yolg’iz biro dam. Ikki yil avval ayolini yo’qotgan ekan. Farzandlari esa boshqa joylarda
yashashar ekan. Men bilan qiziqdi, yordam berdi. Salomat bo’lsin. Eng og’ir ahvolda
shunday bir insonga uchradim. Ammo bus afar qta’iy qaror qildim. Bu odamni tashlab
ketish yo’q. Chunki chorasizman. Meni issiq uyiga kiritadigan insonga ehtiyojim bor.
Ortiq tanlash imkonim yo’q. kimligidan qat’iy nazar, meni uyiga olsa bo’ldi…U kishiga
dardimni aytdim. Nihoyat rozi bo’ldi. Ammo yolg’onchi bo’lmay deb, bor haqiqatni
aytdim. Tavba qildim. Ayyub Sultonga birga borib, duo iltijo etdik. Ishinmasangiz kerak.
Dahriy bir qiz dindor kishi bilan turmush qurdi? Men 22 yoshda, u esa 60ga yetgan biro
dam. Men biroz tartibli, ehtiyotkor qiz rolini o’ynay boshladim. Hatto boshimga ro’mol
ham o’radim. Buni qarang, inqilobchi, dahriy qiz musulmon bo’ldi-ya? Bunga kim
ishonadi? Albatta, bu odam mendek bir dahriyni iymonga keltirgani, yoshgina bir
xonimni topgani uchun…Hech bo’lmasa o’zicha shunday deb hisoblagani uchun ko’p
xursand bo’ldi. Haqqini inkor etolmayman. Buyuk bir mehr bilan menga sohib bo’ldi.
Dastlab olti oy giyuhvandlikka qarshi davolandim. Endi tuzala boshlaganimda jigar
xastaligiga chalindim. Ustiga-ustak jigarim shisha boshladi. Kanserni ancha vaqtgacha
mendan yashirishdi. Ammo bilib oldim. Ichkilikning, giyohvandlikni, hapdori va
giyohvand moddalar ta’sirida chalajon bo’lib qolgan jigar. Keksa turmush o’rtog’im meni
davolattirdi. Hatto mo’jiza ro’y berayotgan edi. Sog’ligim tiklangani haqida ma’lumot
ham oldik. Shu orada zarba yedim. Keksa ho’jayinim yurak xastaligidan vafot etdi. Nima
bo’lganida ham oylik nafaqasini menga qoldirdi. Sog’liq sug’urtasi bilan davolana
boshladim. Ammo bir kuni farzandlari kelishdi, uy kalitini qo’limdan olib, meni ko’chaga
haydashdi. Ularning fikricha fohisha bir ayol otalarini boplab aldagan edi. Baribir,
ho’jayinimdan xursandman. Meni davolatib, nafaqa bilan sug’urta qoldirdi. Istanbuldek
katta shaharda yolg’iz ayol uchun bu oz narsa emas.
Oh, bu sho’r peshonam! Kasallikni yengib, sog;ayib ketishga ishonchim bor edi.
Ahloqimni tuzatayotgan edim. Hattao kasalxonadan chiqib, Ayyub Sulton ziyoratiga ham
borishni o’ylab qo’ygan edim. Ya’ni, Amina va Imom afandining aytgani bo’ladi. Shu
tariqa halovat topishimga ishonar edim. Ammo iplar uzildi. Yaxshi o’tayotgan hayotim
buzildi. Yana eski jarga quladim. O’sha hayotgan, yana och qashqirlar davrasiga
qaytdim. Faqat bus afar borsa-kelmas bir yo’l. Oxiri berk ko’cha meni kutayotgan edi.
Necha kun ma’nosiz, maqsadsiz kezdim. Kimlarga uchradim, kimlar bilan yotib-turdim,
bilmayman. Yana ko’chada qoldim. Hushdan ketib yiqilgan edim. Ochlikdanmi yoki
kasallikdanmi? Menimcha ochlikdan, doktorlarni fikricha kasallikdan. . Marhum keksa
xo’jayinimning nafaqasini olaman. Ammo qancha deng! Bir martalik kayfga ham
yetmaydi. Ichkilik, sigaret, tuz-non uchin bir haftaga ham yetmaydiKeyin esa…O’sha
manzaralar. Kasalxonada yana biroz davolandim. Ammo bu azobga chiday olmadim…Bir
tekshiruv vaqtida qochdim. Pristanda yana bir mo’ysafid bilan tanishdik. Hammasi
shunday boshlanar yo…Falakdan bir necha kinga o’g’rilangan vaqt…Natija esa ma’lum…
Ammo bu mo’ysafid menga ko’p yaxshilik qildi. Mendek ayolga sevgi izhor qilsa
bo’ladimi? Ko’pdan buyon eshitmagandim bunaqa gaplarni. “bo’lsa-bo’lar” dedim. Hech
qursa yana biroz yashaymanku… U kishi anqaralik ekan. Qat’iy turib oldi. Boshqa ilinjim
bormi o’zi/ Ortidan tushdim. Ahmoqligim qursin deyinmi? Shuncha “tajribadan” keyin
ham yana aldanish? Bu odam ayollarni bozorag olib borib sotishni ustasi ekan. Bu yerda
ham bir janjal bo’ldi. Ammo menda kuch quvvat yo’q edi. Kasalim og’ir edi. Oyoqda
turolmasdim. Butkul holdan toygan edim. Bitayotagn bir hayot. Har kunim so’nggi
kundan ham og’ir kechar edi. Ha, xato qildim. Balki shu paytgacha o’zimni bunchalar
ayblamagandirman. Bir dahriylik, bir inqilobchilik va yana bir qancha razolatlar, yetib
bo’lmas bir maqsad sari ketayotgandim. Juda qaysarman. “To’g’rilarni” agar mening
fikrim bo’lmasa qabul qilmasdim. Holbuki, ‘to’g’rilar” faqat mengagina tegishli emasdi.
Boshqa to’g’rilar ham bo’lar edi. Eng katta xatoim ham shu edi. O’zim balsam-da, atay
jamoaga qarshi chiqardim. Shu bois burnimni har tashikka suqardim. Har safar bir
mag’lubiyatga uchrar, ammo hech aqlim kirmasdi. Ya’ni, bu be’manu hayotning
