Alisher navoiy nomidagi toshkent davlat

AYLANSIN
Manam qaynonaman jonim kelinposhshadan aylansin,

O‘g‘il farzandlarim ko‘nglin olgan barnodan aylansin.

Turay desa sahar etagidan tutib bolam quymas,

Bolamning aytganin jon deb qilgan zebodan aylansin.

O‘g‘illarni berib, kir-chirlaridan ham qutildim, oh,

Pishir-kuydir g‘amin mandan olgan ra‘nodan aylansin.

Qilib tomoshalar chehrasi-yu qadddin ko‘zim to‘ymas,

Sevib yeb qo‘ymagin yoningdagi oshnodan aylansin.

Bu erkak zotining injiqligi yuzta eshakka yuk,

Bu yukni dast ko‘targan oqilu zukkodan aylansin.

Biroz nozu, biroz hiyla bilan ko‘nglin olib juftin,

Debon «gah» qo‘liga qo‘ndirgan ul tarsodan aylansin.

Necha xizmat qilib ba‘zan qayn onasiga yoqmay,

To‘kar ko‘zdan yoshin, bu g‘alvali dunyodan aylansin.

Ming afsus, bo‘lmag‘ur erga tushar ba‘zan tuzik qizlar,

Debon taqdir qo‘shilgan misga ul tillodin aylansin.

Bolang non topgan birlan kelin bersa keyin yeysan,

Boshimdagi rahmdil ul ayol poshshodan aylansin.

Ota-ona daraxtdir mevali, toshlar tegar ba‘zan,

Aziz farzandlar ortidan kelgan g‘avg‘odan aylansin. (M.K.)