‘zchilik, zargarlik, qurolsozlik kasb-hunarlari ravnaq topgan. CHochda yasalgan o‘q va yoy ―kamoni chochiy‖ nomi bilan mashhur bo‘lgan. Katta-kichik shaharlar soni ko‘paygan. Birgina Zarafshon vohasida Rivdad, Kushoniya, Xariman, Arqud, Romiton, Varaxsha, Poykand kabi savdo- hunarmandchilik shaharlari mavjud edi. Ayrim ma‘lumotlarga ko‘ra Poykand shahri eftalitlarning poytaxti bo‘lgan.

Eftalitlar xalqaro savdo sohasida Eron, Vizantiya, Hindiston, Xitoy bilan savdo-sotiq

munosabatlarini olib borishgan. Eftalitlar ―Ipak yo‘li‖ni nazoratda tutishga harakat qilganlar. ―Ipak yo‘li‖ savdosidagi va umuman savdogarlar ichida So‘g‘dlar yetakchi o‘rinni egallagan edi. Bu paytda Markaziy Osiyoda oltin, kumush, badaxshon la‘lisi, rangli shisha va shisha buyumlar turli xil mevalar, ip gazlama, qora ko‘l, zottor tulporlar bilan savdo qilinardi.

Avval boshida Eftalitlar Sosoniylardan bo‘lgan Varaxran V va Peruzning kumush tangalaridan o‘zaro savdo-sotiqda foydalanar edilar. Keyinchalik Eftalitlar Eron shohi Varaxran V Baxromgo‘r tangalariga taqlid qilgan holda kumush tangalar zarb qildilar. Bundan tashqari Buxoro, Poykant, Samarqand, Xorazmdagi mahalliy hokimlar tomonidan chiqarilgan tangalar ichki savdoda keng muomalada bo‘lgan.

V-VI asrlarda diniy e‘tiqod va tasavvurlari bilan uzviy bog‘liq bo‘lgan tasviriy san‘at sopol haykalchalarni yasash va ularga topinish keng yoyiladi. Sopol haykalchalar joy turlariga ko‘ra turlicha bo‘lib kiyim-kechaklar, yuz siymolari taqinchoqlari jihatidan ham bir-biridan farq qilgan. Ulkan hududdagi Eftalitlar juda ko‘p xalqlarni o‘zida birlashtirganligi sababi diniy e‘tiqodlari turlicha bo‘lgan. So‘g‘dda zardushtiylik keng tarqalgan bo‘lsa, Toxariston va SHarqiy Turkistonda buddiylikka e‘tiqod qiluvchilar ko‘pchilikni tashkil etgan. SHaharlarda nasroniylar va yahudiy jamoalari ham mavjud edi. Mazdak ta‘limoti tarafdorlari ham paydo bo‘layotgan edi. Navro‘z kuni Buxoro otashparastlari Siyovush qabri ustida xo‘roz so‘yib qurbonlik qilar edilar.

Janubda Buddiylik ta‘siri ko‘proq edi. Chorvador aholi Turkiycha so‘zlashganligi sababli Turkiy til tobora ko‘proq yoyila boshlagan. O‘troq aholining katta qismi so‘g‘diy tilda so‘zlashar edilar. So‘g‘d tili va yozuvi Yettisuv, Farg‘onadan o‘tib Sharqiy Turkistonga qadar yetib boradi. Uning ―Samarqand usuli‖ keng yoyilgan edi. Bundan tashqari Xorazm, Buxoro yozuvlari ham mavjud bo‘lgan. Bunday yozuv yodgorliklari Zangtepa, Qoratepa, Afrosiyob xarobalaridan, Kofirqal‘adan topilgan.