Айтматов Ш. боранлы бандирги

тағы барлық балалар бақырып жыласып. шубырып кия-
тыр.
—Тоқта, қайўанлар! Тоқта! Босат оны, босат! 
Алты-
най!— деп бақырды жетип қалған Дүйшен.
Зорлаўшылар атын ирикти. Анаў екеўи Дүйшенди ай-
ланып, шапқыласып жүр. Дүйшен кесент бермесин деп,
сынған қолынық жеқнн тислеп, саЎ қолындағы тасын
гөзеп ылақтырды.Бирақ. ол дарымай кетти. Сол ўақыт-
га анаў екеўиниқ шоқмары қатара тийген Дүйшен шал-
51
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

шыққа қулады. Менин, көз алдым тынып, басым айлан-
ды. Тек жуўырысып келип, муғаллимниқ бас 
ушында
дирилдеп турған балаларды ғана баиқап қалдым.
Қап жерге, қалай әкелгени ядымда жоқ, Тигиўли қара
үйде еспмди жыйдым. Ашық түцликтен 
жылтыраған
жулдызлар үцилип қарайды. Далада дәрья шуўылдап,
қой баққан түпгп шопанлардыц даўысы еснтиледи. Сө-
нип баратырған ошақ жанында арықтан қатқан, 
қуў
сүйек ғарры қатын түнерип отыр. Оныц жүзи күйедей
қап-қара екен. Меп мойнымды бурып. екиншп қаиталы-
ма қарадым. О, қәне, егер бул кпсини 
көзим 
менен
атыў қолымнан келсе!
— Қара қатын, турғыз мынаны орнынан,—деди қызыл
бет.
Ҳаял жаиыма келпп, қап-қатты күсли қолы 
менен
пГшпмнен жулқыды.
— Күндеснцдп көндирип, түсипдпр. Тыцламайды екен
бэри-оир сөз қысқа болады.—деп қызыл бет ҳаялга
буйырып, үпден шықты.
Қара қатын үндемеди. Мүмкнн ол сақаў шыгар? Оныц
с>ўық күлге усап сөнген шегир кәзлери хеш нәрсе ац-
латпайды.
Күшик күнинен баслап сабала беретуғын пйтлер 
бо-
лады ғой. Рейимсиз адамлар қолына түскен нәрсе менен