Aldanganlar guruhi

"Menga ishon” deya ishonchni poymol qilib ketganlarning bog'i bahor, tuproqlari yomg ir ko'rmasin...

Bir kun kelib...

Insonni har gal "Axir men shularga arzirmidim?!" deyish charchatadi. Biz munosib bo'lmagan azoblarni boshdan kechirishimiz jo'sh urgan tuyg'ularimizni borgan sari so'ndirib boradi. Bu borada qo'lidan hech narsa kelmayotgani uchun inson o'zini juda notavon his qila boshlaydi. Bu narsa esa hayotga toqat qilishimizni tobora qiyinlashtiradi. Ular o'zlari noloyiq bo'lgan baxt-u saodatning gashtini surishayotganida, biz o'zimiz munosib bo'lmagan azoblarning jafosini chekdik. Ishonib, qalbimizni ochgan insonlarimizning bizga qoldirgan armonlari bilan kurashib yashadik. Lekin borgan sari bu qiyinchiliklarning soyasida toblandik va bundan sira ham nolimadik. Noloyiqlar yashayotgan baxtli hayotning ham oxiri bor, biz buni bilardik. Kun kelib, mutlaqo hamma o'ziga munosib hayot bilan taqdirlanishi kerak. Ammo baxtli bo'lishga munosib bo'lgan insonlar bir chekkada o'z dardlari bilan kurashayotganida, o'zingizga nomunosib baxtga ega ekanligingizni dardmandlarga ko'z-ko'z qilib yashadingiz. Chunki sizda baxtga noloyiq ekanligingizni tan oladigan vijdonning o'zi yo'q edi. Siz bu haqiqatni hech qachon ko'rolmaydigan darajada xudbin edingiz.